Twitteren

Twitteren is een verslaving. Maar het maakt ook het werk als zzp-er op een eenzaam zolderhok een stuk aangenamer. Het is alsof je in een kantoortuin werkt waar je hier en daar wat gesprekken opvangt waar je dan op reageert. En dan ga je weer aan het werk. Af en toe roep je zelf ook iets die kantoortuin in. En dan antwoorden anderen weer. Soms is het te gezellig en wordt er alleen maar gekletst en niet gewerkt. Maar vaak zetten we elkaar dan maar weer aan het werk. Ik vind het wel leuk, het haalt de eenzaamheid wat weg. Meestal vind ik het heerlijk alleen werken, maar af en toe eens een opmerking plaatsen vind ik wel leuk. De bekenden reageren vaak wel, maar ik volg ook een paar mensen die wellicht interessant zijn, maar die ik verder niet persoonlijk ken. Zoals Maxime Verhagen. Ik vind het leuk dat hij regelmatig wat schrijft en vertelt wat hij aan het doen is of waar hij naar toe gaat. Af en toe reageer ik, maar volgens mij volgt hij mij niet. Ik weet niet of hij dan ook mijn reacties leest. Hij reageert in ieder geval nooit. Tot vanacht. Gisteren was zijn koffer kwijt geraakt en moest hij improviseren. Dat lukte aardig op zijn schoenen na, die waren ongepoetst. ‘Zorg dat je een snelpoetsertje in je handbagage hebt zitten’ adviseerde ik hem. En vanmorgen kreeg ik zowaar antwoord. Hij had er wel een in zijn auto liggen…. leuk vind ik dat