Als we vanochtend wakker worden staat de poort open en de deur van de schuur. Dat is vreemd want die sluiten we altijd elke avond af. Maar waarschijnlijk niet goed. De fietsen staan er nog, dus niets aan de hand.
Dan ga ik naar de schuur om wat in de vriezer te stoppen die daar staat. Ik doe hem open en staar in een gapend gat. Gisteren konden we er nog net een half brood in stoppen, nu is dat brood dus weg, samen met twee zakken vlees en de doos met ijsjes.
Snel kijk ik naar het boterbakje in het hoekje. Dat staat er nog en de sleutel, die we daar veilig waanden, ligt er nog in.
Balend loop ik terug naar het huis. Welke %^$%^#% klimt er u over een willekeurige poortdeur om in de schuur te komen. Niet op zoek naar fietsen en nieuwe skeelers, maar naar iets te eten. En welk onverlaat neemt dan twee zaken met vlees mee?
Ik ga in de buurt alle kliko’s langs, want ik zou het toch wel heel erg lullig vinden als ik daar mijn zakken in tegen kwam. Geintje is leuk, maar dit niet. Kennelijk heeft degene die het heeft meegenomen er echt behoefte aan. Ik zie nergens iets.
Ik baal, ik baal verschrikkelijk. Gelukkig ligt de zak met bessen er nog. 3 uur plukken weg zou ik toch verschrikkelijk vinden, en ook de bramen zijn niet meegenomen. Wel mijn zorgvuldig en met liefde klaargemaakte gehaktballen.
Maar er zijn ergere dingen natuurlijk- maar toch…..
Rugzak
Daar ging hij, de rugzak. Ergens op de fiets zat ook nog een jochie. Vandaag voor het eerst naar de brugklas. Enorme tas mee, want hij begon vandaag gelijk met 8 lesuren. Enorme pech, want ze zijn de school aan het verbouwen en dus zijn er geen kluisjes en weinig kapstokken beschikbaar. Dus eenmaal op school, moet de rugzak, vol, overal mee naar toe. Om 16.00 uur zijn de lessen afgelopen en komt hij weer naar huis, vol verhalen? Met huiswerk.
Spannend, ook voor moeders.
Weer naar school
Vanochtend was het dan zover. Voor de jongste zat de vakantie er weer op. Hij had er weer zin in. Om 8 uur stond hij al bij de keukendeur. Toch wel spannend weer zo’n eerste dag en dit jaar voor het eerst een meester. Niet zijn favoriete, want die doet groep 8 en hij gaat naar groep 6. Snel gaat hij de klas in, waar hij zijn naam op een tafeltje vindt in het midden van de klas, naast één van zijn vriendjes. De boeken liggen al klaar en er ligt ook een heuse rekenmachine. Ook de ouders moeten weer wennen. Overal staan groepjes moeders en vaders te praten. Ik wil nog even naar het lokaal van mijn andere zoon, maar dat hoeft niet meer. Hij ligt thuis nog in bed te lezen. Volgende week gaat hij naar het VWO, een brugsmurf. Ik heb nog maar één kind op de basisschool. Even wennen, net zoals een aantal andere moeders. Die breng je niet meer, die gaan straks zelf. Raar idee. Maar hier kan ik gelukkig nog een paar jaartjes rondneuzen. Het gaat snel zat. En dan weer naar huis en aan het werk. Het gewone leven is weer begonnen.
Eindelijk, ze beginnen zwart te worden en sappig, onze bramen. Omdat ze zo ontzettend lekker zijn mogen ze een groot deel van de schutting in beslag nemen. En nu plukken we er de vruchten van, letterlijk. Vergieten vol halen we er vanaf. Al heerlijk twee pannen sap gemaakt en straks, na een dagje zon, plukken we de heerlijk rijpe bramen en doen ze in een fles met kandy en inmaakbrandewijn. Na drie maanden genieten we weer van een heerlijk glaasje bramenbrandewijn. De ingang van de tuin is nu wat lastig. Zeker na de regen druppen de natte takken nog lang na. De oude takken voor bramen en alle nieuwe takken voor volgend jaar. Het is even aanpassen, want het is vol en veel, maar het is voor het goede doel…mmmmmm bramensap, bramenijs en bramenbrandewijn en -likeur.
Longwired
Er zijn van die momenten dat je twee dingen tegelijk wilt doen – gewoon een beetje op de computer rommelen en een heerlijk ontspannend programma op de televisie volgen. Liefst natuurlijk vanaf de bank, beentjes omhoog en kussentje in de rug. Tot een paar dagen geleden behoorde dit nog tot een wens, maar sinds kort heb ik laptop waarmee ik ook wat kan (de toshiba die ik had was van 1997 en dus traag en met een klein scherm).
De gedachte was om dan maar gelijk draadloos te gaan, maar ja, dan moest ik nog een accesspoint ergens maken, dus zo’n ding aanschaffen (we hadden net een nieuwe router gekocht, met alleen draadjes, dus die doe je niet gelijk de deur uit) en zorgen dat de beveiliging op orde is enzo, want je weet maar nooit wie er in de buurt nog meer draadloos is. Dus dat hebben we nog even uitgesteld. Bij paradigit gewoon wat extra kabel gekocht, want er is beneden al een aansluiting. Vanaf nu kan ik dus televisie kijken en internetten vanaf de bank, met de beentjes omhoog….longwired.
De sportfotograaf
Gisteravond speelde vv Bennekom voor de Amstercup tegen Veendam. Natuurlijk met de camera richting veld. Het weer was ondertussen veranderd van veels te heet tot toch wel redelijk nat. Regenjas aan en ik aan de kant van het veld met de camera in de aanslag. De tribune in de rug, dus echt een grote paraplu opzetten vond ik toch redelijk asociaal. Tot ik iets naar links keek. Daar zat de echte sportfotograaf. Camera (met zo’n kanon voorop) op een eenpootstatief, zelf lekker op een krukje en boven hem een paraplu op een stokje. Tja, ik heb zoiets in de garage liggen (strandparasol – maar what’s in a name) en een klein krukje heb ik ook nog wel. Hij schiet wat foto’s van de wedstrijd en voor ik hem in beeld kan zetten issie alweer weg. Ondertussen heb ik plaats genomen op de tribune. Wel wat verder, maar in ieder geval droog. De foto’s? Het licht was duidelijk minder – veel foto’s zijn bewogen. Het was dan ook een bewogen wedstrijd. 0-2 rust, 0-7 eindstand. Dus Bennekom is uit geamstelcupt.
Op mijn lijstje voor de volgende regenwedstrijd staat nu de paraplu en het krukje. Statief lijkt me nog overdreven.
Nieuwe camera
JAAAAAA – de knoop heb ik doorgehakt en hij is al binnen. Een nieuwe fotocamera (digitaal) en wel de Sony F828. Met een grote zoom en lekker snel en goed. AL twee wedstrijden van Bennekom mee vastgelegd en gewoon hier en daar wat om me heen geschoten. Die laatste staan nog niet online, maar die van Bennekom wel.Kijk hier maar – volg de link naar de wedstrijdbeelden onder Bennekom/Tecpool 1
Weer terug
De vakantie is alweer ten einde. De wassen zijn bijna klaar en de kinderen hebben er alweer een week Kinderdorp op zitten. 5 dagen lekker timmeren ed op Landgoed Kinderdorp, wat hier toevallig in de straat ligt. Als ouder heb je niets te zoeken op het terrein, tenzij je vrijwilliger wilt worden en het motto is “Niets moet en (bijna) alles mag”. Het is pokkeheet op het terrein, maar de kinderen schijnen er geen last van te hebben. Voor mij is het drie keer lekker spieken daar. Woensdagavond zijn de donateurs welkom en kun je in een aangename temperatuur daar heerlijk rondneuzen. Donderdagavond is er kampvuuravond en vrijdag mag ik aantreden als vrijwilliger in de electronicatent, omdat een vriend die vrijwilliger daar is naar een begrafenis moet. Vrijdagmiddag mogen alle ouders komen kijken en dan is het weer voorbij. Als ik zaterdag langs het terrein fiets is er niets meer te zien behalve een ontzettend door en kaal grasveld. Al de bouwwerken zijn alweer weg. Alsof er niets gebeurd is.
Zelf pakken we de draad weer op, maar eigenlijk is het te warm om op zolder te werken. Morgen dus even achter een laptop in de aanbieding aan, en zorgen dat ik lekker beneden kan werken, desnoods in de hal, want daar is het zo lekker koel 😉
Manlief en de oudste zoon hebben deze tropische dag gepikt om richting het noorden te fietsen. Om 10 uur vertrokken en in de zenderende hitte 120 km gefietst. Om 18.00 gaat de telefoon – ze zijn er, al vanaf 17.00 uur.
Zoonlief klaagt. Vader vond dattie op zijn moeder leek, die fietst ook altijd een stuk achter hem… Ik vraag me af wanneer zulke kerels nu eens doorhebben dat wij er niet een stuk achter rijden, maar dat hij gewoon een stuk ervoor rijdt. Er is toch iets als de zwakke schakel – sociaal aanpassen aan de langzamer – en meer van dat soort dingen??
onderweg
Heerlijk – we zijn weggekomen en zitten nu ergens in Polen, tegen de grens van Tjechie. Het weer is beter dan het weer de laatste dagen in Nederland en gelukkig komt de vakantiezin dan weer boven. Bovendien is het gewoon lekker in een tentje ergens te zitten. We hebben er al een paar lekkere wandelingen opzitten en laden de batterijen voor een heel jaar weer op.
De kuiten zijn nog een gevoelig van de paden bergop, de schouders gevoelig van toch net iets te veel zon en verder is het af en toe wat gevoelig als het warm is en ik het liefst in een bikini zou willen zitten ;-). Maar ach – hier kent niemand me en als het wat bruiner is valt het altijd weer mee. Maar als je dan die jonge meiden voorbij ziet komen met hun nog strakke buiken…….
vakantiezin
Buiten regent het en hier binnen hangt iedereen een beetje. Zin in vakantie is er nog niet. Normaal loop ik redelijk fluitend en gestressd te pakken, maar nu heb ik daar helemaal geen zin in. Ook manlief heeft nog niet echt zin om weg te gaan en de oudste zegt ook mmmm als je het hem vraagt. Resultaat. We gaan rustig aan pakken, gaan met stofzuiger en doeken heerlijk nog even het hele huis door, zodat dat schoon is als we terugkomen (iets waar het nooit van komt voor de vakantie) en dan vertrekken we gewoon morgen of overmorgen als het klaar is. Lekker opgeruimd weg – het geeft een goed gevoel. Niet stressen, maar even met elkaar de schouders er nog onder, alles lekker fris en vooral… dat manlief ook even meedoet, want meestal werkt hij tot vertrek, stapt in en rijdt weg, terwijl ik nog in de ADHDstress loop rond te vliegen of ik nu echt overal aan heb gedacht, niets ben vergeten enz enz enz. Nee, volgens mij komt het nu goed met de vakantie… alleen die zon nog 🙁
Vakantielijstje
Net de meeneemlijst weer uitgeprint.
Wat moet er verder nog gebeuren:
- kamer van de jongens opruimen en schoonmaken
- Kantoor opruimen en toch een beetje schoonmaken
- badkamer en wc’s schoonmaken
- slaapkamer zuigen
- Koelkast controleren en dingen opeten of meenemen
- inkopen doen voor de vakantie
- kleren ed pakken
- andere vakantiespullen pakken en in de garage zetten
- kar inpakken en wegwezen!!!!!
Vakantie
De kinderen hebben vakantie en over een aantal dagen vertrekken we richting Polen. Heerlijk weg…. zou ik nu moeten denken. Maar buiten regent het en ik loop met een lange broek en trui in huis. Hoezo zomer? Hoezo vakantie?
We weten ongeveer waar we heen gaan, maar hebben nog geen echte locatie. Waar ik normaal al weken bezig ben om langzaam dingen te regelen en klaar te zetten, moet ik nu nog alles doen. Hingen de kinderen voorgaande jaren hele dagen in het zwembad, nu hangen ze voor de televisie of achter de computer… wat een snertzomer.
Ik kijk in de krant naar het weerkaartje. Waar het gisteren nog warm en lekker was, zijn nu weer wolkjes getekend. Overal ziet het er snert uit,of je moet het vliegtuig pakken naar echt warme oorden.
Ach eenmaal weg zullen we er wel weer van genieten, maar nu heb ik nog helemaal geen zin. Ik zit met regen liever hier binnen dan ergens verweg in een tentje.
Zon – waar blijf je!?!?
Nog meer oranje
Klassenfeesten zijn populair in groep 8, dus ook wij moesten eraan geloven. Het is zomer, dus we hadden een leuke dag bij een recreatieplas in gedachten, samen met 3 klasgenoten. Maar helaas, het weer werkte niet zo mee, dus het feest naar de avond verschoven. Een andere klasgenoot had een ideale locatie, dus alles was snel omgezet. Alleen kwam Nederland verder in het EK en moest dus spelen. Spannend, want in de kwartfinales kunnen ze penalties krijgen en hoe troost je 30 kinderen? De wedstrijd zelf was maar voor een aantal interessant, de rest speelde buiten. Maar naarmate de tijd voortkroop en we dichter en dichter bij de gevreesde penalties kwamen, zaten er steeds meer binnen bij het grote scherm.
En toen was het moment aangebroken. Een enkele vader die de spanning thuis waarschijnlijk niet meer aankon, had zich al bij het gezelschap gevoegd en de meester liep nog zenuwachtiger allerlei rondjes. Ik kan die spanning zowiezo niet aan dus ik was heerlijk buiten, waar ik mijn rondjes liep. Bij de penalties van Zweden kon ik net door het doek spieken. Toen Zlatan aan de beurt was, wist ik het zeker. “Hij mist”, net zoals Beckham en die andere “grootheden” hadden gemist. En Yes – en luid gejuich steeg op. Maar we waren er nog niet. En toen miste Cocu… het zal toch niet weer waar zijn? We stonden weer gelijk – de spanning steeg. Door de kier in het doek zag ik de zweed met het baardje. Ik vond het tijdens de wedstrijd al een beetje vervelend mannetje. Die gaat missen, als er nog één Zweed gaat missen is hij het. En van der Sar had hem…. en toen kwam Robben – die mocht niet missen, die bal moest er gewoon in. We moesten en zouden nu gewoon eens een penaltiereeks winnen. En dat deden we. Iedereen vloog elkaar om de hals. Eén van de jongens was de spanning te veel geworden en met tranen in zijn ogen zat hij naar het scherm te staren. De meiden liepen gillend buiten en de meester danste met iedereen een rondje. Nog even tijd voor de disco en in pololaise het terrein over. Wat een feest. Helaas zijn de verjaardagen nu over, maar voor Marco kan het niet meer stuk. Op zijn verjaardag en op zijn feest komt Nederland steeds een stukje dichter bij die beker……oooohhh laat ons toch lekker winnen. Ik gun het vooral die jongens zo in hun laatste jaar in groep 8.
Oranje feest
Gisteren was de oudste jarig, 12 werd hij. Bovenaan zijn verlanglijst stond een overwinning van Nederland met een verlies van Duitsland. Gisteravond was het dan zover. Hij had een paar vriendjes uitgenodigd en met elkaar keken we naar de oranje muur waarop de beamer de wedstrijd projecteerde. Bovenaan stond lang vermeld dat Duitsland door zou gaan, en dat terwijl WIJ toch voorstonden. En toen scoorden de Tjechen en om hun doelpunt werd haast nog harder gejuichd dan om het doelpunt van ons. Gespannen hielden de kopjes het beeld en vooral ook het hoekje bovenin in de gaten. Nederland en Tjechië, allebei geel en dus allebei door. Maar Duitsland kon nog terugkomen en mazzelde altijd in de laatste minuut van de blessure tijd. Maar niet gisteren – een mooier kado kon hij zich niet wensen. Dan nu verder naar zaterdag, waar zijn feest van overdag naar de avond is verplaatst omdat het weer toch niet helemaal zeker was voor het dagprogramma. Dus met de hele klas weer in spanning – hopelijk gaan we weer door. Het zou een mooie afsluiting van een schooljaar zijn en een heel mooi einde van zijn feest.
Oranje treurnis
Gisteravond waren we uitgenodigd bij vrienden voor een BBQ. Natuurlijk veel oranje mee, want ja – nederland moest spelen. Het was een gezellige boel. Een aantal van ons had elkaar al lange tijd niet gezien, dus gezellig bijkletsen onder het genot van een hapje en een drankje. Om 20.45 verplaatste het hele gezelschap zich richting tv, waar we al gauw een gat in de lucht sprongen na het eerste doelpunt, en daarna nog een groter gat na het tweede doelpunt. De avond kon niet meer stuk, het feest kon beginnen. Het tegendoelpunt van Tjechië viel wat rauw op de maag, maar we gingen met winst de rust in.
En toen hadden we gewoon de tv uit moeten zetten, de BBQ weer op moeten stoken, de flessen wijn open moeten trekken en de vuurkorf aan moeten steken.
Fluffoes en de Sony 707
Dit weekend de Sony DSC-F707 kunnen lenen. Natuurlijk kijk ik met een steeds scheler oog naar de F828, maar goed, met het kleinere broertje eens even kijken kan natuurlijk nooit kwaad. Na het schieten van een voetbalpartijtje nog even Fluffoes op de kiek zetten. Leuk van de camera is dat je de lens kunt draaien en het fototoestel op de grond kunt leggen en toch gewoon in het schermpje kan kijken (zonder dat je dus plat op je buik nog net even iets kan zien). Fluffoes vond het wel wat vreemd en wou toch steeds wel even kijken of het eetbaar was, maar het is een hele leuke optie. De laatste foto is met de macrostand genomen.
Oranjegekte
Buiten verschijnen al de eerste vlaggetjes aan de gevels, oranje ornamenten worden weer van zolder gehaald en de winkels liggen vol met allerlei andere zaken die ook nog wel leuk zijn – kortom.. het EK voetbal is begonnen en we hopen weer op een herhaling van 88. Ook in dit verder mannenhuishouden is de oranjekoorts toegeslagen. Dinsdag zijn wij het stadion en zit ik hier opgescheept met allerlei mannen die natuurlijk hopen op een winst tegen Duitsland en die niet te genieten zijn als dat niet lukt. De oudste gaat met de hele klas op school kijken en ik hou mijn hart vast en leef zeer mee met de meester als Nederland het niet gaat redden. Natuurlijk word ook ik aangestoken en ga ook ik er dinsdag eens goed voor zitten… thuis, met allerlei mannen boven de 40 die gefrustreerd naar de televisie lopen te roepen of wellicht op school, waar de meester straks 30 kinderen moet troosten en die dus wel wat extra schouders kan gebruiken of die ervoor moet zorgen dat ze niet al feestend de hele school afbreken.
Laten we hopen op winst en op een mooi kampioenschap met zo weinig mogelijk strafschoppen…. dan maken we nog wel een kans… want tja 1988 – dat was wel heel mooi.
Maar mijn mooiste EK is wel die van 1992, 22 juni 1992 – strafschoppen. Marco van Basten mist – Nederland ligt eruit – het hele land in tranen. 23 juni 1992- de geboorte in alle vroegte van een nieuwe Marco. En wellicht ergens in juni 2016… een Marco die het winnende doelpunt maakt en Nederland Europees Kampioen maakt 🙂
To do lijst
– wasgoed wegwerken (voor eventjes)
– zomerkleren in de kast, winterkleren naar de vliering
– keuken opruimen
– kantoor: kastje opruimen en uitzoeken (vooral kritisch en veel weggooien)ingekeken – valt mee
– kantoor: stellingkast opruimen en uitzoeken (idem)
– kantoor: kijken wat een ongelovelijke zooi ik in de jaren heb verzameld in het ladenblok
– kantoor: wat zit er eigenlijk in al die mappen
– kantoor: leuk die tijdschriftencassettes, maar volgens mij is het allemaal oud papier
– al die leuke schilder- en tekenspullen die ik heb gekocht een keer gebruiken
– truien en hesjes maken van al die leuke lappen
– eigen visitekaartjes ontwerpen en laten drukken
– eens serieus aan een eigen (bedrijfs)website werken
– pianospelen
– saxofoonspelen
– onkruid bijhouden in de tuin
– platje achterin de tuin uitbreiden
enz enz
’t Zien
Frusterend van het lid zijn van een vereniging als Women on the Web is dat je regelmatig geconfronteerd wordt met het werk van andere webdesigners. Zelf heb ik altijd een redelijk beeld in mijn hoofd zitten van wat ik ongeveer wil, maar het komt er bij mij nooit uit zoals ik het dus in mijn hoofd heb zitten. En dan klik je weer eens op een link van een van de dames en dan denk ik OOOOOHHHHH, wat mooi! en dan is dat regelmatig een iets andere uitvoering van wat ik in gedachte had, maar dan ook wel gelukt. Nu heb ik natuurlijk niet de grafische achtergrond die sommige dames wel hebben en ben ik iemand van “hup achter de pc en we gaan er iets van maken”. Ik heb me nu voorgenomen (lukt niet helemaal zoals dus aan deze site te zien is) om eerst eens een tekening te maken zoals ik het in mijn hoofd heb en dan pas iets op de pc gaan uitvoeren….. maar of ik mij daaraan kan houden????
Werk in Uitvoering
In het kader van de zomer in aantocht dus frisse kleuren is de site nogal kleurrijk en kameleonachtig. Als ADHD-er kan ik natuurlijk weer eens niet kiezen en is het chaotisch enzo, maar zoals dat heet gaat tijdens de verkoop de verbouwing gewoon door – dus schrik niet als er opeens weer een andere kleur voorbij komt – ik ben dus zoekende 🙂
