Ik neem vanochtend maar weer eens de tijd om te mediteren. Ik voel me wat onrustig en dat helpt altijd. Eigenlijk zou ik elke dag zo willen beginnen, maar ik gun me er niet altijd de tijd voor. Eigenlijk stom. Toen ik net begon met mediteren probeerde ik me een mooie plek voor te stellen om te zitten. Als snel had ik een plek in een omsloten wei met mooie bloeiende struiken om me heen. Altijd rustig en mooi weer. Het kostte me al snel geen enkele moeite om daar tijdens de meditatie heen te gaan. Toen mijn moeder stierf heb ik haar daarbij begeleid. Al gauw zag ik een groene weide langs een rivier. Over die rivier was een brug. Ik wist dat zij naar de andere kant van de rivier moest. ZIj gaf aan dat ze moe was en ik vertelde dat ze maar in het gras moest gaan liggen. Toen mijn vader vroeg of ze lekker lag, gaf ze aan heerlijk in het gras te liggen.
Als ik nu mediteer, ben ik op die plek… aan de rivier en ik weet dat ze aan de overkant is. Meestal is het mistig halverwege de rivier. De brug verdwijnt in de mist. Vandaag niet. De overkant was helder en er waren mensen te zien. Ook mijn moeder. Ze mocht naar me toe en ik kon even heerlijk met haar kroelen. Hoewel het me heel verdrietig maakte, want wat zou ik graag even in het echt op haar schouders eens flink uithuilen, gaf het me ook rust. Ze is daar en ik kan bij haar. Langzaam verdween de overkant weer uit zicht. Maar het was duidelijk dat zij daar is.
Ik vind het leuk als je reageert. Reacties worden niet direct geplaatst. Ik lees ze wel allemaal. Als je je reactie privé wilt houden.. geef dat dan aan. Dan verschijnt je reactie niet op de website.