Wereld op de kop

Het is alweer een week geleden. Het nieuws over mijn moeder. Donderdag moest ze voor extra onderzoek naar het ziekenhuis. Ze had pijn, was moe en voelde zich niet zo lekker. Al een tijdje niet. Maar voor alles was een reden. De pijn in haar rug kwam van een val die ze ooit gemaakt heeft, de vermoeidheid kwam van de scheiding van mijn zusje…Maar toen ik er het weekend ervoor was kroop ze zomaar nog even terug in bed. En dat is absoluut niet mijn moeder. Maar afgelopen donderdag kwam de uitslag, het oordeel. Ze heeft kanker en het zit op haar alvleesklier en lever. Ze is de chemo voorbij. De dokter geeft haar nog een paar maanden. Dat is de onvoorstelbare klap die vorige week is uitgedeeld. De klap die je hele wereld op de kop zet. De grond onder je voeten weghaalt. Min moeder, mijn altijd gezonde moeder, die wel haar kleine dingetjes had, maar verder… gewoon kerngezond en altijd doorgaan. Mijn moeder die er gewoon altijd moet zijn, moeders moeten er altijd zijn. De moeder waar je troost zoekt als je verdriet hebt, die moeder is er straks niet meer. En dat is hard, dat is onvoorstelbaar, dat is onwerkelijk.Ondertussen zijn we een week verder. Er zijn nog wat extra onderzoeken gedaan, maar daar horen we maar niets van. Als ik mijn vader spreek ligt mijn moeder meestal net weer even op bed. Dat bevalt me niet. Dat is te vaak, te veel. Gaat het dan toch veel sneller dan we denken. Is het al verder dan we weten? Als ik zeg dat ik zaterdag weer kom houden ze dat af. Doe maar rustig aan, maak je maar niet zo druk, denk om jezelf, om de kinderen. Maar ik wil gewoon bij haar zijn. Het geeft het idee dat ik de boel nog een beetje onder controle heb. Hoewel ik die controle natuurlijk helemaal niet heb. Wat ik ook doe, het proces gaat door en daar heb ik geen vat op. We moeten de weg gewoon met elkaar gaan en we kunnen het alleen zo aangenaam mogelijk maken. Voor haar en voor ons zelf. Maar een keus is er niet en dingen veranderen kunnen we niet. Het proces gaat door. Het proces waarbij mijn moeder er straks niet meer is. En dat is iets waar ik eigenlijk helemaal niet aan wil denken. Ik klamp me vast aan programma’s als van Derek Oglevile. Doden blijven bij ons. Ik spreek met mijn moeder af dat ze komt spoken bij me. Dat ze de kaarsjes uitblaast zo af en toe, zodat ik weet dat ze er nog steeds is. Maar wat als dat niet gebeurt? Maar eerst moet ik nog van haar genieten zolang ze er nog is. En dat is iets wat ik ga doen en ik hoop dat ik iets kan bijdragen aan haar weg.