Tussen boos en bezorgd

Het is mooi weer en de oudste gaat skaten op het skatepleintje in het dorp. De jongste gaat naar zijn vriendje. Als de oudste tussendoor even thuiskomt, blijkt de jongste ook op zijn skates te zijn vertrokken. In huis blijft het stil. Tegen 6 uur ga ik naar beneden om aan het eten te beginnen. Er is wat over van de vorige dag en dat warm ik lekker op en wacht… en wacht… en wacht. Buiten is het stil. Nergens het geluid van skates. De jongste moet om 7 uur op de schaakclub zijn en het is al bijna kwart voor 7. Eindelijk hoor ik skates aankomen. Het is de jongste. Ik geef hem zijn deel van het inmiddels flink verpieterde eten en probeer hem duidelijk te maken dat dit dus echt niet kan. Als ik hem naar de schaakclub breng is er nog geen spoor van de oudste. Hij had een sleutel voor zichzelf neergelegd, die ik binnen leg en vertrek. Hij zoekt het maar uit. Boos fiets ik weer naar huis, daar is hij nog niet. Ik ga naar binnen en weer naar buiten. Ik kan mij niet voorstellen dat zijn vriendjes ook nog op het skateplein zijn. Als hij nu eens gevallen is, als niemand weet wie hij is en hij is naar het ziekenhuis gebracht? Zit ik daar boos te wachten…. Ik pak mijn fiets en ga naar het skateplein, daar zie ik hem bezig en ik fiets zonder dat hij mij gezien heeft weer boos naar huis, benieuwd hoelaat hij thuis denkt te komen, een donderpreek voorbereidend. Ik keer mij weer om en fiets naar het skateplein. Hij ziet me, zegt Hoi Mam, ik dacht dat het pas 6 uur was. Ik ga nog één keer heen en weer. Ik zeg niets en fiets weer naar huis waar hij iets later arriveert. Ik moet nu heel boos worden, duidelijk zeggen dat dit dus niet kan. Dat we hier op tijd (nou ja meestal) eten en dat hij dan dus gewoon hier moet zijn. Dat ik niet wil dat hij daar zonder zijn vrienden op dat skatepleintje is en dat hij dat morgen dus kan vergeten. Gelijk uit school naar huis, niet skaten, niet computeren.
Ik moet de moeder in mij tegenhouden om hem eens lekker te knuffelen, want het is een lekker joch. Dat gewoon geheel de tijd vergeet als hij ergens mee bezig is. Maar hij moet even voelen.
’s Avonds komt hij nog even bij mij boven. Ik ben een rare moeder (dank u). Hij moet meer met zijn vriendjes spelen en lekker naar buiten en nu mag dat niet meer van mij. Hij heeft er duidelijk over nagedacht. Dus dan nog maar een preek over verantwoordelijkheid enzo. hij snapt het.
Nu dus vandaag voet bij stuk houden en hem niet daarheen laten gaan…moeilijk, want het is weer zulk lekker weer.