Powerwalk

Twee zondagen geleden mee begonnen. Het was heerlijk weer, de jongste wilde gaan hardlopen en ik had wel zin in een wandeling. Dat beviel, dus vorige week zondag ook maar een wandeling samen met mijn vriendin uit India. Het weer zat vanmorgen weer mee, dus heerlijk de wandelschoenen weer aan en naar buiten. Het hoofd zat wat vol en helemaal jofel voelde ik mij niet, maar wandelen kan goed doen. De eerste honderden meters ging het eigenlijk steeds slechter. Niet met het wandelen, maar wel met de inhoud van het hoofd. Ik had geen zin meer in de vakantie naar Rhodos, erger nog, ik zag er als een berg tegenop. Hoe moest dat nu hier thuis en met mijn werk en wat moest ik daar eigenlijk. Dan nadert ook de verjaardag van mijn zus, de laatste verjaardag die mijn moeder meemaakte en waar we nog gauw foto’s hebben kunnen maken van haar en haar kinderen. Straks is die verjaardag weer, maar dan zonder mijn moeder en zo ging het nog even door. Eigenlijk wilde ik maar één ding en dat is op schoot klimmen bij mijn moeder en eens flink uit huilen. Maar nee, slikken natuurlijk en voelen hoe die hoofdpijn maar erger werd.Ik was al een heel eind toen een fietser me tegemoet kwam. Heeee die Karin, riep een bekende – ik moest lachen en liep door. Niet rechtdoor de gewoonlijke weg in, maar links af, de grote ronde op (de vaste hardlooproute van de mannen.) En bij elke stap voelde ik mij leger worden. Het hoofd werd opgeruimd. Natuurlijk ging ik heerlijk op vakantie en er ook echt van genieten. Hier redden ze zich wel en die oudste.. dan gaat hij maar op kamers als ik weg ben, vraag hem gewoon om wel thuis te zijn als ik thuis kom. En dat werk… het meeste is toch klaar wat nu klaar moet en iedereen weet dat ik weg ben – waar maak ik mij dan druk om. Geheel opgewekt kom ik na een heel dik uur en 8 kilometer onder mijn sloffen weer thuis. Heerlijk. dat noem ik nog eens een powerwalk.

Alleen weet manlief dan nog ietsje roet in het eten te gooien. “Nu volhouden dit he – want je begint vaak wel ergens aan, maar dan stop je weer’ Zeg hallo, voor wie doe ik die wandeling? Ik doe dat omdat ik daar op dat moment zin in heb. Ga dat toch echt niet als een soort van verplichting aan mezelf opleggen. Het is helemaal niet de bedoeling dat ik als een vaste prik elke zondagochtend een eind ga lopen. Laat dat even duidelijk zijn. Nee ik ga lopen als ik wakker ben en denk… heeee ik ga lekker even een stukje lopen. Niet omdat ik vind dat het moet, maar omdat ik dat op dat moment wil. Zo…druk zat om mij op zondag ook nog eens verplichtingen te gaan opleggen… En ook daar ben ik best wel weer even trots op.