Ik had woeste plannen toen ik gisteren de dag begon. Docu ging niet door, dus ik had tot ergens in de middag ruim de tijd om aan de slag te gaan. Dat leek allemaal wel te gaan lukken, maar toen kwam er een vraag binnen. En dan kan ik zeggen: Dat is er niet, dus dat lukt niet, maar ik wil natuurlijk weer in van alles duiken om te kijken of het toch niet mogelijk is. Dat kost dan uren, bewondering van sommige twitteraars dat ik niet opgeef, maar blij ben ik er niet mee. Ten eerste omdat ik mijn tijd anders had willen besteden en ten tweede omdat ik ergens nog niet echt ben opgeschoten en het dus helemaal verloren tijd is. Het businesscafé was leuk en ik heb zowaar iemand aangesproken die met iets bezig was wat wel in mijn straatje lag, namelijk de organisatie van een week over voeding en eten (food4you) en daar ook de doelgroep ouders en kinderen bij heeft. URL’s doorgegeven van Kids en zo en Kennisnet en natuurlijk mijn kaartje. Wie weet rolt er nog iets uit, al is het dan alleen vermelding van Kids en zo.
Wat leer ik van mijn teleurstelling? Dat ik moet inzien waar ik mee bezig ben en zelf moet ingrijpen. Ik ben me bewust dit niet de prioriteit verdient die ik er aan geef en toch kan ik het niet wegleggen en daardoor blijven andere dingen met hogere prioriteit liggen. Signaleren én daarnaar handelen dus.
Ik vind het leuk als je reageert. Reacties worden niet direct geplaatst. Ik lees ze wel allemaal. Als je je reactie privé wilt houden.. geef dat dan aan. Dan verschijnt je reactie niet op de website.