Vandaag, weer of geen weer, moest het pad in de tuin beter aangelegd worden. Dat betekent veel spitwerk en dus veel kleine diertjes die boven komen. Dat levert bezoek op. Helaas wat in de schemer, dus niet helemaal scherp. Maar ik heb hem vaker gezien, dus de camera blijft in de aanslag.
Reizen met de trein
Vanochtend een bespreking in Utrecht gepland. Even over negen vetrekt mijn trein. Als ik bij het station kom zie ik een trein staan. Ik hoef me niet te haasten, dit is de trein van 5 voor en die zal zo wegrijden. Ik zet mijn fiets in de stalling, koop een kaartje en loop op mijn gemak naar het perron. Daar is net de trein uit Utrecht aangekomen. Wat zitten daar een mensen in. Het hele perron en de trap stromen vol. Ik probeer mij er doorheen te worstelen, want boven staat nog steeds de trein naar Utrecht. Die is kennelijk vertraagd en het is ondertussen 9 uur, dus ik mag mee. Het valt niet mee. Kennelijk is hier een heel groot congres of zo, want ik heb nog nooit zoveel mensen hier op het station de trein uit zien komen. Boven duik ik gelijk in de trein, maar gelijk wordt ik aangetikt. Hij rijdt niet…oh! In de trein en op het perron blijft het angstvallig stil. Omroepinstallatie werkt kennelijk ook niet. De conducteur vertelt mij dat er een stroomstoring is en dat ik eventueel via Den Bosch!! zou kunnen rijden. Via Amersfoort zou ook kunnen, maar die trein (een hele kleine) zit al bomvol. Op de borden bij de trein verschijnt ondertussen dat deze trein niet naar Utrecht maar naar Nijmegen zal vertrekken. Vanuit de trein klinkt ook vaag een omroepbericht. op het perron blijft het stil. Ik bel naar Utrecht dat ik niet kom en blijf nog even op het perron hangen. Dat is leuk. Omdat niemand eigenlijk precies weet wat er aan de hand is ontstaan er allemaal gesprekken. Mensen die net aankomen rennen hard op de trein af en duiken er in en kijken dan eens rond wat er aan de hand is. Zij dachten geluk te hebben, maar ze hebben pech, net als iedereen.
Thuis ligt er nog genoeg te doen, dus ik ga weer richting fiets. Volgende week nieuwe kansen.
Grootste Nederlander aller tijden?????
Tegen beter weten in gisteren toch naar het staartje van de grootste Nederlander aller tijden verkiezing gekeken.
Ik kreeg een beetje moed toen ik meende te begrijpen dat iedereen maar 6 keer kon stemmen. Dan hadden vast al die Pim-stemmers hun stemmen al verbruikt en dan zou nu gerechtigheid plaatsvinden.
Maar na afloop 10 treurige gezichten. Ook het gezicht van de debatant van Fortuijn lachte niet.
Het is inderdaad triest. Veel mensen hebben het vast niet begrepen. Ik denk dat hij wel de langste van de laatste tien was, maar dat maakt hem toch niet tot de grootste.
Scheveningen
Gisteravond naar de musical “De Lion King” geweest. Fantastisch!!.
Voorafgaand aan de musical nog even over het strand gewandeld.
Opdracht
Bijna een opdracht binnen. Ik mag een aantal voorstellen maken en als ze het wat vinden gaan ze met mij in zee.
De meeste opdrachtgevers die ik heb komen via via binnen. Deze kwam op mijn werkwebsite en was verkocht.
Ik ben dus reuze blij dat ik deze pas even in elkaar heb gezet, omdat ik op de meeste sites die ik maak een link naar mijn site mag maken. Dan moet er wat staan, en dat staat er nu… en het levert wellicht ook nog iets op :-))
de “werkwebsite”
America
Gisteren Theo van Gogh vermoord. Een reactie van een voorbijganger in Amsterdam: “Het lijkt hier gvd Amerika wel”. En dan aan de andere kant van de sloot staat Bush op voorsprong. Met zijn scheve glimlach vertelt hij dat hij gewoon gaat winnen. Die blik geeft mij altijd het gevoel dat hij ontzettend staat te liegen, dat hij je een zoen geeft op de wang en een mes steekt in je rug. Ik vertrouw die man absoluut niet. Hij kan vele malen vertellen dat hij het beste voor heeft met de Amerikanen, maar zijn blik zegt gewoon dat hij het niet meent. Hij heeft volgens mij altijd zijn vingers gekruist achter zijn rug.
En die Amerikanen – het merendeel is zo ontzettend dom dat ze dat niet eens doorhebben.
Jammer dat we kennelijk zo afhankelijk van dit land zijn geworden, want laat ze toch in hun sop gaarkoken daar.
Kantoor opruimen – finale
Haha, weggooien is toch wel heel moeilijk. Maar de kamer is klaar…bijna. De kast van L is boven en daar liggen al zijn stapeltjes in. Mijn kasten zijn ingericht en bijna alles is uitgezocht.. nog een paar dingen niet. Zo staat er very Karin nog een grote verhuisdoos met allerlei papier en dingen die nog zo snel geen plaatjes hadden (volgens mij grotendeels Kliko, maar nu nog ff niet) en nog twee kratjes met wat uitzoekwerk.
Het is wel even wennen dat er niet heel makkelijk een tafel achter mij staat waar ik even snel wat zooi op kan gooien, maar wellicht nodigt dat wat meer uit om dingen gelijk op een plek te leggen.
Konijnen koppeling 3
Vrijdag de konijnen samen in de ren achterin de tuin gedaan. Na weer het gebruikelijk negeren hadden ze elkaar opeens in de gaten. Plukken haar vlogen in het rond en de konijnen dus ook. Om ze wat meer te laten rennen, de ren opengemaakt zodat ze ook op het gras konden. Daar begon het uitlokken weer. Even elkaar negeren en dan opeens weer achter de ander aan, waarbij vooral Fluf sprongen van wel meer dan een halve meter hoog kon maken. Na wat rondjes rennen, ieder weer even in de eigen hoek uitpuffenn, wat eten, drinken en dan weer een een rondje. Het is duidelijk geen vechten, dus ik laat ze maar.
’s Avonds nog één maal ieder in het eigen hok, want het grote hok is nog niet klaar.
Dan is het zaterdag zover. Gewapend met een boor en zaag maken we een gat in de bodem van het hok, zetten het op hoge poten, timmeren gaas rondom het onderhok en zorgen dat er een opstapje is om van beneden naar boven te komen.
Ondertussen is er ook een mooi raam in het hok gekomen. Met wat hulp zetten we de konijnen boven in en al snel ontdekken ze het gat en ook elkaar weer. Ze lijken te zeggen dat het toch wel heel vermoeiend is om zo achter elkaar aan te rennen en besluiten het niet meer te doen. Ik waag de gok en doe ’s avonds een plankje voor de opening in het onderhok en zet beide konijnen bovenin omdat Fluf zich beneden schijnt te gaan installeren, wat natuurlijk niet de bedoeling is.
Als ze vandaag weer in de ren zijn, tref ik ze even later samen op de bank aan. Dit is helemaal goed gekomen.
Kantoor opruimen
Nu L. ook een bedrijf aan huis heeft, betekent dat ook meer papier, meer archief, kortom meer ruimte nodig voor hem. Overal liggen stapeltjes met mapjes, zijn manier van werk ordenen. Maar nu is de ruimte om hem heen op en moet hij meer ruimte voor zijn stapeltjes hebben. Tijd voor een reorganisatie op zolder dus. Tafel (waar heel veel stapeltjes op konden) eruit en een mooie kast (ooit methode leeskast geweest) met allerlei vakjes straks erin. Een heleboel vakjes, goed voor een heleboel stapeltjes.
Boekenkast leeg, want die gaat een stuk naar voren, zodat de ingang van mijn kamer niet met een grote stap over zijn koffer is, maar direct na de deur. De handen zijn snel grijs – wat kan er toch snel (ahum) een berg stof op die boeken komen ;-(. Maar de kast staat en nu de boeken weer terug, want ik wil vanavond toch nog ergens slapen en nu ligt alles gewoon maar even op het bed. Morgen weer verder, tussen wat werkbesprekingen door. Maar het begint ergens op te lijken. Jammer genoeg blijkt er altijd toch weer meer in te moeten dan ik zou willen…. Kliko en oudpapier??????? Bookcrossing?????? haha – dat betekent afscheid nemen. LOL
Konijnen koppeling 2
Vandaag zijn we naar BunnyBin geweest om daar eventueel Transientje op te halen. Ik had toch wel een heftige reactie van onze Fluf verwacht, maar nee, negeren deed ze, dat andere konijn. Niet eens nieuwsgierig snuffelen of gelijk de baas spelen of met haar mooie sprongen de boel onder sproeien. Nee, gewoon wat rondlopen en net doen of ze alleen is. Goed teken, zeiden ze bij BunnyBin. Dus nu is Transientje ons konijn en is hij/zij (want dat is onduidelijk – in ieder geval onvruchtbaar) inmiddels omgedoopt tot Foxy en zit nu veilig in een eigen kooi in onze tuin. Na eerst wat in een kleinere ren te hebben rondgehuppeld met elkaar, zijn ze daarna lekker de tuin in gehuppeld. Voor Foxy gelijk een goede gelegenheid om de hele boel te verkennen, inclusief het hok van Fluf. Die vindt alles best en verkent dat mooie grote hok wat er opeens is. Veel mooier, lekker ruim enzo. Af en toe komen ze elkaar tegen en dan snuffelen ze wat, huppelen wat rond elkaar en soms doet Fluf een poging om met Foxy te paren en duikt bovenop zijn kop. Maar verder doen ze net of de ander er niet is.
Als het donker wordt gaat Foxy in zijn eigen hok en dat gaat dicht. Fluf vindt dat niets, want dat is dat mooie hok. Die moet nog even geduld hebben. Morgen komen er mooie poten onder het hok waar gaas tegenaan komt en een gat in de bodem, zodat ze veilig onder het hok kunnen komen en als ze dan nog steeds geen ruzie maken, wordt het riante hok, de verblijfplaats voor beide konijnen. Maar tot nu toe verloopt de koppeling errug rustig
Konijnen koppeling
Morgen gaat het gebeuren. Dan gaan we voor ons konijn Fluffoes een partners ophalen bij BunnyBin. We hadden al veel eerder een konijntje willen ophalen, maar ja… je moet dan wel kunnen. Elke keer weer kijken naar de konijntjes bij BunnyBin en de een is nog leuker dan de andere. Maar morgen hebben we tijd en auto, dus op naar Ermelo waar Transientje wacht op onze Fluf. En dan maar hopen dat hij Fluf leuk vindt en dat onze Fluf een vriendje wel ziet zitten.
Vakantie
Herfstvakantie, vandaag begonnen en duurt een week. Natuurlijk hebben we allerlei plannen. Manlief moet op missie naar Moldavië en is ook deze herfstvakantie niet thuis. Er is hard gewerkt de laatste weken, dus mijn witte vensterbanken zijn grijs, mijn glimmend zwarte piano is mat en zo kan ik nog wel even doorgaan… het hoekje beneden van de kinderen, de stapels met wel/niet gelezen tijdschriften, de kamers van de jongens…….
Nu L. ook een eigen bedrijf heeft dus graag wat meer ruimte op zolder om al zijn zooi neer te leggen moet er ook iets aan de zolder gebeuren. Niet leuk, maar ik ben het wel met hem eens. Dus ook daar moet wat gebeuren. Uitzoeken en vooral veel weggooien vindt hij. En in de tijd die over is willen we ook nog een vent voor Fluf gaan zoeken, mijn ouders, zusje en mini-neefje bezoeken, eigenlijk ook wat werken en de kinderen willen ook gewoon lekker thuis niets doen.
Waarom duurt de herfstvakantie maar één week??
Vaders
Het nadeel van ouder worden is dat je ouders ook ouder worden. Om je heen laten vaders en moeders van vrienden en bekenden het leven en je weet dat er ook een tijd zal komen dat jouw ouders er niet meer zullen zijn.
Vanmiddag kwam mijn vorige buurvrouw even langs. Normaal zag je elkaar dagelijks en wist je hoe het er in de familie bijstond. Nu woont ze al een half jaar aan de andere kant van het dorp,nog niet heel ver weg, maar toch… je gaat niet “even” langs.
Haar vader heeft al ruime tijd slokdarmkanker. Een dik jaar geleden ben ik ’s nachts van huis gewisseld omdat ze halsoverdekop naar het ziekenhuis moesten. Hij zou de ochtend waarschijnlijk niet halen. Hij kwam er wonder boven wonder weer bovenop en leeft nog steeds, maar het gaat steeds minder. Haar schoonvader is 3 jaar geleden aan hetzelfde overleden. Nog even en dan hebben de kinderen geen opa meer. Mijn vader moet binnenkort aan zijn hart geopereerd worden, 3 tot 4 bypasses. Op dit moment is hij al moe als hij aan een activiteit denkt. Mijn schoonvader is al een tijd depressief en is nu in een open afdeling opgenomen. Hij is altijd boer geweest en heeft veel fysiek werk geleverd en nu is het lichaam op. Maar de geest heeft dat nog niet geaccepteerd.Opeens gaat alles hard en merk je dat het oudere mensen worden. Het hoort bij het leven, zeggen mijn buurvrouw en ik dan tegen elkaar, maar het is wel het minder leuke deel van het leven.
Collega’s?
Gisteren was er op de businessclub van de voetbalvereniging een avond met Mart Smeets. De PRman van het bestuur had aangegeven dat ik wel wilde komen en dat ik wel foto’s zou maken, die natuurlijk ter beschikking zouden staan van de businessclub. Nou was ik van harte welkom, maar er zou een professionele fotograaf zijn. Hij met zijn giga-camera en vele lenzen en ik met mijn (in mijn ogen) mooie sony. Allebei maakten we wat foto’s tot op het eind de nieuwe sponsors samen met Mart Smeets en Kees van Wonderen (ambasadeur van onze businessclub) ook op de foto moesten. Meneer neemt accuut de beste plek in en wel zodanig dat ik geen foto kan maken van de hele groep. Ik ben niet beroerd en wacht tot hij klaar is. Hij weet (volgens mij)donders goed dat ik daar sta te wachten en als hij klaar is roept hij naar de hele groep. “bedankt!!, we zijn klaar”. En de groep gaat uiteen. Ik vraag hem netjes of hij wellicht een foto van de groep naar mij kan sturen, omdat ik geen foto zo kon maken en hij gromt dat hij mijn adres niet weet dus dat dat lastig is. Ik schrijf het adres op een kaartje en geef dat aan hem. Kennelijk heeft hij tijdens mijn vraag wat gemist wat als ik het kaartje geef krijg ik een hele bak shit over mij heen. Ik denk dat ik naar de foto kan fluiten. Ik heb weer wat geleerd. Ik ga niet meer beleefd staan wachten tot hij klaar is. Het is niet de eerste keer dat hij voor mijn neus gaat staan. Hij is tenslotte de professionele fotograaf en wie ben ik nu met mijn k**cameraatje (zoals hij dat al een keer genoemd heeft).
Maar ik lag ook in mijn vuistje, want zaterdag wordt de nieuwe presentatiegids van de vereniging overhandigd. Daar stonden jarenlang de foto’s in van onze professionele fotograaf. Dit jaar niet, dit jaar zijn alle foto’s gemaakt door die amateurtrut met haar k**cameraatje *hele grote grijns*
Efteling
Eindelijk was het dan zover, de zorgvuldig gespaarde kaartjes voor de Efteling gingen we dan na maanden eens gebruiken. Ze lagen al maanden klaar op de piano, maar bij de Efteling moet je een beetje het juiste moment afwachten. Volgens de website is het in oktober gemoedelijk druk. Wat dat betekent merken we als we in de buurt van het sprookjespark komen. We zijn niet de enige en staan in de file. Ergens achteraan is nog een plekje voor de auto, gelukkig, want bij de aanbieding zat ook een parkeerkaartje. Als we naar de ingang in de verte lopen, zien we nog een parkeerplaats. Gelukkig, die is nog leeg. Eenmaal in het park, bepalen we onze strategie. Wij hebben de pandadroom nog niet gezien, dus die staat als eerste op het programma. Als we net in de rij staan, vinden J. en M. dat zonde van hun tijd. Zij hebben dit al een keer gezien, dus zij gaan richting de Vogelrock. Na een uur hebben wij de pandadroom gezien. Niet echt iets voor de efteing, maar wel mooi. Daarna naar Villa Volta. Er is geen rij en na een inleidend verhaar zitten we. Ik word helemaal raar in mijn hoofd en er gebeurd nog niets…denk ik. Daarna zou ik toch echt misselijk moeten worden want ik ga twee keer over de kop, denk ik. Maar het lijkt allemaal gezichtsbedrog en ik ben er nog niet uit wanneer ik nu bewoog en wanneer de muren. Duizelig kom ik buiten – een ervaring rijker. Vanaf dat moment zijn de achtbanen voor de rest van het gezelschap en stap ik alleen nog in rustig en wat minder rustig kabbelende bootjes, langs mooie bloemenvelden, spetterende watervallen en arabische dorpen. Verder werp ik mij op het maken van foto’s van familieleden die ergens op grote snelheid ondersteboven hangen. Als J. en de jongens nog een keer zo’n snelheidsding gaan doen, nu de bobbaan, gaan L. en ik nog even naar het sprookjesbos. We verwonderen ons over het vliegend tapijt en en de snel groeiend tulpen en zijn getuigen van de dansende waterlelies. In een lange rij auto’s nemen we afscheid van de efteling. Maar veel sneller dan verwacht zijn de files opgelost. Het begint te regenen. We hebben geluk gehad.
Reunie
Het is alweer 25 jaar geleden dat ik mijn studie aan de LandHogeschool van Wageningen begon. Tijd voor een reunie. Om 13.00 uur ga ik richting het wiskundegebouw van wat nu Wageningen University en ResearchCentre (oid) heet. Het gebouw is in de loop der jaren niets veranderd. Je ziet allerlei gezichten van wie je niet altijd weet waar je ze nu van kent. Sommige herkennen jou ook, anderen herkennen jou wel, maar jij hun niet. Als snel zie ik mijn penvriendin van vroeger. 25 jaar geleden kwamen we elkaar onverwacht weer in Wageningen tegen. We duiken de collegezaal in, heerlijk net als vroeger, helemaal bovenin. We verbazen ons over de toch veel kleinere zaal en over het toch wat kale uitzicht voor ons.
We luisteren half naar de praatjes en kletsen gezellig bij. In het publiek zit Gerrit Hiemstra, een jaargenoot. Een hele gewone jongen, maar de rector magnificus doet alsof hij toch wel heel bijzonder is. Na de praatjes gaan we met elkaar op de foto en verspreiden we ons naar de verschillende programmaonderdelen in Wageningen.
Aan het eind van de dag is een borrel met eten en daar is iedereen weer. Weer allerlei gezichten en leuk herinneringen ophalen. Een half uur met iemand praten over waar je elkaar toch van kent tot een volgende erbij komt en vraagt of wij nog wel eens iets van Ron hebben gehoord. Bingo – we weten gelijk weer waar we elkaar van kennen en praten met z’n drieën weer verder. Aan het eind van de avond weet ik weer hoe het met mijn grote liefde van het begin van de studie gaat, hoe het met mijn penvriend van vroeger is en heb ik met allerlei mensen weer eens bijgepraat. Te snel is iedereen weer weg en moeten we 25 jaar wachten tot een volgende ontmoeting. Een grote groep heb ik gemist, ze waren er niet, maar die er wel waren, waren zeer zeker de moeite van het ontmoeten waard. E-mail adressen zijn uitgewisseld. Nu maar wachten op het vervolg.
Cursus PHP
Ik ben weer begonnen met een cursus bij Petra Kellerhuis. PHP dit keer. Een leuke cursus en zoals het eruit zag had ik er wel voldoende tijd voor. Maar zoals altijd als ik een cursus bij Petra begin komt er weer vanalles tussen. Ik loop dus achter en begrijp er nog niet veel van.
Ik snap wel ongeveer wat zij doen, maar als ik het dan zelfstandig moet toepassen is het toch wel wat vaag en abacadabra. Maar ik wilde weten wat al die PHP-scripts nu eigenlijk deden en ik wilde e.e.a. kunnen wijzigen. Nu heb ik daar al wel wat meer kijk op en denk ik dat ik er wel wat mee kan. Maar zelf nog hele dingen maken????? Ach uiteindelijk kun je alles wel een beetje naar je hand zetten en kom je verder dan je denkt. Ik zie al allerlei toepassingen, maar of ik er voldoende voor leer??? Gelukkig is er altijd wel wat op het web te vinden en gelukkig zijn we ook aangesloten bij womenontheweb – daar is altijd wel iemand die je kan vertellen hoe het wel moet. Een veilig idee.
Kleur
Ik moet nodig aan mijn eigen site werken en ik weet in mijn hoofd wat ik wil. Een site met kleur. Warme kleuren die op de een of andere manier bij elkaar passen, maar die niet te overheersend zijn. Eerst mijn persoonlijk website. De kleuren op de laptop zijn toch niet wat ik zoek en ik neem gewoon een paar kleuren. Op de een of andere manier kom ik toch steeds in de paarsige kleuren terecht en dat wil ik niet. Het geheel is nu vrij bont, maar morgen kijk ik nog wel een keer op de desktop. Wellicht toch wat meer in de pastel, maar nu ff niet.
Ook wacht er nog steeds een pagina ‘under construction’ op vervanging. Dus ook die maar even aangepast. Wat wil ik eigenlijk? Ik kan een heleboel op mijn site zetten, maar ik besluit tot het minimale. Tenslotte hoeft mijn site niet allemaal te vertellen wat ik kan, dat kunnen mensen zien in de portfolio. De site wordt simpel. Kleurrijk en met alleen de broodnodige informatie. Er moet nog iets meer van mezelf op eigenlijk…… maar wat? Voorlopig staat er meer op dan er stond en is de informatie voor nu voldoende. Alleen de kleuren….
waarom kunnen anderen wel altijd de juiste kleuren vinden?
de broodtrommel
Met een wapperende regencape achter zich aan fiets hij de straat uit, onze brugpieper.
Ik kijk hem na en loop terug om de tafel af te ruimen. op de stoel naast zijn plaats staat een plastic zak met zijn broodtrommel en zijn flesje drinken. Oeps. Hij heeft vandaag een lange dag en ook nog eens een blokuur gym. Door de verbouwing op school is er tijdelijk geen kantine. Ik bel mijn vriendin die ook een kind heeft op die school in een andere klas. Helaas, ook het eerste uur les, dus ook al weg. Ik stuur zoonlief een SMS-je..brood??? Als ik de jongste naar school breng piept mijn mobiel, een bericht terug-jajahebikffpech. Oké, hij zoekt het dan maar uit :). Het leven van een moeder van een brugpieper is dus makkelijker, geen ‘mam, breng je het nog even?’
Kleine broer heeft een makkelijk lunch, die rukt gewoon de broodtrommel uit de koelkast en is klaar.
Werkplek
Sinds kort heb ik een nieuwe laptop. Ik heb er maanden tegenaan zitten hikken, want ik heb toch een hele goede desktopcomputer waar niets mis mee is. Maar nu weet ik waarvoor ik het graag wilde. Heerlijk beneden aan de tafel kunnen werken, uitzicht op de tuin met het konijn en de vogels, contact met buiten… Toch heel anders dan boven onder de kap met uitzicht op de muur achter het beeldscherm. Of wat dacht je van ’s avonds op de bank. Nu nog met lichte ruzie met kabels en snoeren, maar ach… als je eenmaal zit, dan merk je dat niet meer en de kabel kan ik wel uitrollen tot 20 meter, dus tot in de tuin.
Nog even denk ik, en dan ontdekt manlief ook het plezier van beneden aan de tafel werken. Maar hij heeft boven een bureau met uitzicht naar buiten… dat scheelt.
