Weer terug

De vakantie is alweer ten einde. De wassen zijn bijna klaar en de kinderen hebben er alweer een week Kinderdorp op zitten. 5 dagen lekker timmeren ed op Landgoed Kinderdorp, wat hier toevallig in de straat ligt. Als ouder heb je niets te zoeken op het terrein, tenzij je vrijwilliger wilt worden en het motto is “Niets moet en (bijna) alles mag”. Het is pokkeheet op het terrein, maar de kinderen schijnen er geen last van te hebben. Voor mij is het drie keer lekker spieken daar. Woensdagavond zijn de donateurs welkom en kun je in een aangename temperatuur daar heerlijk rondneuzen. Donderdagavond is er kampvuuravond en vrijdag mag ik aantreden als vrijwilliger in de electronicatent, omdat een vriend die vrijwilliger daar is naar een begrafenis moet. Vrijdagmiddag mogen alle ouders komen kijken en dan is het weer voorbij. Als ik zaterdag langs het terrein fiets is er niets meer te zien behalve een ontzettend door en kaal grasveld. Al de bouwwerken zijn alweer weg. Alsof er niets gebeurd is.
Zelf pakken we de draad weer op, maar eigenlijk is het te warm om op zolder te werken. Morgen dus even achter een laptop in de aanbieding aan, en zorgen dat ik lekker beneden kan werken, desnoods in de hal, want daar is het zo lekker koel 😉
Manlief en de oudste zoon hebben deze tropische dag gepikt om richting het noorden te fietsen. Om 10 uur vertrokken en in de zenderende hitte 120 km gefietst. Om 18.00 gaat de telefoon – ze zijn er, al vanaf 17.00 uur.
Zoonlief klaagt. Vader vond dattie op zijn moeder leek, die fietst ook altijd een stuk achter hem… Ik vraag me af wanneer zulke kerels nu eens doorhebben dat wij er niet een stuk achter rijden, maar dat hij gewoon een stuk ervoor rijdt. Er is toch iets als de zwakke schakel – sociaal aanpassen aan de langzamer – en meer van dat soort dingen??