Ze is er niet meer

Hoewel we wisten dat haar leven snel zou eindigen, kwam het toch nog een beetje onverwacht. Vrijdagavond om 23.30 is mijn moeder rustig en vredig ingeslapen. Ze was al de hele dag wat onrustig en ik zou die dag eigenlijk naar een cursus in Wageningen gaan. Maar alles in mij zei dat ik dat niet moest doen. Dat Wageningen te ver weg was. Ik besloot dus in Vlaardingen te blijven, bij mijn moeder. Mijn gevoel bleek goed. Ik merkte als snel dat mama het niet fijn vond om alleen te zijn. Dat ze rustig werd als er iemand bij haar was. Dat had ze de laatste dagen wel wat vaker. Ik ben dus zoveel mogelijk bij haar gaan zitten. Mijn nichtje die nog veel tegen haar Oma had willen zeggen heb ik naar boven gestuurd om alles wat ze nog wilde zeggen ook daadwerkelijk te zeggen. Leek me dat ze daar niet te lang mee zou moeten wachten. Toen zij na een poosje naar beneden kwam om mijn vader te halen en deze vervolgens huilend naar beneden kwam om te melden dat mam hem een knuffel had gegeven, wist ik dat het einde kwam. Mijn moeder knuffelde nu eenmaal mijn vader niet uit zichzelf. Ik ben niet meer bij haar weggegaan.Ze werd steeds onrustiger en riep op een gegeven moment ‘kom kom kom…’ Ze riep ons, dat we moesten komen. Toen ik haar vroeg ik of mijn broertje en zusje moest gaan roepen, bevestigde ze dat. Mijn vader wilde in eerste instantie niet zo laat op de avond nog paniek zaaien, maar besloot toch een buurvrouw op te halen, met wat meer verstand van zaken. Eén blik van haar op mijn moeder was genoeg en zij bevestigde wat ik al vreesde, mijn moeder was bezig om ons los te laten. Mijn broertje en zusje werden gebeld. Wat een helse rit moet dat voor hen geweest zijn bedenk ik mij nu. Zelf heb ik naast het bed van mijn moeder gezeten. Ze was moe en vertelde dat ze wilde liggen. Ik zei haar dat dat goed was. Ze vroeg waar ze dan moest gaan liggen en ik vertelde haar dat dit gewoon in het gras kon. Toen mijn vader binnenkwam vroeg hij of ze lekker lag. Ja zei ze, in het gras. Ik hield haar hand vast en haar ogen waren vast op mij gericht. Ze keek me aan, zocht ze bevestiging? Toch leek het ook of ze dwars door me heen keek naar iets wat zich achter mij moest bevinden. Mijn jongste zusje kwam binnen, gelukkig, zij had het gered. Nu was het wachten nog op mijn broertje. Ik vertelde dat mijn moeder, dat mijn broertje onderweg was en als ze hem nog even wilde zien, ze nog evne moest wachten. Steeds keek ze me aan, maar haar ogen vielen steeds vaker dicht. Ik vertelde haar dat het goed was als ze ging, maar dat min broertje onderweg was. Dat ze dat moest weten. En dat hij vast de hele weg aan haar dacht. Toen stopte haar ademhaling, terwijl haar hart nog even door bleef tikken. Totdat ook dat stopte. We waren er allemaal bij, mijn zusjes, mijn zwager, mijn nichtje, mijn vader. Alleen mijn broertje en schoonzus waren nog onderweg. Het was 23.30 uur. Na een dik kwartier kwam mijn broertje binnen. Amsterdam was toch te ver. Maar gelukkig kon hij er vrede mee hebben dat ze al was gegaan, dat ze niet meer de energie had om op hem te wachten. Ontspannen en vredig lag zij daar op haar zij. Toen iedereen afscheid had genomen, hebben de nachtzuster en ik haar omgedraaid en op haar rug gelegd. We konden weer bij haar zitten tot de dames van de uitvaartbegeleiding kwamen. Samen met twee fantastische meiden van Matrice heb ik mijn moeder gewassen en aangekleed. Tot het tijd was dat ze zou worden opgehaald ben ik bij haar gebleven.

Mijn moeder is slechts 74 jaar geworden.

Ondanks dat ik haar heb zien sterven is het nog steeds moeilijk om het te beseffen. Het grote missen zal dadelijk vast in alle hevigheid opeens opkomen. Nu ben ik eigenlijk nog het meeste blij dat ze vrijdag op haar eigen manier is gegaan. Haar wens was euthanasie en dat zou vanavond gebeuren. Wij als kinderen, zagen daar heel erg tegenop. Gelukkig hoeft dat niet meer.