’t Zal je kind maar wezen….

Vanmiddag weer begeleiden bij de doculessen op school. Groep 6 ging nog wel, maar toen was groep 8 aan de beurt. 4 jongens snellen naar de computer en tot overmaat van ramp gaan ze naast elkaar zitten. Giebel giebel, op elkaars toetsenbord, opeens is zelfs de hele computer uit, giebel giebel. Waarschuwing 1, waarschuwing 2. Ondertussen hoor ik gegiebel achter de boekenkar. Verderop zitten twee meiden samen aan een tafel. Giebel giebel. Gelukkig komt daar de juf gauw een eind aan maken, want dat giebelt al weken achter elkaar door. En niet gewoon lol hebben samen of zo, nee van dat ontzettend domme gegiebel en als je dan vraagt wat er nu toch zo leuk is kijken ze nog dommer dan ze al giebelend keken. Ik erger me er kapot aan. Ik kom daar om te helpen en dan de hele tijd dat ontzettend stomme gegiebel. Dat gepluk aan elkaar, dan de hele tijd aan elkaar spullen zitten, bewust iets van een ander kapot maken, als je vraagt of ze nu gewoon willen gaan werken door giebelen. En op zulke momenten verbaast het me absoluut niet dat mijn zoon geen aansluiting kan vinden bij deze jongens. Het is aan de ene kant zielig, maar ik ben heel blij dat hij niet zo is.