Ziekenhuis 2

Ondertussen weer terug van een weekend Drente waar ik ook regelmatig even bij mijn schoonvader op bezoek kon. TJa, wat moet ik ervan zeggen. De eerste keer dat ik er kwam verwachtte ik een oude, zieke, bleke man in bed aan te treffen. Dat oud zag ik wel, want mijn schoonva is op leeftijd, maar hij had een kleurtje en lag te slapen. Dat had hij twee nachten niet echt gedaan en bovendien had hij voor het onderzoek een roesje gehad. Hij probeerde wakker te blijven, maar het lukte hem amper. Ook ’s avonds had hij meer behoefte aan slaap dan aan bezoek. Iets wat ik mij kon voorstellen, want steeds als hij even lag te slapen kwam er wel iemand. Ik zag wel een zieke man, maar het maakte op mij geen verontruste indruk. Onderzoek bracht niets aan het ligt. Hij wilde niet eten, wel drinken, gaf geen bloed meer op en was vooral moe. Gisteren heb ik hem niet meer gezien omdat mijn schoonfamilie het beter vond dat ik bij licht en nog redelijk weer de tocht naar huis weer zou aanvatten. Uit het ziekenhuis kwam niet echt bericht waardoor ik langer zou moeten blijven. Iets wat ik had aangegeven te willen als het slechter zou gaan met mijn schoonvader. Nu ben ik thuis en komen er wisselende berichten. Spreek ik mijn schoonmoeder dan ‘geeft ze in het ziekenhuis geen hoop meer’, spreek ik mijn zwager dan moet ik dat opvatten als ‘ze hebben nog niet echt iets positiefs te melden. Het is stabiel, het gaat niet slechter’.  Ondertussen zit L in India en krijgt wisselende berichten op afstand. Moet hij terugkomen, kan hij blijven. Hij krijgt berichten dat het niet goed gaat maar geen advies om al naar huis te komen. Het laatste bericht is dat het iets beter gaat. We klampen ons er maar weer aan vast. Ik merk wel dat ik iemand ben van de positieve inslag. ‘Hij heeft alweer ietsje gegeten’ is voor mij, joepie het gaat de goede kant op. Mijn schoonmoeder ziet het allemaal wat zwaarder in. Lastig om daar het midden in te vinden. Ondertussen heb ik voor mezelf besloten het terug laten komen van L van hen af te laten hangen en dan vooral van de dokter. Zolang hij het niet nodig vindt, gaat het de goede kant op. En daarnaast, ze kunnen niets vinden. Foto’s zijn goed, bloed is goed, HB is goed, bloeddruk is goed… Steek ik mijn kop in het zand??