7 jaar geleden woonden we in het buitenland. Wegens school ging ik eerder met de kids terug en bleef hij eenzaam en alleen achter. Dat is vragen om problemen en ‘zij’ diende zich aan. Hij kwam weer thuis en zij bleef daar. Gelukkig stopte vrij snel de missies en verdween zij naar de andere kant van de grote plas. Out of sight out of mind? Helaas niet. Er is e-mail en zij kwam weer terug naar europa. Hoewel verweg, was zij wel altijd wat aanwezig en de sfeer hier werd steeds minder gezellig. Three is a crowd, ook al is er één virtueel. Als er dan weer een missie georganiseerd wordt richting haar is het hier helemaal niet meer gezellig en na de missie is de sfeer helemaal te snijden en dáár was het natuurlijk heel gezellig en zij deed natuurlijk wél aardig.
De bom barst en ik word wakker. Voor het eerst praten we echt met elkaar en de sfeer klaart op en die wordt steeds beter. Maar gevoelens zijn niet te sturen en de ervaringen van het verleden staan in geheugens gegrift. Zoals het nu gaat is het goed…..maar is het goed genoeg?
En ik twijfel tussen ‘dan maar alleen’ en ‘er knetterhard voor gaan’.
op pad naar geluk
Inloggen
Ik vind het leuk als je reageert. Reacties worden niet direct geplaatst. Ik lees ze wel allemaal. Als je je reactie privé wilt houden.. geef dat dan aan. Dan verschijnt je reactie niet op de website.