In het begin van mijn middelbare schooltijd was ik een echt top 40 meisje. Muziek buiten de top 40 kende ik eigenlijk amper. Halverwege de middelbare school kwam daar verandering in. Mijn buurjongen nam mijn muziekopvoeding op zich en “dwong” me ook eens naar andere muziek te luisteren. Als dat betekende dat ik dan samen met hem op zijn kamer naar wat voor muziek dan ook moest luisteren, dan wilde ik daar graag wel in opgevoed worden, want mijn buurjongen was heel leuk.
Ik kreeg te maken met muziek van Pink Floyd en het Genesis met Peter Gabriel en Peter Gabriel zelf. Het was wennen, maar de tijd samen op zijn kamer was waardevol en hij was heel geduldig. Samen op het bed zitten, zo ongeveer precies tussen de boxen (want hij had echte stereo) en bij sommige nummers ogen dicht en luisteren en vooral ook voelen wat de muziek met me deed. Een wereld ging voor mij open. Echoes van Pink Floyd, the lamp lies down on broadway van Genesis. Ik begon het te waarderen en ik moest (lees wilde) natuurlijk vaak komen luisteren, dat sprak voor zich. Toen een nieuwe elpee uit kwam van Pink Floyd werd die eens direct door mij aangeschaft. En ook die werd natuurlijk direct samen beluisterd. Gordijnen dicht, kaarsje aan, positie innemen en plaat op. Niet alleen luisteren, beleven moest je die muziek.
Ik ben mijn platen aan het uitzoeken en kom hem weer tegen. ‘Wish you were here’ – remember when we were young….. ja, ik herinner het mij. Ik doe mijn ogen dicht en ben weer op die kamer. Ik hoef er weinig moeite voor te doen. Ik voel weer hoe het geluid van de sax de kamer vult en hoe we daar stil samen zitten te luisteren. Wat is de plaat mooi. Wish you were here.. Ja was hij er nog maar… te vroeg hebben we afscheid moeten nemen van dit mooie mens. Maar met de muziek haal ik hem weer even terug. In mooie, zeer dierbare herinnering.
Ik vind het leuk als je reageert. Reacties worden niet direct geplaatst. Ik lees ze wel allemaal. Als je je reactie privé wilt houden.. geef dat dan aan. Dan verschijnt je reactie niet op de website.