Slapen

Twee dagen geleden had ik genoeg van mijn dikker wordende lijf. Het snoepen laten staan vind ik moeilijk. Een beetje moet toch kunnen? Dus de andere oorzaak, de anti-depressiva, waar ik goed van ga slapen, maar eens laten staan. Dat was twee nachten geleden. Gevolg: twee nachten niet goed geslapen en gisteren in bed gelegen met beelden in mijn hoofd van donker, een eenzaam figuur en een aanstormende trein. Niet goed dus. Ik krijg dat beeld niet uit mijn hoofd als het even wat minder gaat. Hoe eenzaam moet zij op dat laatste moment zijn geweest. Met alleen de lichten van de overgang en de lichten van de aankomende trein. En dan maak je de stap, die allesbeslissende stap, waar geen weg meer mee terug is. Schrik je dan wakker, wil je nog terug, kom je in die allerlaatste seconde toch weer tot de realiteit? Maar dan is het klaar. Piepende remmen van de trein en verder donker. Totdat er blauwe zwaailichten komen en er overal mensen lopen met zaklampen, zoekend naar.. ja naar wat. Niet aan denken. Laatje open, pil uit verpakking en doorgaan met dit leven. Dan maar een kilootje erbij, maar die gedachten, die gedachten moet het hoofd uit.