Op school sloot ik niet makkelijk aan en werd ik niet altijd begrepen. En ook tijdens mijn studie hobbelde ik wel mee, maar ergens tussenpassen was lastig. Mijn veiligste plek was altijd mijn kamer, waar ik het zo gezellig mogelijk maakte. Bijna altijd wel een pot thee binnen handbereik, muziekje op, gezellig licht en voldoende aan het gezelschap van mezelf. En zo groeide om dat veilige kamertje een muur waar maar weinig mensen doorheen konden of wellicht ook wel doorheen wilden.
Toegegeven ik was ook af en toe een ongrijpbare stuiterbal, met, zodra ik in contact kwam met de buitenwereld, een heerlijk vrolijk masker. Hoewel ik graag onder de mensen was (en dan het liefst op de dansvloer, waar ik, achteraf gezien, stond te dansen in mijn eigen wereld) zat ik toch het liefst gewoon in mijn eigen veilige kamer. Ik weet niet of ik mezelf buitensloot of dat ik buitengesloten werd. Maar er was altijd wel een afstand. Maar binnen mijn muren was ik veilig. Niet veel mensen die er echt doorheen prikten. Ik vond het ook moeilijk mezelf echt te uiten, om echt te vertellen wat er nu in mij omging. Werd snel gezien als oppervlakkig, want dat was ook wat ik de buitenwereld toonde.
Toen ik ook nog eens flink aankwam en mezelf dan ook niet echt meer aantrekkelijk vond was het binnen de muren nog prettiger. Mijn werkkamer is dan ook een plek waar ik graag vertoef.. gelukkig ook maar want ik moet er ook mijn geld verdienen. Toen de knop op een gegeven moment om ging en ik begon af te vallen werd het zelfbeeld niet direct anders. Natuurlijk merkte ik wel dat ik afviel, mijn broeken vielen van mijn kont, toch bleef ik mezelf zien als een dikkertje. Daar kwam eigenlijk pas verandering in toen er opeens iemand over die muur heen keek en me duidelijk maakte dat ik gezien mocht worden. En stukje bij beetje die muur begon af te breken. Het was tijd dat de wereld de nieuwe Karin (karin 2.0) eens te zien kreeg. Het is wennen en een stukje muur staat er nog wel. Maar hij is minder hoog. En ik merk dat ik door mensen gezien word. Mensen zeggen ook dat ik veranderd ben, meer straal. En eindelijk kan ik ook tegen mezelf zeggen dat ik trots ben op hoe ik er nu uit zie en dat ik er best wel mag zijn.
En nu zit ik op de bank – op de draaitafel draait een plaat. Gekregen van degene die over de muur keek en die me geholpen heeft met het afbreken van de muur. DIe me liet zien dat de muur niet nodig was en dat ik gezien mocht worden. Die stukje bij beetje zorgde dat mijn zelfvertrouwen groeide. Dat ik ben zoals ik nu ben en dat ik mij er goed bij voel. Het is geen gemakkelijke tijd geweest en dat is het af en toe nog niet. Maar het heeft me dus wel iets moois gebracht. het contact is er even niet, maar ik hoop dat dat ook weer terug komt. Dat ook die muur geslecht wordt. Ik geniet van de muziek, ik koester de herinneringen.
De plaat: The Wall van Pink Floyd
Ik vind het leuk als je reageert. Reacties worden niet direct geplaatst. Ik lees ze wel allemaal. Als je je reactie privé wilt houden.. geef dat dan aan. Dan verschijnt je reactie niet op de website.