De droger kapot is kennelijk iets wat de hele structuur in de war gooit. De droger is kapot, dus kan ik de badkamer niet schoonmaken? De droger is kapot dus ik kan boven niet zuigen? Vanmorgen realiseerde ik mij opeens dat ik een aantal dingen niet deed ‘omdat de droger immers kapot was’. Het een heeft niets met het ander te maken, maar kennelijk kun je daar dus van in de war raken. Gisteravond belde gelukkig de monteur. Hij komt vanmiddag. Gisteren heb ik ook een alternatieve droger gekocht – een rekje voor aan de deur, want ja buiten werd het niet bepaald droger. Nu hoop ik dat ik dat rekje alleen nog maar hoef te gebruiken voor dingen die niet in de droger kunnen en dat straks de was die ik gisteren in de machine heb gedaan gewoon weer hoeps de droger in kan. Anders moet ik ook nog op zoek naar een nieuwe droger – de beste natuurlijk, voor de leukste prijs 😉
Gedeelde vakantie
Met één kind in het basisonderwijs en één op het voortgezet onderwijs krijg je rare vakantieweken. De oudste is vanmorgen naar school vertrokken en de jongste is nog heerlijk een week logeren bij opa en oma op de boerderij. Manlief heeft hem gisteren weggebracht en komt morgen zelf weer terug. Een half gezin dus. Als de oudste om 8 uur vertrokken is, ben ik helemaal alleen. Wel gek. Ik lees mijn krantje verder en wil snel aan het werk. Het zal wel laat zijn. Het is nog geen half negen. Ik heb nog alle tijd.
Zwemmen
Het buitenbad is weer open. Al een week. Ik heb mij weer voorgenomen om toch minstens 2 keer per week in het water te liggen. En dan vóórdat de kinderen naar school gaan en eigenlijk dus zelfs vóór het ontbijt. Vanmorgen ben ik voor 6 uur wakker, maar dat is nog iets te vroeg. Na een poosje val ik weer in slaap om om kwart voor zeven weer wakker te worden. Te laat eigenlijk. Maar ik geef mijzelf een schop onder mijn kont en iets voor zeven uur lig ik in het water. Daar is het lekker, want op de fiets miste ik mijn handschoenen best wel. Aan de kant staan wat ouders van kinderen die nu zwemles hebben. De kinderen zijn binnen in de instructieruimte. De ouders kijken mij bewonderend (of is het met een blik van ‘die is gek’) aan. Zij dragen allemaal een winterjas. Als ik de ene kant op zwem, zwem ik naar een zomerse blauwe lucht. Keer ik om dan zwem ik naar een dreigende donkergrijze lucht. Boven water is het echt koud. Gauw naar het kleedhok en mijn warme kleren weer aan. Winterjas. En weer snel naar huis waar de kachel is aangegaan. Mijn lijf tintelt maar ik voel me ontzettend wakker. Morgen weer?? Maar dan wel met handschoenen aan.
Droger kapot
Gisteren wilde ik de was uit de droger halen. Maar alles was nog nat. Stom..vergeten dat ding aan te zetten, kan gebeuren.
Dus nog maar een keer, maar na een uur was hij klaar en alles nog nat. Droger kapot.
Nu was dat jaren geleden ook al eens het geval en de vriendelijke monteur had er toen een resetknop ingezet voor de thermostaat. Kon ik vergelijken met de aardlekschakelaar. Als de boel oververhit dreigde te raken knalde dat dingetje eruit. Hoefde ik alleen het knopje in te drukken en klaar.
Nu zit dat knopje aan de achterkant – dus droger voorzichtig op zijn plank schuiven (hij staat boven de wasmachine) en de achterzijde eraf, zoeken hoe dat met de stroom moet en de deksel en dan zien we inderdaad een rood knopje en het staat naar beneden. Ik kan drukken wat ik wil, maar nee – dat doet het dus niet. Het is vrijdagmiddag en de dag na Hemelvaart dus tja… geen monteurs. Dan alles maar losgeschroefd en doorgemeten en eens op internet gezocht. Daar kwam ik op een klussite (klusidee.nl) met een forum waar je je vraag kunt stellen en vrij snel krijg ik antwoord. Maar de eerste zaken zijn goed, maar dan… Met veel moeite het verwarmingselement eruit gekregen en daar stuur ik manlief straks mee naar de onderdelenshop (ik ben vanochtend al heen en weer geweest) en hopelijk is dat ding dan kapot en kan dat besteld worden.
Anders is het einde wasdroger….. en het begin van een hoge stapel wasgoed, want het hoost en binnen hebben we niet echt veel droogruimte.
Denken en gevoel
Maanden geleden vertelde manlief mij dat hij het adres van mijn website had doorgegeven aan iemand die wel geinteresseerd zou kunnen zijn. Op dat moment was mijn website 3 keer niets, dus snel aan de slag. Ik had al een hele poos het idee dat ik iets wilde met de foto’s die ik hier in het arboretum had gemaakt van de Rhodondendrons. Dus foto uitgezocht en daar een site omheen gemaakt. Zoals ik het liefste werk, niet denken maar doen en dan ontstaat er wel iets. het hoognodige erop en dan eens gaan nadenken over teksten en verdere invulling.
Er had voor die tijd nog nooit iemand op mijn site gereageerd en nu toch regelmatig. Dat hij zo mooi is en dat hij zo anders is dan de websites die ik voor anderen maak.
Over de websites voor anderen denk ik lang na. Zou dat het probleem zijn. Zou ik ook over de websites voor anderen niet moeten nadenken en gewoon maar wat moeten doen. En dan maar zien wat het wordt?? Zou ik de websites in opdracht ‘kapot denken’? Toch iets om over na te denken. Of moet ik dat juist niet doen, daarover nadenken. Is mijn sterke kracht mijn intuitie? Mijn gevoelsmatig doen?
Probleem is alleen dat ik met een gevoelssite voor mijn gevoel (ja daar is hij weer) niet aan kan komen. Ik ben nog bezig met één site voor een gevoelsmens. Zal ik daar gewoon eens wat maken. Niet denken maar doen? Bij haar kan ik nog wel aankomen als ik zeg dat ik gewoon mijn gevoel heb laten spreken en dat *dit* het is geworden.
Vind het wel een leuk experiment. Site wordt vast mooi. Ga er morgen aan beginnen. Niet denken – gewoon doen. Leuke slogan ook voor op de site. Bronwasser Websites – voor websites waar niet over nagedacht wordt, omdat ze dan beter worden…..
Winnen en verliezen 2
Weer net niet. Weer winnen en toch verliezen. Wat is voetbal toch een stom spel. In de extra tijd de kans op de finale weer laten liggen. Het is Nederland niet gegund dit jaar. Ook AZ ligt eruit.
Zal er verder niet van wakker liggen, maar ze hadden het in handen en ik had het ze zo gegund. Meer dan PSV.
Goed, we gaan weer over tot de orde van de dag. Schitterend al die veteranen in Wageningen. Weer een verlies: volgend jaar niet meer. 5 mei in Wageningen zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik heb de filmstand van mijn camera uitgeprobeerd. Volgend jaar kan ik er dan op 5 mei nog naar kijken.
En dan gaat het nu ook nog regenen. Wat een dag.
Winnen en verliezen
PSV – AC Milan. Alle mannen naast mij op de bank zijn er eigenlijk van overtuigd dat deze pot voor AC Milan is. Er wordt gepoold. Degene die AC Milan laten winnen worden weggehoond. Dat doe je toch niet. Wij zijn (maar dan alleen vanavond) voor PSV en poolen dus de winst voor PSV. Natuurlijk tegen beter weten in, want AC gaat gewoon winnen. Eén vriend weet hoe het gaat lopen. PSV komt met 2-0 voor, lijkt op een verlenging af te gaan (die ze dan gewoon verliezen), maar net voor tijd, of liever in de blessure tijd, scoort AC Milan – weg PSV.
Tegen alle verwachtingen in komt PSV idd op 2-0 voor. Manlief gaat even naar de wc en natuurlijk moet er een spelletje – ‘er valt een doelpunt’ gespeeld worden. Wij besluiten het tegendoelpunt van AC Milan te faken. En als wij hard ‘OOHHH nee’ gillen, valt het doelpunt van AC Milan. Het derde doelpunt van PSV daarna mag niet meer baten. Ze verliezen toch, zoals we allemaal verwacht hadden, ondanks deze 3-1 winst. Waarom voelt het dan zo zuur..
Visite
Morgen komt er een Egyptenaar op bezoek. Die wil graag 5 mei in Wageningen bekijken (op aanraden van ons). Tegen 12 uur haalt manlief hem van de trein. ‘Kunnen we hier eerst lunchen……’. Het is ongeveer rond middernacht. Oh, lunchen….uhm, tja…. (denk: Lekker op tijd ben je daarmee)… daar heb ik dus niet zo op gerekend (ik wil natuurlijk dan altijd een verzorgde lunch voorzetten). Manlief: Zijn de winkels dan morgen niet open????
Heerlijk zo’n man die meedenkt.
4 mei
Vandaag is het 4 mei. Het lijkt een gewone dag. De jongens gaan straks naar voetbaltraining. Manlief heeft een vriend uitgenodigd om hier te komen eten en daarna moet er naar PSV gekeken worden, niet in de gaten hebbend dat het dus 4 mei is.
EUFA wil het ook niet in de gaten hebben en PSV had ook liever niet gespeeld.
Toch is één van mijn indrukwekkenste dodenherdenkingen een dinsdag geweest dat ik een competitiewedstrijd had met volleybal. Ook deze gingen gewoon door. Maar om even voor 8 uur floot de scheidsrechter van het eerste speelveld. De hele had (5 velden) werd stil en iedereen ging zitten en zweeg. Die hele grote hal, die altijd met heel veel geluid gevuld is, was stil. Toen de 2 minuten voorbij waren floot de scheidsrechter weer en konden de wedstrijden hervat worden. Het duurde minstens een half uur voor de hal weer op normale geluidssterkte was. Ik hoop dat het straks ook in het stadion van PSV zo gaat. Dat iedereen het respect op kan brengen om stil te zijn en dat dat hele grote stadion dan ook echt stil is. Dat lijkt me ook heel indrukwekkend.
Prijs!!!
Opeens bedenk ik mij dat ik vorige week in een dolle bui een Koninginnedaglot heb gekocht van de Staatsloterij. Ik ga gauw naar de website en tik mijn lotnummer in. Ik heb prijs!!!! Ik had de keuze van het eindnummer aan het lot overgelaten. Ik kon niet kiezen, een 4 of een 7. Het werd een 6, en daarop viel een prijs. Maar liefst 5 euro! Op eindcijfer 6 viel ook een miljoen zie ik. Maar dan had ik alle andere nummers en de letters ook goed moeten hebben. En dat had ik dus niet.
Maar ik had ook niets kunnen hebben. Nu heb ik 5 euro en maak ik nog steeds kans op een jaar gratis boodschappen bij AH.
Het weer
Bijna niet meer zachtjes te noemen tikt de regen hier op het zolderraam. En ik moet nog boodschappen doen. Morgen zijn immers alle winkels dicht. Maar het klinkt niet aanlokkelijk. Als het net even droog lijkt te zijn en ik trek mijn (stoute) schoenen aan, begint het weer opnieuw. Ondertussen bedenk ik allerlei andere dingen die ik nog zou kunnen doen, maar ik moet gewoon nog even naar het dorp. Nog even wachten, misschien wordt het straks toch droog.
Nieuw speeltje
Het was zaterdag errug vroeg opstaan en omdat dat moest heb ik natuurlijk bijna niet geslapen. Werd elk uur wakker – is het al 6 uur, nee, ik heb nog 4 uur, 3 uur……
Maar dan is het zover – ik spring uit mijn bed, doe mijn kleren aan, stap in de auto en rij naar office center. En nu zijn wij dan in het bezit van een HP iPAQ 1710 met TOMTOM navigator 3 en binnenkort zelfs 2 HP iPAQ’s want manlief had niet begrepen dat het toch wel erg moeilijk was de PDA te delen – dus er komt nog een losse bij. Ongelooflijk wat een minicomputer. Ik heb nu de XP – teletubbie – achtergrond en er zit zelfs word op en excel…
En in de auto ook leuk – vriendelijk worden we op weg geholpen door Bram, die ons keurig op de juiste plek bracht en ook weer netjes thuis. En nu hopen dat de iPAQ ervoor gaat zorgen dat ik nooit meer afspraken vergeet enzo. het wordt mijn maatje. Het enige is nog dat ik nu manlief weer een apparaat uit moet leggen – handleidingen……. die kent hij niet ;(
inspiratiedip
Ik moet voor iemand een website maken. Leuke enthousiaste meid, leuk site. Ik heb hem al helemaal in mijn hoofd zitten. Dat wil zeggen, hoe ik denk dat de site er ongeveer uit moet komen te zien. Maar er ontbreekt in mijn hoofd een USB aansluiting en wireless werkt ook niet. Ik krijg mijn ideeën niet van mijn hoofd naar mijn computer.
Ik moet ook nog voor iemand anders een site restylen. ICT bedrijf, strak. Na 5 minuten denken heb ik de hoofdlijnen van mijn hoofd op de pc staan – details volgen wel. Maar die andere site… die blijft maar spoken en zij wacht geduldig, heeft de tijd… maar ik baal…. van die niet werkende verbinding tussen hoofd en pc.
Keuzes 2
Net voor ik in Vlaardingen weer in de auto wil stappen gaat mijn mobiel. T. Of ik nog veel oude stukken heb getroffen. Hij heeft duidelijk A. gesproken die de foto’s zou maken. Waar ik ben en wanneer ik terug kom. Ik zeg dat ik net vertrek en dat ik dus wel een uur onderweg ben. De huldiging vand e spelers blijkt niet voor maar na de wedstrijd te zijn. Dat red ik dus niet. Ik vertrek en rij in rap tempo terug naar Bennekom. Daar aangekomen moet de huldiging door het bestuur nog beginnen. Ik bel naar huis om te zeggen dat ik op de club ben. Niemand thuis en de oudste heeft duidelijk geen mobiel mee, voice mail. Ik bel een vriendin waar hij eventueel terecht zou kunnen en vraag daar het telefoonnummer van de vriendin waar de jongste is. Die is net naar huis toe. Daar is dus niemand en hij heeft ook geen sleutel. Ik bel naar de buren, maar die zijn niet thuis. Ik had afgesproken dat hij naar de club zou komen, maar daar komt hij niet aan. Ik loop onrustig heen en weer. De huldiging kan elk moment beginnen, maar ondertussen had ik al tig keer naar huis op en neer gekund. Als het allemaal veel langer gaat duren rijd ik naar huis. Daar is ondertussen de oudste, maar van de jongste nog geen spoor. Ik ga weer naar de club, wellicht is hij daar. Maar ook niet. De huldiging begint en ik maak de foto’s. Als het klaar is ga ik snel naar huis. Daar is ondertussen ook de buurman, die weet dat je jongste nog niet gesignaleerd is. Hij gaat even mee naar huis, voor het geval hij daar nog niet is. Maar daar komt net de oudste naar buiten. De jongste heeft gebeld en is onderweg naar huis. Buurman en ik weer helemaal gerust gesteld. Dan snel nog boodschappen doen, want ja, ondertussen is het toch tegen sluitingstijd en het is wel weekend. Snel nog even naar T. gebeld, want die was deelgenoot van mijn onrust. Ook hij kan nu rustig slapen. En ik plof op de bank. Totaal uitgeput. Reunie, regelen, foto’s, kids weg……. Straks komt L. ook weer thuis van zijn trip naar Kenya en dan een gewone reguliere zondag…heerlijk.
Terug in de tijd
Vandaag reunie van de middelbare school. Op de lijst met mensen die zich hadden opgegeven kom ik weinig bekenden tegen, maar hopelijk komen er nog veel gewoon op de bonnefooi. De eerste bekende die ik tegen kom is mijn zusje. Grappig om elkaar op een schoolreunie tegen te komen. Zij heeft het krantje dat we bij de ingang kregen wel bekeken en weet dat er voor elk examenjaar een ontmoetingspunt in een lokaal is. Daar kom ik gelijk al wat oude bekenden tegen. De eerste is een zus van een klasgenootje in de eerste die halverwege school verhuisd is naar een andere stad. Haar zusje is er ook en we delen eerst het trieste nieuws dat een goede vriendin van ons 8 jaar geleden is overleden. Zij wisten het nog niet. Dan kom ik in de gang meer oude bekenden tegen. Het is echt terug in de tijd. Op school trokken we veel met elkaar op. We hopen dat er nog veel meer van de groep van toen komen, maar helaas blijft het beperkt. Ook klasgenoten die ik al ken vanaf de derde klas lagere school. Sommige zijn direct herkenbaar, geen steek veranderd. Hier en daar een rimpeltje, maar verder… het is gezellig en het is goed elkaar weer te zien. En het is heel moeilijk om op een gegeven moment weer afscheid te nemen. Thuis zijn de kinderen alleen, ik moet weer die kant op. Afscheid nemen van de rest. Vanuit de zorgeloze schooltijd weer terug naar het heden. Met de camera van mijn vader nog 2 foto’s gemaakt. Thuisgekomen zijn dat er natuurlijk veels te weinig. Waarom heb ik niet heerlijk om mij heen gekiekt? Vastleggen …Ik ga de foto’s rondsturen. Ik heb e-mail adressen en wie weet….. zie ik de mensen weer, op een volgende reunie.. of eerder.
Keuzes
Het leven is keuzes maken. Op de doelengroep waren ze duidelijk. je moet keuzes maken wat je nu wilt. Hyper – omdat ik te veel wilde en niet kon overzien wanneer ik wat moest doen. Taken afschuiven en keuzes maken. Ik kan niet én op de reunie zijn én foto’s maken bij het eerste. Ik heb besloten. Ik breng de camera naar de club en iemand neemt het fotomaken van mij over. Ik ga naar de reunie en probeer niet al te laat terug te zijn. het geeft rust.
hyper
Zo af en toe kan het me helemaal aanvliegen, zoals gisteren opeens. Morgen moet ik meerdere dingen doen, tegelijk op verschillende plekken wat natuurlijk niet werkt. Bovendien moet ik dan het dorp uit, kinderen blijven hier en is het weekend dus boodschappen, én, én, én…. En opeens vliegt het me aan. Hartslag schiet omhoog, de handen beginnen te trillen, zweet breekt me uit. Hoe moet ik dat toch allemaal klaar krijgen. Rustig toespreken helpt niet en ik raak bijna in paniek van de onnodige stress. Alsof ik gelijk zou moeten beginnen met van alles doen en er niet nog ene hele dag tussen zit. Ik ga eerst maar eens naar school, waar ze een presentatie van een projectweek hebben en dan maar rustig ademhalen. Eenmaal op school zakt het en kan ik ook weer rustig nadenken en taken van me afschuiven.
Het duurt even voordat ik echt zover ben dat ik mezelf toesta om dingen aan anderen over te dragen, maar het is gelukt.
Vers
Helemaal vers is de computer. Heel veel programma’s zijn natuurlijk verdwenen, maar dat schoont lekker op. Nog niet alles werkt naar behoren en overal moet je weer alles invullen. Helaas waren de e-mail accounts niet mee gebackupt, dus ook die weer allemaal even opzoeken, maar de computer is weer werkbaar.
Is hij nu merkbaar sneller? Dat merk ik nog zo niet.
Nu nog alle data-partities een keer nakijken. Daar kan ook wel eens wat weg 😉
Spannend
Ik zit nu op mijn laptop. Ik heb net de desktop geformatteerd om er een schone XP versie op te zetten. Altijd spannend. Volgens mij heb ik alle informatie en files op de andere partities staan en alle serials ed genoteerd. Hopelijk krijg ik alles weer geinstalleerd en werkt het sneller en beter, want ja…. daar doe je het dan toch voor?
Tussen boos en bezorgd
Het is mooi weer en de oudste gaat skaten op het skatepleintje in het dorp. De jongste gaat naar zijn vriendje. Als de oudste tussendoor even thuiskomt, blijkt de jongste ook op zijn skates te zijn vertrokken. In huis blijft het stil. Tegen 6 uur ga ik naar beneden om aan het eten te beginnen. Er is wat over van de vorige dag en dat warm ik lekker op en wacht… en wacht… en wacht. Buiten is het stil. Nergens het geluid van skates. De jongste moet om 7 uur op de schaakclub zijn en het is al bijna kwart voor 7. Eindelijk hoor ik skates aankomen. Het is de jongste. Ik geef hem zijn deel van het inmiddels flink verpieterde eten en probeer hem duidelijk te maken dat dit dus echt niet kan. Als ik hem naar de schaakclub breng is er nog geen spoor van de oudste. Hij had een sleutel voor zichzelf neergelegd, die ik binnen leg en vertrek. Hij zoekt het maar uit. Boos fiets ik weer naar huis, daar is hij nog niet. Ik ga naar binnen en weer naar buiten. Ik kan mij niet voorstellen dat zijn vriendjes ook nog op het skateplein zijn. Als hij nu eens gevallen is, als niemand weet wie hij is en hij is naar het ziekenhuis gebracht? Zit ik daar boos te wachten…. Ik pak mijn fiets en ga naar het skateplein, daar zie ik hem bezig en ik fiets zonder dat hij mij gezien heeft weer boos naar huis, benieuwd hoelaat hij thuis denkt te komen, een donderpreek voorbereidend. Ik keer mij weer om en fiets naar het skateplein. Hij ziet me, zegt Hoi Mam, ik dacht dat het pas 6 uur was. Ik ga nog één keer heen en weer. Ik zeg niets en fiets weer naar huis waar hij iets later arriveert. Ik moet nu heel boos worden, duidelijk zeggen dat dit dus niet kan. Dat we hier op tijd (nou ja meestal) eten en dat hij dan dus gewoon hier moet zijn. Dat ik niet wil dat hij daar zonder zijn vrienden op dat skatepleintje is en dat hij dat morgen dus kan vergeten. Gelijk uit school naar huis, niet skaten, niet computeren.
Ik moet de moeder in mij tegenhouden om hem eens lekker te knuffelen, want het is een lekker joch. Dat gewoon geheel de tijd vergeet als hij ergens mee bezig is. Maar hij moet even voelen.
’s Avonds komt hij nog even bij mij boven. Ik ben een rare moeder (dank u). Hij moet meer met zijn vriendjes spelen en lekker naar buiten en nu mag dat niet meer van mij. Hij heeft er duidelijk over nagedacht. Dus dan nog maar een preek over verantwoordelijkheid enzo. hij snapt het.
Nu dus vandaag voet bij stuk houden en hem niet daarheen laten gaan…moeilijk, want het is weer zulk lekker weer.
