Steeds tammer

Beide konijnen zijn als volwassen dier bij ons gekomen. Fluf was bedoeld als fokkonijn, maar helaas (niet voor ons) daar niet zo voor geschikt en Foxy komt uit de konijnenopvang. Van Fluf weten we dat ze voor ze bij ons kwam, in een klein hokje zat. Zeker wel goed verzorgd werd met eten ed, maar verder niet echt met veel oppakken, aaien, en lekker wat ruimte. Van Foxy weten we niets. Fluf heeft zich altijd wel laten aaien, maar oppakken heeft ze nooit wat van willen weten en Foxy is altijd wat schuchter geweest. Oppakken mocht wel, maar dat was meer omdat ze het eng vond en dús maar stil bleef zitten dan dat ze het echt gewend was. Dat oppakken is al een stuk beter, want oppakken betekent naar de buurvrouw en daar is lekker veel vers gras en ’s avonds betekent het ‘hoihoi weer naar ons hok’. Maar lekker op schoot, want de jongens zo leuk vinden en bij hun vriendjes zagen, daar waren de dames niet zo van gediend. Maar daar komt steeds meer verandering in. Bij droog weer ga ik ’s avonds de ren in en ga lekker op het bankje zitten. Fluf bedenkt zich geen moment en springt op schoot en gaat daar heerlijk de wortel eten. Niets meer uit de handen grissen en weg ermee, nee rustig geniet en ondertussen lekker geaaid worden. Foxy is nog steeds wat verlegen, maar ook zij zet haar angst meer en meer opzij. Dit mens doet niets en heeft bovendien eten. De stap op om schoot te klimmen is nog wat groot, maar eenmaal op schoot gezet zoekt ze een lekker plekje en knaagt geduldig aan haar wortel. En daar zit ik dan met twee etende konijnendames op schoot, die wat omhoog kijken als ik stop met aaien en eigenlijk pas met wortel en al wegschieten als ik ga verzitten.