Stoer

Eten en logeren bij een vriend van mij… vaste prik als de kat van huis is. Anders gaat de kat mee en dan zijn de gesprekken toch heel anders.. Dus proberen we elke keer wel wat af te spreken zodat we kunnen praten over dingen die ons beide raken en praten over het werk ver achter ons kunnen laten. De laatste keer met L geweest en toen samen op de fiets.. best te doen eigenlijk. Is korter dan mijn woon-werkwoon rondje in de ochtend en de middag. Ik ben er helemaal op voorbereid, maar dan… code oranje.. zware storm, onweer en meer van dat soort ongein. Ik check buienradar en bel vriend.. ik kom maar kom iets later.. ik zie een aangenaam gat bij de buienradar om ongeveer half 6. Ik kom fietsen….En tegelijk ben ik heel trots op mezelf. Want vroeger had ik die buienradar aangegrepen om accuut met de auto te vertrekken. Vroeger had ik eigenlijk sowieso die fiets niet gepakt.. weet je wel wat een eind dat fietsen is.. naar Rhenen? Hallo zeg…. ben niet gek. Nu draai ik mijn hand er niet meer voor om, maar onweer onderweg vind ik wat anders.. dus ik wacht. Ik moet en zal op de fiets.. oke.. mede door neurotische gewichtscontrolefreakheid.. maar toch… als het bijna droog is vertrek ik. Stevig windje, nog wat spetters maar het lijkt inderdaad op te knappen. Onderweg zwaai ik nog even naar een lieve vriend die kennelijk ook de bui even heeft afgewacht voordat hij van zijn werk vertrok… Ik moet lachen.. voel me goed.. heeeee zie je dat ik stoer op de fiets ben?? Laatste stuk is het ergst.. heb je het hele stuk toch wel een windje van voren gehad… nu de berg nog over. Maar ook dat red ik en 45 minuten na vertrek ben ik binnen. Ff een frisse douche en we hebben een hele mooie avond voor ons. Inderdaad praten we over alles wat ons bezig houdt… behalve over werk.. heel kort.. dat we het er niet over willen hebben tenzij een van ons er echt iets over kwijt wil… nee… dan hebben we het over het leven, de dood, verlies, vriendschappen, jeugd, verleden en meer van dat soort dingen. Het is echt een hele mooie avond al snel is het laat…..

En de volgende ochtend word ik wakker van spetters tegen de ramen. Het is weer noodweer. Moet ik hier straks stoer op de fiets doorheen. Buienradarcheck… nog even omdraaien dan.. Dan is het toch wel tijd om op te staan, nog even een kop koffie en klaar voor de terugreis. De spetters zijn aanmerkelijk minder…ik stap op de fiets en zwoeg in de laatste spetters de berg op. Dan heerlijk naar beneden.. dood eng, want overal ligt glad blad en vooral heeeeeel veel kastanjes. En dan ben ik in het Binnenveld en breekt de zon door. Met een stevige woei in de rug word ik terug naar huis geblazen. Totaal iets meer dan een half uur… droog nog. En ik klop mezelf op de schouders. Ik heb het toch maar gedaan. Wat ben ik een eind gekomen al.. ik moest er vroeger nooit aan denken.. fietsen, terwijl er een auto voor de deur staat. En nu twijfel ik er eigenlijk niet meer aan… ik pak gewoon de fiets. Die beweging is zo heilig aan het worden. Neurotisch misschien, maar het is ook goed. Het blijft een aandachtspunt, maar toch.. .niets of niemand neemt me deze beweging meer af.. zelfs dus een fikse regenbui niet…. die dan uit respect even stil houdt…En het gewicht.. dat houden we zo mooi op orde. Ik ben er blij mee. Ik ben blij dat ik dit nog steeds zo goed voor elkaar heb. Dat ik niet aan het verzwakken ben en terugval op allerlei smoezen.