Ik zit wat op facebook te scrollen. Het is nog te donker om te gaan hardlopen. Ik kom een nieuwjaarswens van iemand tegen. Vast niet haar tekst… ik kijk verder en google. Ik kom op de website van Bronnie Ware.. Regrets of the dying. De zinnen komen binnen. Ze lijken voor mij geschreven. Waarschuwing…. Ze roepen me toe LEEF en LEEF NU!!! Zorg dat je die zinnen niet op je sterfbed hoeft te zeggen, maar dat je kunt terugkijken op een leven dat je inderdaad geleefd zou willen hebben. En weer denk ik aan wat ik pas dacht.. is dit het nu..stel dat ik 100 wordt.. moet ik dan nog meer dan 40 jaar op deze manier verder en wil ik dat…. is dit het leven dat ik nu echt wil. Ik voel dat er zoveel mist… en ik mis vooral 1 iemand. Een iemand die voor me gaat, die van me houdt, die me begrijpt…. die iemand is er, maar niet voor mij. Bezet, onbereikbaar….. ik mocht er even aan snuffelen, maar durfde niet… kon niet… was de tijd nog niet.. te laat. Te Laat?
op pad naar geluk
Inloggen
Ik vind het leuk als je reageert. Reacties worden niet direct geplaatst. Ik lees ze wel allemaal. Als je je reactie privé wilt houden.. geef dat dan aan. Dan verschijnt je reactie niet op de website.