Rookvrij, en dan liefst gisteren nog

Gisteravond had ik een feest bij de voetbalvereniging, speciaal voor alle medewerkers/vrijwilligers die zich het hele jaar hebben ingezet. Er is eten, drinken en muziek. De jongens van het eerste staan in de bediening. Het is nog rustig als ik kom. Keiji, de japanse spits van het eerste (helaas gestopt, wegens slepende blessure) staat heerlijke verse sushi te maken in de keuken. Iedereen heeft goede zin. Na het eten is het tijd voor de disco en de DJ heeft het goed begrepen. Geen Frans Bauer (nou één nummertje dan), Jantje Smit en meer van die ongein. Heerlijke dansmuziek uit de zeventiger jaren. Echte disco. Dus al snel zijn de beentjes van de vloer, van vooral vrouwen. Als ik ff met de pootjes omhoog ga zitten, wegens protesterend chinees eten, is het alweer bijna 12 uur. Tijd voor Assepoester om te gaan. Manlief moet vroeg op want de vertrekt naar Vietnam voor een week. Als ik afscheid neem begint net de ‘Zingende koster’ gevolgd door Jan Smit. Net op tijd dus.
Nu is het alweer de day after, zit manlief al in het vliegtuit en pak ik mijn camera om de foto’s te bekijken. De rooklucht komt me tegemoet. Getver… De hele camera stinkt naar rook. Mijn kleren heb ik gisteren al ergens in een hoekje gegooid (wegens errug nat van de swingende workout). Die zullen wel helemaal erg zijn. Nog even en dan ruikt alles gewoon naar zweet na zo’n avondje. Het kan mij niet vroeg genoeg zijn. The day after… zonder rookstank.