Katootjes krabbels

Zaterdag 3 uur ’s middags heb ik een afspraak. Dat heb ik wel vaker en weer erger ik mij eraan dat mijn agenda maar tot 13.00 uur gaat. Daar trek ik mij natuurlijk niet veel van aan, maar toch is het vreemd. De weekdagen duren maar tot 19.00 uur, de zaterdag tot 13.00 uur en de zondag kent geen tijd. Daarnaast delen zaterdag en zondag één pagina.
En dit is niet de eerste agenda die dat heeft. Deze heeft opzich nog veel ruimte voor de zaterdag en zondag.
Ik krijg het gevoel dat werkende mensen geen avond- en weekendafspraken maken (nou ja zaterdag tot 13.00 uur) en mensen met een levendig sociaal avondleven (of misschien wel werkend avondleven) kennelijk geen agenda nodig hebben, want ik ben nog nooit een agenda tegen gekomen die dus voldoende ruimte bood voor avond- en weekendafspraken, en wie hem wel kent mag het melden. Oh en hij moet in de tas passen en ja, ik heb ook een electronische variant die het wel heeft, maar soms vind ik papier handiger.

Zaterdag hebben we de tuin weer eens flink onder handen genomen. De grasranden over het terras afgestoken en met de restje gras de lelijke plekken door konijnenpies weer een beetje opgevuld. Als we even later naar buiten komen liggen alle stukken gras weer door de tuin. We stoppen ze weer terug en ik maak ze maar eens flink nat. Vast een vogel. De volgende dag komt onze jongste naar binnen. Er zit een vogel in de druivenrank. Als ik naar boven kijk, zie ik nog net een merelkopje boven een warboel van varenblad, gras, hooi en andere planten uitsteken. Ik herken het en en ander wat los is komen te liggen na de tuinschoonmaak. Leuk, een merelnest. Ook nog eens op zo’n plek dat ik een keer stiekem vanaf het dak erin kan gluren. Vanmorgen zie ik dat onze gast alweer druk bezig is geweest. De hele vensterbank ligt vol met plukjes mos die ze weer ergens vandaan heeft gehaald. Het nestje ziet er al een stuk solider uit. Ben reuze benieuwd.

Ik ben in de tuin als de telefoon gaat. Ik ren naar binnen en neem op. Stilte aan de andere kant. Dan hoor ik die vent weer hijgen en mij vertellen dat hij wat lekkers in zijn handen had. Nou, geen interesse. Waarom bellen die kerels nou gewoon geen sexlijn? Daar willen die meiden vast wel weten wat voor lekkers hij in zijn handen had.

Aan het einde van het seizoen is het altijd feest bij de voetbalvereniging: De medewerkersavond. Alle mensen die zich in het afgelopen jaar hebben ingezet voor de vereniging mogen gezellig komen feesten. Voor eten en drinken wordt gezorgd. De mannen van het eerste doen de bediening. Omdat deze avond een surinaams tintje heeft, vanwege onze prille verbondenheid met het opvangcentrum Matoekoe in Suriname, lopen deze heren met een kleurig tafelkleed omgeknoopt. Helaas niet met de bijbehorende blote bast. Jammer, want ze hebben bijna allen een mooi jong getraind lijf.
Een puber van een jaar of 17 heeft toegang gevonden tot de muziekcomputer. Jammer, want ik had net uitleg gekregen over de werking en een hele rij lekker swingende muziek klaargezet. Maar helaas Jan Smit dendert alweer door de kantine. Wie jaagt dat jong weg? Marco komt nu door de boxen. Oké daar willen de meeste dames wel op dansen. Voor hem dus het teken dat wij dit soort muziek allemaal heeeel mooi vinden en bovendien waarschijnlijk doof zijn, want de stereo gaat op vol.
Gelukkig weet iemand er af en toe nog een heerlijke seventies doorheen te gooien. En ze hebben lekkere wijn.

Dat alles was gisteren. Ik heb mijn bed nog gevonden (de vereniging is hier gelukkig vlakbij), zelfs pjyama aangedaan en tanden gepoets en lenzen uit de oogjes. Helaas stond mijn biologische wekker nog op 6 uur (waarom dat tijdstip weet ik ook niet) Ik ben wakker en kom niet meer in slaap. Krijgt vanmiddag manlief het ook nog op zijn heupen en moet de tuin gedaan.
Ik merk nu ontzettend dat ik geen twintig meer ben. Ik ga onderuit, neem mijn derde pilletje en duik er straks vroeg in.
Gelukkig is het niet elke week feest in de kantine

Onderzoek naar mijn mening:
Mensen die structureel hun kinderen mishandelen moeten gesteriliseerd of gecastreerd worden zodat ze geen kinderen meer kunnen krijgen. Of deze mensen moeten onder toezicht anti-conceptie gebruiken. Wat is hierop uw mening?
Tja – wat moet je er nu van vinden. Ter bescherming van eventuele kinderen denk ik JA, maar verplicht? Onder dwang?
En wat vind ik van de hoogte van de straf van de moeder van Savanna? Goed, te weinig, te veel, geen mening? En hoelang vind ik dat ze de gevangenis in moet.
En ik weet het niet. Als ik het nieuws een beetje heb gevolgd heeft zij om hulp geroepen, maar werd er niet ingegrepen. Heeft ze niet bewust mishandeld, maar is ze ziek in haar geest. Moet zo iemand dan levenslang achter de tralies?
Ik weet niet het en vrees dat de antwoorden die gegeven worden gebruikt worden voor stemmingmakerij.

Iedereen heeft denk ik wel van die kleine dingen waar je je ontzettend aan kunt ergeren, maar waarvan je ook denkt ‘Mens waar maak ik mij toch druk om?’
Ik heb die natuurlijk ook:
– bestek dat niet geordend in de vaatwasser gedaan wordt(mens wat maakt dat toch uit)
– elke keer een nieuwe mok pakken, terwijl je makkelijk een mok twee keer kunt gebruiken (die vaatwasser wast wel, hoef je toch niet met de hand te doen?!)
– die stoelen, die na gebruik gewoon maar ergens blijven staan en niet weer onder de tafel geschoven worden
– dingen die ergens neergezet worden terwijl het een kleine moeite is ze gelijk even weg te bergen
– Mensen die snel een tweede keer opscheppen en geen rekening houden met de anderen, die vast ook nog wel wat willen (kan ik mij mateloos aan ergeren, terwijl ik zelf eigenlijk toch niet meer hoef)
– Mannen die trots zijn (denk ik dan) dat ze zo krachtig van grote hoogte in de pot kunnen pissen en weigeren te gaan zitten (is zo ongemakkelijk)

En zo zijn er nog wat van die dingen. Groot in stresstijden, belachelijk klein in rustige dagen.

Daan is mijn buurjongetje van net 2. Door de schutting heen kan hij net in onze tuin gluren. Wij zijn interessant en vooral de jongens. Hij heeft onze waterbaan om mee te spelen en de jongens hebben dat voor hem in elkaar gezet. Vrienden voor het leven dus.
Zodra er geluid is uit onze tuin horen we zijn stemmetje al komen. Hij begint met de naam van onze oudste, zijn grootste favoriet. Nee, die is er niet, dan de tweede, ook niet, en sinds kort heeft hij ook mijn man aan zijn rijtje toegevoegd. Het blijft nooit bij één keer vragen. Hij begint gewoon elke keer weer opnieuw, totdat iets anders zijn aandacht vraagt.
Hij begint weer. Eerst zijn grote favoriet. Nee, die is er niet. School? Nee. Binnen? Ja. Werken? (want dat doe ik dus binnen) Nee. Hij moet huiswerk maken. Oh. Met de boor? Nee. Oh nee, met de hamer!

Straks komt mijn ‘nog net niet’ schoonzusje eten. Zij is hier in de buurt en had niet zo’n zin om in de spits naar Amsterdam terug te rijden. Kan ik mij indenken.
Dus nu moet ik iets leuks verzinnen. Voor mijn broertje is het makkelijk, die is dol op spagetti met rode saus en die mag hij thuis niet te vaak eten (opmerking van zijn vriendin: meerdere keren in de week gaat vervelen – kan ik mij ook indenken)
Mijn broertje walgt werkelijk van champignons, dus dan moeten die maar op tafel komen – want zij vindt ze heerlijk maar die mag zij dus niet teveel thuis klaarmaken (hij zal het zeker niet doen).
Dus nu iets leuks met champignons verzinnen. Ik heb in ieder geval lekkere grotchampignons gehaald, want die witte in die blauwe doosjes proef je eigenlijk niet.

Vandaag de karaktertest. Ik kwam hem opeens tegen toen ik zat te zappen. Die moet je natuurlijk even doen. Spannend, want wat zou er uit komen?
Nu zie hier het resultaat:
Helper: 8
Loyalist: 6
Romanticus: 5
Perfectionist: 5
Bemiddelaar: 4
Baas: 4
Levensgenieter: 4
Waarnemer: 2
Performer: 1

Tja en dat is dan de uitslag. Niet alle vragen waren goed te beantwoorden. Het juiste antwoord stond er niet altijd bij. Herkenbaar?? Ja in sommige gevallen wel en die andere..tja daar moeten anderen maar op antwoorden.
Ook de test doen:
hier kan dat.

Gisteren kwam ik langs de makelaar van het droomhuis. Ik twijfel. Zal ik gewoon eens naar binnenstappen? Ach waarom ook niet. Binnen hangen folders en ook van het droomhuis is een dik pakket met foto’s en een plattegrond. Het ziet er allemaal fantastisch uit. Tot ik bij de plattegrond kom. Woonkamer prima, maar dan.. naast de woonkamer is een slaapkamer, dan de badkamer en dan pas de keuken. Wat een eind weg. En die ruime slaapkamers zijn maar iets meer dan 3×3,5 dat is niet ruim. Tja, de zolder is groot, maar daar moet van alles aan gebeuren.
Ik vrees einde droom.. maar wie nog een kijkje wil nemen (zolang het er staat: hier staat het

De telefoon gaat. Geen nummer – ‘secret’ meldt de telefoon. Omdat we hier beide een eigen bedrijf hebben, is de afspraak netjes met naam en toenaam op te nemen. Zo ook nu. Ik hoor niets en dan hoor ik een zachte stem ‘Och Lieverd’, en wat zwaar ademen. Ik schrik en denk aan mijn vader. Zou er iets zijn en kan hij de anderen niet bereiken. Ik woon toch wel het verst weg. Maar dan gaat de stem verder onder zijn gehijg. ‘Ik ben zo opgewonden’. Het is duidelijk niet de stem van mijn vader. Ik hang op.

Ik moet een heleboel vandaag, maar ik kom niet op gang. Dan toch maar eerst even een afstreeplijstje maken, of toch maar eerst lekker ff naar het dorp.

De Europese grondwet, Ja of Nee. Of zoals in het stemhokje staat Voor of Tegen. Ik weet het niet. Ik ben voor één stem gemachtigd. Die wist het ook niet, maar via de e-mail krijg ik dan toch maar een aarzelende Voor door. Daar hoef ik verder niet over na te denken. Maar dan moet ik zelf nog. Hoe kun je nu toch voor of tegen stemmen als je eigenlijk maar niet duidelijk krijgt wat de gevolgen van die Voor of Tegen zijn.
Ik stem dus Tegen, want ik weet niet waar ik voor stem als ik Voor stem. Bovendien neutraliseer ik dan die Voor stem. Dus per saldo zijn we dan geen stap verder, maar hebben we wel gestemd.

Elke dag fiets ik er bijna langs. Een gewoon huis, midden in een straat. Het huis is groot. Het heeft een grote beneden verdieping en dan een zolder over het hele huis. Beneden is een grote woonkamer en waarschijnlijk drie slaapkamers. Als ik er langs kom fantaseer ik. De kamers beneden worden kantoor. Eén voor manlief en één voor mij en dan daartussen een soort vergader/overlegkamer.
Op de zolder maken we dan grote dakkapels met ruime kamers voor de jongens en voor ons, een kasten/strijk/naaikamertje en nog een speelkamer voor de jongens. Ruimte zat.
Heerlijk dromen als je langs een huis komt.Wil jij verhuizen, vragen ze me wel eens. Ach, naar dat huis wel, als ik die grote prijs win en het huis komt te koop. Ja dan wil ik wel verhuizen.

Nu fiets ik er langs en er staat een bord in de tuin. Er valt een folder van een makelaar in de bus. Het huis staat op de voorkant. Foto’s van kijkjes binnen.
En ik? Ik woon op de verkeerde postcode en heb een verkeerd gironummer. Zal ik dan maar gokken op de staatsloterij?? Eén prijs van ca 5 ton is wel voldoende om het financieringsgat te dichten.

Net met de jongste de grote tuintafel uit de garage gesleept en heerlijk op de plek van de zandbak gezet. De jongens waren er te oud voor en verder stond hij toch maar in de weg.
We hebben een tuintje pal zuid, dus overdag niet echt veel schaduw, maar naast de schutting komt tie toch vanaf een uur of één wel opzetten. En daar staat nu de tafel. Lekker met een parasol er boven én…. de laptop erop. Met het draadloze kaartje. Kortom, ik heb hier een heerlijke werkplek gemaakt. Door de schaduw en de parasol is het beeldscherm goed te zien. Dus zomer…..kom maar op!!

8 uur komt hij, de man die de auto komt halen voor de keuring en een grote beurt. Dus ik zorg dat ik klaar ben, leg de sleutel en papieren klaar. Tegen half negen stuur ik de jongste naar school.
Nu zit ik maar even beneden achter de laptop. Hij zal zo wel komen. Ik zag hem net nog in het zwembad. ‘Tot straks’, zei hij nog.
Ik wacht nog even, zal niet direct bellen…. oké, ik geef hem tot half 10.