Ik sta aan de rand van een grote spiegel. Boven de spiegel hangt een mysterieuze mist. Het is koud. De zon probeert de wolken te verjagen, maar komt nog niet over de bomen heen.
Dan klinkt er een kreet en een plons versplintert mijn spiegel in duizenden stukjes. Ik glijd het water in en zie voor mijn de hoofden in de mist verdwijnen. De kilte om mij heen verandert in een aangename warmte als ik aan mijn baantjes begin. De mist trekt op. Om mij heen wordt het drukker. Vroege mensen, die ook snel weer zijn verdwenen. Na 20 baantjes verdwijn ik ook. De hectiek van de dag in. Met een voldaan gevoel: één kilometer.
Joepie Avondvierdaagse!!
Het genot van iedere moeder denk ik, de avondvierdaagse. 4 dagen mogen de kids door de omgeving struinen in een moordend tempo :S. Gelukkig loopt alleen de jongste nog mee. 5 kilometer loopt zijn groep nog. Dat is te doen. De oudste en ik lopen samen met de groep mee. Het tempo is slopend. Slof slof achter elkaar aan. Als je te snel gaat,zit jeop de hielen van je voorganger. Vooral in het begin, als meerdere scholen de route in schuiven is het ergenis. Wij laten 2 groepen van een andere school ertussen en dan zijn wij weer. Natuurlijk gelijk commentaar ‘Kinderen wacht maar even want deze school heeft kennelijk haast’. Dat andere klassen van hun school gewoon voorpiepten, was natuurlijk even ontgaan. De motregen zorgt voor heerlijke verfrissing en gelukkig is er halverwege koffie. Terwijl de kinderen heerlijk lopen te klieren, kletsen wij, de ouders, gezellig bij. Ach het is best leuk, die avond4daagse. Alleen is het vertrek om 18 uur, dus dan moet het eten klaar en op zijn. Dus moet je toch op tijd beginnen met koken. Wat er op het menu staat bij vele gezinnen is duidelijk bij de C1000, waar de hele vriezer met pizza’s leeg is. Zorgen dat ik woensdag op tijd ben. Vandaag heb ik voor 2 dagen macaroni gekookt.
Morgen weer lopen?? Of sturen we dan alleen de jongste op pad. We kijken morgen wel weer even naar de lucht. Als hij niet te grijs is gaan we. Tenslotte zijn we alweer voor acht uur thuis. Volgend jaar hoeven we pas weer de 10 te lopen.
Terras
De zomer lijkt in volle hevigheid uitgebarsten, dus tijd voor een blik op het terras. Dat is niet groot en er zit nog een zandbak in van 1×1,5m. Die neemt dus ruimte in, want hij wordt al een jaar niet meer gebruikt. Dus die moet eruit. We hebben dat ding jaren geleden ingegraven en op de bodem liggen mooie stoeptegels die dus eigenlijk op het zand ipv onder het zand zouden moeten belanden. Woensdag komt manlief thuis dus voor die tijd moet het eigenlijk even gebeuren. Want ik wil op die plek onze grote terrastafel zetten (staat nu nog in de garage) en dat ziet hij niet zitten. Er staat nu al een klein tafeltje op het terras en twee vindt hij te veel. Dat die vorig jaar ook allebei op het terras stonden maakt niet uit. Teveel is teveel, dus einde discussie. Ervaring leert echter dat als het er eenmaal staat het wel goed is, dus het moet gewoon daar staan straks. Dus moet de zandbak even geregeld worden. Zand eruit, tegels eruit, houte bekisting eruit, zand er weer in, tegels er op, tafel uit de garage…..klaar voor de zomer.
Ik verheug me al op een heerlijke werkplek onder de parasol, aan die grote tafel.
Gala
Gisteren was het Damesvoetbalgala. Een leuk festijn georganiseerd door het damesteam waarin het meisjesteam en de nieuwe speelsters van de dames werden gepresenteerd en de gouden, zilveren en bronzen pump werden uitgereikt voor de beste speelsters van het seizoen. Bovendien was er de trofee voor het talent van het jaar bij de meisjes. Natuurlijk waren alle dames en meiden er, grotendeels gala-gekleed, wat leuke beelden opleverde, want ja normaal zie je de meiden alleen in voetbaltenue. Maar ook ouders en partners waren uitgenodigd. het was een gezellige avond, waarin heerlijk geswingd werd. Ik voelde me alleen een beetje in between, want ik voetbal niet, ik maak af en toe foto’s van de wedstrijden en de teams, en ik ben ook geen ouder van een voetballende meid. Maar dat mocht de pret niet drukken. En als één van die meiden dan even over je arm aait en zegt “volgens mij heb jij het reuze naar je zin” kan de avond toch helemaal niet meer stuk?
Musical
Een poos geleden meldde manlief dat de musicalvereniging weer een musicaluitvoering had en welke dag het beste uitkwam om te gaan kijken. Ik pakte mijn agenda en noemde data dat ik wel kon. Er waren twee voorstellingen, dus ik meldde dat mij de laatste wel het beste uitkwam – oh..of ik ook mee wilde. Er spelen lui van zijn voetbalteam in, dus ja, hij had niet op mij gerekend en dat ik vorig jaar (Hair) was meegegaan, was eigenlijk een uitzondering. Maar natuurlijk, leuk gezellig, geen punt. We gaan gezellig met zé drieën, met een goede vriend.
Vanavond was de uitvoering. Ik was er, samen met mijn oudste zoon en een vriendje van hem. Manlief zit in het buitenland en de vriend ligt met griep in bed. Gezellig zo’n avondje uit 😉
Maar de jongens vonden het leuk en hebben nu de theatertechniek van dichtbij gezien. Als ze nu geen hoog cijfer straks halen voor hun projectvak Theatertechniek.
Draadloos
Ik ben overstag. Er was een accesspoint in de aanbieding en die heb ik gekocht. En nu heb ik dus heerlijk mijn laptop draadloos. Ik zit al te bedenken dat ik dan niet alleen lui onderuit op de bank kan dubbeldoelen, maar ook gewoon heerlijk achterover in/op bed. Of in de tuin (als ik dan mijn scherm nog zie) Dat kon natuurlijk al met mijn 20 meter kabel, maar nu kan dat gewoon heerlijk zonder moeilijk te doen.
Overleefd
Als volledig team, getraind en met ondersteuning van hun 3 trainers/begeleiders namen de kinderen het gisteren tegen ons op. Dankzij het meespelen van 2 kleine broertjes hadden wij ons elftal compleet, geen wissels. Een beetje jaloers keken we naar de bank van de tegenstanders, waar wel 5 mensen op zaten. We hielden lang stand, maar konnen het net niet winnen. Dat kwam ook door een zich dapper in het doel werende moeder (niet deze) die niet altijd een antwoord had (logisch) op de harde schoten van de jongens. Maar na de wedstrijd wilden de jongens ons ook nog overtreffen in strafschoppen. En dát hebben we ze niet gegund. Onze keeper moest weg en dus een meer ervaren vader in het doel. Dat hielp al, en de vele missers van de jongens ook. En toen ook deze moeder nog met een keihard schot scoorde, waren wij in ieder geval de overwinnaars van de penaltyreeks.
Alleen vandaag voel ik mij iets minder een winnaar…au au mijn voeten, mijn benen, mijn alles.
Vader gezocht
Het rijk alleen hebben met de kids heeft vele voordelen. Niemand op de bank die voor je neus alle zenders in een rottempo voorbij laat zappen. Onzinprogramma’s kijken met de kids met het bord op schoot op de bank vóór de televisie. Gewoon lekker je gang gaan. Maar dan komt de oudste met een brief thuis van zijn voetbaltrainer. Het team (incl de trainers) wil het opnemen tegen de ouders. Van elk kind moet toch het liefst minimaal één ouder meedoen.
Shit – en die ene ouder zit nu net ff in Kenya, die ouder die dat ontzettend leuk vindt. En die andere ouder die wel aanwezig is, weet ff niet hoe ze dat nu moet doen met eten (de jongste heeft natuurlijk op andere tijden voor het eten gewoon training en de wedstrijd is dus ná het eten. Dus de jongste komt thuis als die ene ouder dus net op het veld staat en de wedstrijd is klaar als hij dus net in zijn bed moet liggen. Tot zover dus het voornemen om toch wel elke dag een avondmaaltijd te nuttigen. Dat gaat deze week dus weer helemaal mis en volgende week is het avondvierdaagse, dus is het ook weer foute boel.
Maar goed – voor dit soort gelegenheden is een reservevader dus ook wel goed. Eén die kookt als deze ouder wegmoet en één die dus gaat voetballen als minimaal één ouder gewenst is en deze ouder dus moet ouderen voor het andere kind.
Ik ga eens in de agenda kijken wanneer ik mijn kinderen dan nog wel een fatsoenlijke gezamelijke maaltijd kan aanbieden.
Hoe zo hebben kinderen het druk (om van deze ouder dus maar even niets te zeggen)
Datum prikken
We willen met een groepje een keer gaan eten. Dat was eerst in een restaurant, maar toen kwam het idee van een picknick. Ook erg leuk, maar dat moet een keertje overdag, is wel zo lekker, zonnetje, langs het water, languit in het gras, ,wijntje, hapje….. Het gekke is dat ik dat door de week op de een of andere manier niet vind passen. Nu is het ook moeilijk in te passen met de kids, maar daarnaast… lekker uit is iets voor de zondagmiddag. En nu merk ik dat er maar verrekte weinig zondagmiddag in een week zitten, dus is de keuze om niet mee te doen, veel later iets te plannen of heel hard tegen mezelf zeggen dat deze picknick niet een heel gezellig uitje is maar een keiharde netwerkbijeenkomst die van mezelf dus onder werktijd mág en waarvoor ik dus voor mezelf legaal iets voor de kids moet/mag regelen.
Alleen de komende tijd zijn ook de andere middagen schaars.
Sportief
Vandaag was in Ede de Schoololympiade. 4 dagen lang op 4 verschillende sportterreinen sporten de kinderen van alle basisscholen uit Ede en Bennekom. Elke school is ingedeeld op één dag en de kinderen mogen alleen die sporten doen die ze niet actief beoefenen en ook de afgelopen 2 jaar niet actief beoefend hebben. De bedoeling is om kinderen met andere sporten kennis te laten maken. Ik was vanochtend ingedeeld bij hockey van groep 6. De kinderen hadden nog nooit gehockeyd. Na eerst een uurtje wat geoefend te hebben begonnen de wedstrijden. Ze gingen er vol goede moed in, deden ontzettend hun best, waren echt niet slechter, maar de tegenpartij scoorde wel en zij niet. Maar ze bleven lachen en zich inzetten en na 6 wedstrijden hadden ze al veel doelpunten tegen en nog niet gescoord. Toen was het voor mij tijd om te gaan en ik hield de kinderen voor: jongens als ik jullie morgen op school zie, moeten jullie me kunnen vertellen dat ik te vroeg naar huis ben gegaan, want nu ik weg ben gaan jullie natuurlijk scoren. En inderdaad. De jongste kwam thuis: de laatste wedstrijd hadden ze gewonnen. Hij had gescoord. Het was 1-0 geworden. Ik vind het ontzettend leuk voor ze. Maar ik heb bewondering voor hun inzet, telkens weer. Hun plezier in het spel, terwijl ze niet wonnen. En dat was precies het doel van deze dag: Kinderen met plezier laten sporten, winnen is leuk, maar niet het belangrijkste. Er was ook een FairPlay cup te winnen voor de sportiefste school. Die wonnen deze kanjers niet, maar ik vind dat ze dat zeker verdiend hebben.
valkuil
Ik ben er weer ingetrapt. Gaat het de hele dag redelijk goed, komen de avonduren. Tegen 10 uur begint het wat te kriebelen. Na wat caloriearms, schreeuwt het lichaam om chocolade en een cracker met kaas, van die vette. De schreeuw om chips ed heb ik wel kunnen smoren. Voel me schuldig, maar ik heb wel heerlijk van de cracker genoten. ’t was ook van die lekkere kaas, Gormas en dat op een volkoren craquotte, mmmmmmm. Maar die minimars had niet gemoeten en die van de c1000 zijn nog niet eens echt lekker.
Pillen
Het plaatselijk suffertje valt op de mat. Een heel artikel (advertorial) over afslankpillen. Een foto van een zeer dik meisje op de bank en daarnaast een leuk slank ding. Die op de bank is de foto vóór. In het verhaal: vroeger was ik dik en woog ik wel 74 kilo (oeps) nu ik deze pillen heb geslikt weeg ik nog maar 60 kilo en heb ik veel meer energie.
Ik bekijk de foto nog een keer, want ja 74 kilo klinkt natuurlijk wel erg bekend in de oren. Ik schat haar dan maar op ongeveer 1,50 meter, want als ik naar de foto’s kijk, kom ik toch meer in de buurt van de foto ná. Maar goed, het gemak van dat afvallen klinkt natuurlijk als muziek in de oren. Dus leve internet en zoeken maar.
Ik kan één conclusie trekken: niet doen (wist natuurlijk iedereen al) – niet alleen omdat het toch niet helpt, maar ook omdat ik op allerlei fora kom waar ontzettend voor dit spul gewaarschuwd wordt. Zou zo’n plaatselijk suffertje (erger nog, we krijgen hier 3 suffertjes en hij stond in minstens twee, waarschijnlijk zelfs alle) nou niet eerst eens kijken wat het is voordat ze zo’n advertentie plaatsen? Als je toch in de fora leest, slaat de schrik je om het hart: nierfalen, hartafwijkingen en dan nog tot compleet afsterven van de nieren toe. Dat zijn natuurlijk ook de erge verhalen, maar daar lees ik in ieder geval niet de succesverhalen zoals in de krant.
Lijnen
De kern van afvallen is meer verbranden dan tot je nemen. Daar zitten dus twee kanten aan: je moet zorgen dat je meer verbrand en je moet minder eten (of in ieder geval dingen met veel calorieë® wat meer laten staan)
Dus nu heb ik een account geopend op de website van het voedingscentrum, waar ik de inname kan bijhouden. Helaas kan ik nog geen website vinden waar ik het verbranden kan bijhouden (4 keer trap op en af, 20 minuten zwemmen, fietsen, stofzuigen noem maar op en voer maar in) Het zou mooi zijn als je dat allemaal kan invoeren en aan het eind van de dag heb je het resultaat – inname bijv 2500 kcal en verbrand 2400 – dan moet je dus nog even 10 minuten op de stepper en dan zit je in de min – bingo!! Dus als iemand een site weet waar ik beide kan bijhouden… graag. Maar de inname kant is al leuk.
De caloriechecker van het voedingscentrum
74
Het stond er echt vanmorgen: 74. Ik had al wel gevreesd dat ik in de buurt zou komen, maar toch…. Nu moet ik erbij vertellen dat ik niet helemaal naakt was, ik had mijn pyjama nog aan en ik had al ontbeten.. Tjonge en wat zou dat schelen?
Dus het roer moet om. Want het is niet alleen dat getal, het zijn die benen die ik onder mijn badpak vandaan zie komen en het is dat flubberbuikje en het zijn die toch wel wat stevigere armen – kortom – hier moet wat gebeuren.
Nu ben ik niet echt een grote eter… tijdens de maaltijden. Dus daar ga ik niet op beknibbelen. Maar het is gewoon de rest, die handjes nootjes, de stroopwafel bij de koffie, dat stukje kaas bij de televisie, die zak snoep die eenmaal open toch ook maar leeg moet. Dus de zak snoep die ik hier nog stiekem heb liggen gaat in de snoeppot beneden. In plaats van kaas ’s avonds ga ik een appel pakken en die nootjes moet ik ook maar aan de anderen gunnen. Natuurlijk gepaard met het zwemmen en de buikoefeningen.
Hoe vaak heb ik dit mezelf voorgenomen?
Rijk weer ‘alleen’
Manlief is voor zijn werk weer 2 weken naar Kenya vertrokken. Samen met de kids heb ik dus weer het rijk alleen. Normaal was dat voor mij al weken van te voren lijsten maken wat ik in al die tijd allemaal zou gaan doen aan opruimdingen. Opruimen met manlief in mijn nek vind ik nu eenmaal enorm confronterend, want ja… ik bewaar nog al wat en heb de neiging overal even dingen weg te stoppen. Alleen dat even duurt dan enorm lang, totdat hij er genoeg van heeft of ergens in een kast enorm veel ‘dingen’ tegenkomt. Hoewel ik altijd vol goede moed aan de lijst begin is de tijd altijd te kort of weet ik echt niet waar ik moet beginnen. Wijs geworden heb ik nu dus geen lijst gemaakt. Tenslotte gaat het gewone leven gewoon door en heb ik eigenlijk genoeg te doen. Maar in mijn achterhoofd bestaat die lijst wel, maar het is alleen niet zo dwingend. Dus ik hoop dat ik wel wat dingen weggewerkt krijg, maar het moet niet meer zo van mezelf. En dat is best wel een rustig gevoel.
Zwemmen
Gisteravond met mezelf de afspraak gemaakt dat ik vanmorgen zou gaan zwemmen, mits ik op tijd wakker ben. Dat heeft mijn lichaam goed onthouden en om half 3 ben ik wakker, en om half 6 weer en gelukkig, tegen half 7 ook weer. Dus het bed uit en de zwemspullen aan. Gauw nog even de handschoenen gepakt. Bij het zwembad komt net een man uit het water, waar een mysterieuze nevel over hangt. De damp slaat van de man af, alsof het zwembad een kookpot is. Mijn grote teen zegt mij dat dit helaas niet het geval is, maar eenmaal in het water is het weer lekker. Eruit is weer minder en de kleedhokjes zijn koud. Winterjas en handschoenen aan. Op de terugweg kom ik een man tegen op de fiets, met een bloesje met korte mouwen. Ziet er zomers uit, maar zo voelt het nog even niet.
Buren
12 jaar geleden kwamen we in dit huis te wonen en een paar maanden later onze buren. Onze zonen waren ongeveer even oud (1 jaar) en hebben altijd samen opgetrokken. Onze tweede zonen scheelden iets meer, maar naar mate ze ouder werden trokken die ook veel met elkaar op. Vorig jaar zijn ze verhuisd. Van elke dag even bijpraten kwam niet zoveel meer en hoewel we van alle twee de kanten wel willen is de afstand (andere kant van een niet al te groot dorp) toch net iets te groot. Tijdens de verhuizing is hun skelter in onze garage gekomen en na een jaar is hij weer opgehaald. Als dank werden we vanavond op een etentje getracteerd. Het was als vanouds weer reuze gezellig. Toen we naast elkaar woonden dronken we wel eens samen een wijntje (of twee of drie), dat ging spontaan, door de schutting “Joh, ik heb een heerlijke wijn, komen jullie even proeven?”. Nu moet je een afspraak maken en plannen. Dat werkt niet. We zeggen “moeten we vaker doen”. Maar even door de schutting roepen is iets anders dan langs komen en jezelf uitnodigen. En hoewel we een heel aardige buurvrouw hebben teruggekregen merk ik dat ik deze buren mis. Gewoon om het spontaan samen even dingen doen, het even bij elkaar binnen wippen, het even een wijntje drinken, het even een kletspraatje over het expres lage deel van de schutting, het even “weet jij waar de jongens zijn?”, gewoon het buren zijn.
Droom
Ik droom eigenlijk altijd wel, maar als ik wakker word rest meestal niets meer dan een vaag gevoel. Ook vannacht, maar ik word wakker omdat ik mij in mijn droom realiseer, of bewust word, dat een droom altijd iets betekent.
Ik ben ergens en moet pakken (vakantie, verhuizen?). Ik heb mijn tas voor me staan en ik weet dat ik te laat ben, alweer. Ik raak in paniek, want mijn vader moet alweer op mij wachten. Om mij heen is het chaos en ik weet dat hij daar een ongelooflijke hekel aan heeft. Ik wil het gauw weghebben om hem te plezieren, maar het lukt me niet. Opeens ben ik mij bewust dat ook manlief zich hieraan ergert………In mijn kamer staat ook een kastje. Ik heb daar wat dingen in gezet. Mijn vader is boos, want ik gebruik het kastje verkeerd. Als ik het beter gebruik, kan ik veel meer kwijt in dat kastje…….Dan ben ik ergens op een strandje bij een meer. Ik weet niet of dit de vakantie is waar ik voor moest pakken. We hebben een tent. Ergens achter ons is een groot flatgebouw. Ik praat met iemand die gids is voor excursies naar het dak van dat flatgebouw. De ene kant ziet er gevaarlijk en ongelijk uit. Hij vertelt mij dat er mensen zijn die zelf een tocht naar dat flatgebouw willen maken, maar dan naar de andere kant. Ik zie een beeld van een mooi glad flatgebouwdak met mooie randen. We hebben het er over dat we dat de mensen moeten ontraden omdat het veels te gevaarlijk is. De droom kabbelt nog wat door, ik ben daar met mensen die ik wel ken, maar toch niet ken. Iemand geeft mij een CD, maar die is helemaal dof en onbruikbaar. Ik pak een doek en wrijf over de CD, die helemaal als nieuw begint te glimmen. Nog in mijn droom realiseer ik mij dat alles vast een betekenis heeft, het gevoel hebben dat ik te laat ben met pakken en dat er iemand geergerd op mij wacht (meestal mijn vader, soms manlief, want het is niet de eerste keer dat ik dit droom), het kastje wat ik niet goed gebruik en waar veel meer in kan, het flatgebouw met een gevaarlijke mooie kant en een ongevaarlijke ruwe kant en de CD die ik op poets. Maar ik kan er nog niet direct de vinger op leggen wat.
Tuurlijk kan dat!!!
Manlief gaat naar het buitenland en ik heb een aantal dingen zodanig buitenshuis, dat ik iets voor de jongste moet regelen. Ik bel de moeder van een vriendje. Daar kon de jongste zonder problemen terecht, maar zij zat ook een keer met haar zoon. Vrijdag tussen de middag, kan dat? Tuurlijk geen probleem, gezellig, fijn dat ik iets terug kan doen….
Allebei gelukkig wensen we elkaar een goed weekend. Vanmorgen schiet ik opeens wakker. Vrijdag heb ik ADHD doelengroep en dan ben ik dus pas op zijn vroegst om kwart voor één thuis. Ik ben gelijk goed wakker. Het kan natuurlijk iedereen overkomen, maar ik vergat gewoon weer eens in mijn agenda te kijken. En daar staat het. Elke veertien dagen. En ze belde notabene op een vrijdag dat ik géén doelengroep had gehad. Straks maar even bellen. Of het ook goed is als de oudste het eerste deel ze opvangt. Dat ik er rond kwart voor één ben.
Ik baal. Meestal maak ik gebruik van anderen voor de opvang. Kan ik een keer iets terugdoen, kan ik eigenlijk niet.
Droger kapot 3
Hij doet het weer, de droger. Gisteren kwam een mannetje, aangeprezen door diverse mensen, dus hij moest wel goed zijn. Nu had ik al alles laten doormeten, de thermostaat, het verwarmingselement. Maar bij dat laatste ging het bij mij fout. Ik had alle snoertjes eraf gehaald, netjes opgeschreven waar ze moesten en toen ik het weer vast wilde maken had ik een snoertje over. Van de meeste wist ik dat ze daar goed zaten, maar bij de onderste twee ging ik twijfelen. Welke had ik niet opgeschreven?? Wat zou er gebeuren als ik hem aanzette? Stel je voor dat er niets aan de hand is, dat ik het verkeerd doe en dat dan de droger echt naar de schroot kan. Dus dan maar dat mannetje.
Hij alles doormeten, nee hoor snoertjes zaten goed. Weer even proberen, knal – stop eruit. gelukkig kwam dat omdat hij een draadje nog ergens tegenaan had zitten. Nieuwe stop, alles netjes leggen en de droger doet het weer.
Ik voel me net als bij één tegen 100. Je twijfelt, zet een hulplijn in en kiest vervolgens het goede antwoord. Bijna iedereen in het publiek heeft het fout – shit, daar gaat een heleboel geld. Bij mij was het 60 euro, dus dat viel mee èn de zekerheid dat nu alles in de droger goed zit en dat hij het weer even kan doen. Maar ik weet ook dat hij ouder wordt.
Gauw de was uit de machine en in de droger. Hoera, hij doet het inderdaad!!!
