De telefoon gaat. Iemand van de voetbalvereniging zoekt nog iemand die wat klusjes wil doen. Brieven schrijven, adressen zoeken enz. Alles eind augustus, begin september. De stem klinkt vragend en verwacht een onmiddelijk JA. Ik slik een paar keer, vertel hem dat ik juist dan mijn handen al vol heb aan de website van de club en dat ik eigenlijk vind dat er al voldoende voetbal op mijn bordje ligt. ‘Maar ik kan dingen toch uitbesteden? Ik hoef het niet allemaal zelf te doen!’
Maar ik hou voet bij stuk en zeg dus NEE, erbij vermeldend dat bij een voetbalvereniging van bijna 1000 leden vast wel iemand te vinden is die het dan niet druk heeft, sluit het gesprek af en voel me schuldig. Dan realiseer ik me mijn daad en schreeuw inwendig YES!! Ik heb Nee gezegd, ik heb me niet laten overhalen om iets te doen waar ik geen zin in heb en waar ik geen tijd voor heb en waarvan ik vind dat een ander dat wel mag doen. De doelengroep ADHD is pas over een maand, maar ik schrijf het gelijk in mijn schriftje “Ik heb NEE gezegd”.
Rood scootertje in de file
ZO af en toe komt er op de mailinglijst van de WOW een vraag voor installatie van hardware of software voorbij. Zo ook een poosje geleden. Iemand had een laptop en die moest eigenlijk draadloos met de pc én met internet worden verbonden. Adviezen over routers ed komen dan al snel, maar ja, als je toch niet zo precies weet wat je moet doen zijn alle adviezen lief, maar toch eng, want je moet het zelf doen. En ik vind niets ergens dan op afstand iemand te helpen en niet direct te zien wat er moet gebeuren. Ik zit het liefst dan zelf achter het toetsenbord.
Dus vandaag sprong ik op mijn rode scootertje om naar de mooie polders van Noord-Holland te rijden. Nu wist ik dat er richting Amsterdam vaak files staan, dus die had ik ruim ingecalculeerd, maar vandaag had ik het geluk??? dat door een enorme regenbui met windstoten en weet ik veel wat voor ellende, de files meer en langer waren dan normaal, vooral die van Blaricum naar Amsterdam op de A1, 13 km en joepie – die heb ik helemaal meegemaakt. Het leuk van een Tomtom is dat je steeds kunt zien wat de verwachte aankomsttijd is. Bij vertrek 8.45. Dat was ruim een uur te vroeg, dus ik vroeg me al af of ik moest bellen of het erg was als ik wat eerder kwam – tot Blaricum dus… in de loop van de file zag ik de verwachte aankomsttijd verschuiven naar 10 uur en daar zelfs nog een stuk voorbij gaan.
Maar we zijn er gekomen, en alles werkt daar weer heerlijk naar behoren. Ook leuk om iemand die je alleen van de mail kent nu eens IRL te zien. En de terugweg was een stuk sneller (15 minuten langer dan de geplande tijd). ZO een keer vond ik het geen probleem, maar ik weet weer helemaal waarom het toch wel lekker is om vanuit huis te werken. Soms saai, uitzicht hier is ook niet alles (merkte vandaag dat dat toch heel wat mooier kan) – maar elke dag in zo’n file…brrrrrr
live8 zappen
Live 8 is op de televisie, zowel op BBC1 als op Ned3. Terwijl wij zappen tussen de verschillende zenders start ik ook nog even mijn laptop op. Ja hoor, daar kun je klikken tussen de verschillende concerten en ze dan live bekijken. Zo kijkt zoonlief eerst op de laptop en dan op de tv naar Linkin Park. Ik zoek nog even naar de beloofde Robbie Williams. Zappend tussen Ned3 en BBC komt bij de BBC Robbie op. Als het afgelopen is kijk ik weer naar Ned3 – en jaar daar begint Robbie net.
Ondertussen zoeken we nog naar een camping voor de vakantie op internet en spieken we daar af en toe naar Philedelphia, Berlijn, Rome of Parijs. Nu nog even voor de tweede keer van Robbie genieten…
America stinks
Ik zit ondertussen naar de televisie te kijken. Yorin over een gevangenis in Amerika, Camp-city.
De directeur zit daar te stralen, dat hij het zo goed doet. Het eten kost bijna niets, want hij haalt overal gratis afgedankt voer vandaan. Alleen de honden hebben airco. Gevangen zitten de hele dag in de hitte, maar mogen geen extra water. En die directeur zit met een zelfvergenoegdzame blik te kijken. Het zijn geen mensen, maar tweede rangs burgers….. schijnheilige rotkop. Ik kan mij daar zo pissig om maken. Typisch amerikaans, mag ik natuurlijk niet zeggen, want niet iedereen is zo in Amerika, maarmet zo’n schijnheilige aan het hoofd kan het niet anders. Kennelijk mag deze gevangenis…. ach….
Erfelijk??
Het is al wat later en ik heb een snaai bui. Ik duik in de koelkast. Daar ligt een zak met minimarsjes enzo. Deze is leger dat hij zou moeten zijn. Als ik in de kast duik vind ik een zak met spekkies die leger is dan hij zou moeten zijn en bovendien vind ik daar een plotseling aangebroken pakje tuccies. Kennelijk ben ik niet de enige die stiekem snaait en ik weet precies wie het is. Het is erfelijk. Bij ons thuis raakten ook dingen opeens op en niemand die er wat van wist en iedereen zweeg en je hoopte dat iemand anders op zijn donder kreeg. Maar ja… als niemand natuurlijk iets gepakt had… De buurvrouw, die kreeg bij ons altijd de schuld.
Hier niet. Ik spreek de dader er weer op aan, dat hij niet steeds mag snoepen, dat hij als hij uit school komt een koek mag, dat hij fruit mag pakken en drinken en dat hij als hij dorst blijft houden, maar water drinkt.. eigenlijk moet hij doen wat ik eigenlijk ook zou moeten doen….
Hij heeft alleen pech dat hij hier de baas niet is, en ik wel.
Alexia Juliana Marcela Laurentien.
Tja, zo heet de nieuwe prinses. Niet geheel onomstreden, zo noemt Elsevier de naam. Alexia is ook de naam van de buitenechtelijke dochter van prins Bernard. Alleen de naam Laurentien…brrrrr
Bron: Elsevier
Slippers
Vroeger had je van die teenslippers. Makkelijk voor op de camping, maar met een uitstraling van supergoedkoop. Als je een beetje indi was (dat had je bij ons iig, met van die jurken uit het indische winkeltje en vooral ook veel wierook) had je van die leren bruine.
Nu zie ik de hele wereld op die teenslippers en vandaag zag ik zo’n fleurige mand buiten staan bij blokker. Dus nu heb ik een paar knalroze, met een fraaie blom bovenop. Heerlijk supertruttig en vooral echt niets voor mij en daarom gewoon leuk.
Nu zie ik dat ik eigenlijk ook nog knalroze nagellak moet hebben. Zal ik dan toch maar de roze bh houden? Het hempje was te klein, dus het hele roze setje zit weer in de zak voor retour. Ik kan morgen ook nog een paar knalgele slippers kopen 😉
feestje
Manlief zit in een zaalvoetbalteam. Zo eens per jaar is er bij iemand uit dat team wel wat te vieren, zo ook gisteren. Eén van de mannen was verhuisd en gaf gisteren een housewarmingparty voor de teamleden en aanhang. Het leuke is dat er ook allerlei dwarsverbanden zijn want iedereen heeft in Wageningen gestudeerd en een aantal van de partners ook. Zo ben ik niet alleen partner, maar ken ik ook weer een aantal mensen uit het team van voor het voetbalteam. Ondertussen heeft ook iedereen kinderen en die kunnen het ook prima met elkaar vinden. Het is een gezellig geheel en altijd jammer om weer te gaan. En ook elke keer zeggen we weer dat we het vaker moeten doen. Dus werd alweer druk gespeculeerd wie volgend jaar al weer wat te vieren heeft. Gaat er nog iemand verhuizen? Of wellicht nog promoveren? Wat dan ook – volgend jaar dus weer, of wellicht lukt het nu om eerder elkaar weer te treffen.
De familie Merel
Familie Merel heeft zijn nest klaar. Om en om zitten meneer en mevrouw te broeden in het nest. Liefdevol wisselen ze elkaar af. Hoewel wij mens zijn, vertrouwen ze ons redelijk. Ik kan heel dicht bij ze komen en ook mag ik heel dicht bij het nest komen. Zolang ik maar geen grote onverwachte bewegingen maak vinden ze het wel best. Tenslotte ben ik ook dat mens dat altijd lekkers strooit in de tuin, toch?
Vandaag voorzichtig é©® blaadje van de druif ‘gesnoeid’. Kijk, hier zit meneer Merel. Mevrouw Merel heeft nogal eens de neiging om met haar kontje net over de rand van het nest richting mij te gaan zitten en ja… zo fotografeer je een dame natuurlijk niet.
Gitaarvirtuoos
Ergens in de buurt heeft iemand een elektrische gitaar gekregen en een versterker. Dus nu speelt hij bijna dagelijks op dat ding. Tenminste, ik neem aan dat hij in de veronderdstelling is dat hij ‘speelt’ op dat ding. Mijn ‘kenners’oor zegt mij dat dit figuur redelijk lang bezig is geweest met luchtgitaarspelen, daar redelijk goed in was en nu denkt dat hij een echte gitaar op de zelfde manier moet behandelen. Gewoon wat met je armen over die snaren rammen. Akkoorden heb ik nog niet gehoord, een beetje leuk pingelen al helemaal niet. Beetje Linking Park, maar dan erger.
Mag het geluid uit ????
De aankoop
De aankoop dan. Natuurlijk zijn de kleuren buiten in de zon veel mooier, maar niemand krijgt mij nu naar buiten.
Heet
De mussen zijn wijs. Zij zoeken de beschutting van het groen. Luid klinkt hun gekwetter uit de kamperfoelie. Anders waren ze zeker van het dak gevallen. Mens lieve wat een hitte. Net noodgedwongen even naar de markt. Natuurlijk het verkeerde tijdstip, want veels te heet. Gelukkig stond er een heel leuk standje zodat ik nu twee kleurige zomertopjes rijker ben. Samen met een gele en roze bh en dito hempjes. Dus laat die zomer maar komen, maar graag niet overdrijven.
Overleefd
Maar vraag niet hoe. Gisteren begon het feestje van de oudste. Hij heeft het steeds over een ‘slaap’feestje gehad, maar van dat slapen kwam het maar niet zo. Nu vind ik het helemaal geen punt als ik beneden zacht geroezemoes hoor en zij geen oog dicht doen, maar kennelijk moest toch iedereen meegenieten en als je dan weet dat toch op tijd de wekker gaat vanwege werk en school is dat wat minder. Rond 6 uur was ik weer beneden. Niemand sliep en ze waren allen klaar wakker. Door het aantal lege flessen cola kon ik mij dat ook enigzins indenken. Ik heb mijn zwemspullen gepakt en wilde richting zwembad.
Dat leek iedereen een leuk plan, dus snel werden alle bedden opgeruimd. Maar niet iedereen had zijn abo bij zich, dus dan toch maar niet. Ik wel, niet helemaal gerust, want oké zij wakker, ik wakker, maar de rest van de buurt hoefde van mij niet zo.
Dus ff snel 10 baantjes (wel van 50 meter!!) en gelijk weer terug. Daar hingen de nachtbrakers. Eén was nog klaarwakker, 2 probeerden nog heel hard hun ogen open te houden en de rest was ver weg. Leuke plaatjes levert dat op 😉
En als dan eindelijk de jongste naar beneden komt om naar school te gaan, ligt bijna iedereen eindelijk in diepe rust.
Nu zijn ze allemaal toch maar naar het zwembad. De oudste ook, nadat toch echt even de zooi, ook door hem, aan kant is gebracht. Het huis ziet er weer bewoonbaar uit. Nu mijn hoofd nog.
Gelukkig heb ik mijn afspraak voor vanmiddag afgezegd. Ik had het ook niet gered.
Verjaardag
Vandaag is de oudste jarig. 13 is hij alweer. Omdat hij geen school meer heeft hebben we besloten vandaag zijn verjaardag te vieren. Ik probeer de tuin een beetje te overdekken, want in het voorjaar is een tuin pal op het zuiden lekker, maar in de zomer kan het een echte stoofketel worden.
Zo is het heerlijk toeven in de tuin. Als de meeste visite is geweest en de rust lijkt teruggekeerd, begint het feest pas echt. De makkers komen en er zijn woeste plannen.
Maar die stranden al op de bank als de eerste DVD’s uit de tassen komen. De volgorde wordt bepaald en er wordt gekeken hoeveel kinderen er op de bank kunnen. Met een bak chips en cola kan de eerste film gestart worden. Als het tijd wordt voor mijn kookkunsten zit iedereen al kennelijk redelijk vol. De patat blijft staan, maar de broodjes hamburger zijn zo weg. Duidelijk geen kinderen van de patatgeneratie. Nu zijn ze even voetballen, maar straks gaat de volgende DVD erin. Het is een soort van slaapfeestje, maar dat slapen moet ik nog maar even bezien. Maar het is een leuk stel.
De afspraak voor morgen maar afgezegd. Even tot rust komen.
Zou het de leeftijd zijn of de gebreken van ADHD beginnen te zien. Ik kan die meerdere dingen achter elkaar niet meer overzien. Of was ik mij vroeger gewoon niet bewust dat ik het niet kon overzien en denk ik nu beter na en overzie het niet meer. Anyway – morgen weer even op adem – was in de machine niet vergeten en dan kunnen we er zaterdag weer tegenaan – weer druk programma.
netwerken
Iemand van women on the web nodigt ons uit om op de Tjalk waar zij op moet passen, te komen netwerken. Dat klinkt aantrekkelijk. Dus gisteravond na mijn bespreking met één van mijn opdrachtgeefsters ga ik (samen met haar) richting de tjalk die ergens in een grintgat bij Oosterbeek ligt. We weten dat we een stukje door een weiland moeten en in de verte ligt een boot die in onze onervaren ogen best wel een tjalk kan zijn. Daar aangekomen zien we alleen kerels zitten en we gaan ontzettend twijfelen, maar dan zwaait er iemand en ik herken haar. De kerels blijken haar zoon en wat vrienden te zijn en die vertrekken zo. Rest ons een zwoele zomeravond op het water. We kletsen bij en ontdekken dat het leven toch zo best wel heerlijk kan zijn.
We genieten met volle teugen en als het donker wordt maken we ook nog een mooi kampvuurtje aan de wal. Heerlijke met een wijntje. We netwerken nog wat uurtjes verder tot het weer tijd is om terug te gaan naar het echte leven.
Met diepe medelijden dat zij nog een ruim week hier moet blijven zitten nemen we afscheid van onze gastvrouw en beginnen aan onze tocht naar huis.
Het zijn toch wel de leuke kanten van werken – dit soort netwerkavonden.
Vandaag is weer het echte leven….
Ik moet wat gaan doen
Het Clubblad is naar de drukker en daar ligt het al op de persen. Tijd om weer wat anders op te pakken. Er ligt genoeg, maar kan me er niet toe zetten. Moet even weer die drempel over. Zoek steeds naar dingen die niet hoeven, om dat andere, dat moeten, maar niet te doen.
Weer niet
Het is al na zevenen als ik wakker word. Met een hoofd dat barst. Ga ik nog? Pff, nee, echt geen puf.
Nu waait er een frisse wind door mijn huis. Alle ramen open en het is buiten nog niet al te heet. De lucht is wat grijzig, maar de zon schijnt. Nu nog even de frisse wind door mijn hoofd, want dat barst nog steeds. Zo eerst even pauze met een kopje koffie en dan weer wat gaan doen.
En het moet droog blijven, want vanmiddag met een stel meiden ergens in een grintgat bij een boot zitten. Wijntje, kampvuurtje…. dat lijkt me toch wel erg lekker.
Moe
Het is warm en eigenlijk al weer laat. Ik ben moe en moet eigenlijk naar bed, maar het zweterige weer houdt mij nog tegen.
Morgen wil ik eigenlijk om 6.30 gaan zwemmen. Ik voel me daarna fitter en bovendien heb ik mij voorgenomen dit twee keer in de week te doen. Vorige week is er al één keer bij ingeschoten en vanmorgen was ik moe.
Dus morgen wil ik. Dus ik ga naar bed en lig daar waarschijnlijk nog een poos boven het dek te zweten.
En morgen ben ik dus weer moe. Maar ik wil doorzetten, want anders doe ik helemaal niets aan sport.
Het is toch te erg – en, erger nog… it shows 🙁
Samenwerken
Het clubblad is weer naar de drukker verzonden. Het werk is weer gedaan. Elke keer trap ik er weer in. Heel hard riep ik in het begin: Ik wil wel de opmaak doen, maar ik wil alle stukjes kant en klaar op mijn bordje krijgen en ik wil nergens achterheen. Dan zegt meneer de eindredacteur dat hij er persoonlijk voor gaat zorgen, de mails nakijkt en zal zorgen dat alles in worddocumenten bij me komt. Vergeet het maar. Meneer de eindredacteur doet niets, of het moet zijn de complimenten in ontvangst nemen. En die speelt hij dan door met de woorden We hebben er weer iets moois van gemaakt. Waarna ik denk (en met mij de mede redactieleden -En wat was dan jouw bijdrage??)
Vorige week hadden we een medewerkersfeest. Ik zou foto’s maken en hij zou een stukje schrijven. Het clubblad zou dan iets later uitkomen, vanwege zijn stukje. Dat stukje is dus niet gekomen. En deze trut schrijft dan een stukje, want anders heeft ze weer voor niets foto’s gemaakt. We hebben weer een mooi stukje gemaakt.
Volgend jaar wil ik het anders gaan doen. Meneer de eindredacteur is dan gestopt en de nieuwe eindredacteur vindt dat ik teveel doe – dat alles meer gespreid moet worden, want als ik ziek word?
Volgend jaar wil ik het clubblad mee samen gaan maken. Iedereen schrijft zijn stukjes en redigeert de ingekomen stukken. Iedereen zorgt dat het makkelijke hapklare brokken worden en samen bepalen we de volgorde en zoeken we foto’s uit bij de verschillende stukjes.
Goed dat wil ik dus volgend jaar. Ik weet dat ik de nieuwe eindredacteur mee heb en ik denk dat ik de meeste mensen van de redactie wel mee heb. Nu hopen dat dat gaat werken, want het is leuk werk om het clubblad te maken, maar het is nog leuker als je dat samen met meerdere mensen doet.
Kiezen
Gisteravond een BBQ bij vrienden. Ik kauw gezellig wat op een hamburger als ik op iets hards terecht kom. Shit, stukje bot waarschijnlijk. Ik werk subtiel het harde dingetje mijn mond uit. Gruwel, dit lijkt wel een stukje kies (zeer herkenbaar, want er is bij mij al eens wat afgebrokkeld). Snel met de tong langs de kiezen, maar alles wat nog glad had moeten zijn is glad, dus ik gruwel nog meer. De gastvrouw vraagt wat ik zit te bekijken en laat haar het stukje kies zien. Een steentje, is haar antwoord. Nou echt niet, dit herken ik dus duidelijk als een stukje kies, dat zwarte randje komt van een vulling..
Maar goed – hamburger toch wat voorzichtig opzij geschoven en alleen de sla nog maar gegeten. Totdat ik opeens toch met mijn tong iets voel wat ik niet hoor te voelen. Ja hoor, helemaal achterin voelt het niet meer glad. De tandarts zal in zijn handen knijpen, kroon nummer 4 komt op de lijst “Ik laat ze doen als ik weer moed heb”. De kies is uit het zicht en niet gevoelig (voorwaarde van de tandarts – als ze gevoelig zijn moet ik hard zijn voor mezelf)
