Straks ga ik met de jongens twee dagen naar mijn ouders, met de trein. Maar voor die tijd moet er nog het e.e.a. gebeuren, dus een strakke planning gemaakt. Eén ding heb ik nu afgerond, voor een opdrachtgeefster een nieuwsbrief verzenden. Dat is eng, want er kan natuurlijk van alles misgaan. Het is eigenlijk een simpele handeling. De nieuwsbrief is gemaakt in HTML en omgezet naar briefpapier en dat was allemaal goed. Alle geadresseerden moeten natuurlijk netjes in de BCC en vervolgens natuurlijk goed opletten dat ik niet vergeet haar als afzender te vermelden. Na tien keer alles controleren met angst en beven op verzenden gedrukt. Tja, waar je je al niet druk over kunt maken.
Nu de rest van mijn lijstje afwerken en kijken of ik inderdaad de trein van planning kan halen. Ik roep hem nog niet hardop. Dan is het zo’n hele harde deadline.
Chaos
Het nieuwe jaar is al één dag oud en ik kom al om in de chaos. Ik wil vanalles gaan aanpakken, maar weet niet waar te beginnen. Bovendien komen er vanavond mensen eten en moet ik dus wat verzinnen. Wil er niet teveel tijd in steken, maar het moet wel lekker zijn. Lasagna?
Ondertussen zijn buiten de sirenes allang weer gegaan, wat wil zeggen dat het ook alweer middag is. Ik ga dus even de handen uit de mouwen steken en mezelf een schop onder mijn donder geven. Ik begin met mijn bureau…of zal ik eerst even een boodschappenlijst maken en boodschappen gaan doen….de stapel wasgoed is ook alweer hoog en kan dus in de machine….
kijk en dat bedoel ik dus… ga ik daar weer over nadenken en doe ik dus nog steeds niets.
Lapjes
Ik zou met gemak een heel asiel lapjeskatten kunnen maken. Eén bezoek aan de vliering en de schrik vliegt me om het hart. Heb ik echt zoveel lapjes ooit gekocht en wilde ik daar echt allemaal nog kleren voor de jongens en voor mij van maken? Nu ik weet dat ik ADHD heb, herken ik deze symptonen wel. Je denkt dat je alle tijd hebt en wilt ook echt al die lapjes omzetten in leuke kleren. Maar daarnaast herken ik ook de drang om impulsief zomaar dingen te kopen omdat ze nu goedkoop zijn en je denkt dat je ze wellicht toch wel een keer misschien eventueel zou kunnen gebruiken. Nu heb ik dus dozen en zakken voor met coupons op zolder staan en ik wéét dat ik er niets meer mee zal gaan doen. Wegdoen kan ik ze niet, dus hopelijk loop ik tegen iemand aan die ik er een reuze groot plezier mee doe.
Goede voornemens
Natuurlijk neem ik mij regelmatig voor om dingen beter en anders te doen, maar zo’n nieuwjaarsdag is natuurlijk het ultieme moment om daar eens even bij stil te staan. Goede voornemens maak ik natuurlijk ook bij de ADHD groep, maar ik wil ze toch even een beetje op een rijtje:
Gelukkig Nieuwjaar
We zijn weer over de drempel. Na heel gezellig het oude jaar te hebben uitgeluid, zijn we ook weer zeer gezellig het nieuwe jaar in gegaan. We hebben een leuk cluppie bij elkaar. Het was even stressen, want ik had de traditionele oliebollenbaktaak. Dat ik mijn taak goed volbracht heb bleek wel deze morgen. Er werd nog gevochten op de laatste bollen en gisteren zaten de meeste buiken al vol voordat we aan het ‘echte’ eten begonnen. Iedereen was al heerlijk aan de bol en aan de flap geweest.
Het is altijd spannend zo’n avond, want ongemerkt eet je van alles door elkaar en heb je niet in de gaten dat jij het bent die alweer een glas leeg hebt. Maar ik had het goed in de peiling, waardoor ik mij vandaag weer monter en fris voel. En nu gaan nadenken over de goede voornemens 😉
oliebollen
Het nieuwe jaar is in aantocht. Tijd voor traditie. De mannen zijn aan de wandel (lekker weer uitgekozen) en ik sta onder de afzuigkap oliebollen te bakken. Hoop kranten op het fornuis (scheelt weer poetsen) en bakken maar. Vroeger deed ik het buiten, maar volgens schoonmama worden de bollen daar erg olieachtig van, door de kou. Dus nu binnen. Ik weet niet of het scheelt, maar ik kan hier iig wel de radio horen en die staat natuurlijk op de top 2000.
De eerste bol al geproefd en ja hoor – zout vergeten. Ik weet niet of je dat achteraf nog door het beslag kan roeren. Ik neem het risico maar niet. Maar met veel suiker proef je daar echt niets van. Volgend jaar beter 😉
Druppels
Het is midden in de nacht als ik wakker word van getik. Ik luister en realiseer me dat ik luister naar het geluid van vallende druppels en wil in de slaapkamer. Ik zoek mijn bril en ga op onderzoek uit. In de hoek van de kamer is de verwarmingsketel en die heeft wel vaker wat gelekt. Als ik bij de ketel op zoek ga, voel ik een druppel op mijn rug vallen. De dakkapel lekt. Ik zet er een schaaltje onder en kruip weer in bed. Morgen zien we wel verder.
Maar dan hoor ik nog een druppel vallen en nog één en ik merk dat zij dichtbij vallen. Deze keer op mijn dekbed. Weer het licht aan en overal zie ik druppels vallen. Ik ben moe, schuif wat meer naar de zijde van manlief en probeer wat te slapen, wat slecht lukt met het geluid van al die drupppels.
In de ochtend kruip ik op de vliering en merk dat er overal natte plekken zijn. Er is ook een plek waar het echt nat is. Ik stop daar kluwes steenwol tussen, zuig het allemaal schoon en besluit over een paar dagen weer te kijken.
Ik denk (en hoop) dat het de opgewaaide sneeuw van gisteren is, die onder de pannen is gejaagd en nu begint te smelten. Klinkt mij zeer logisch en anders hebben we denk ik een probleem.
Maar dat komt volgend jaar dan wel.
Voetbaltoernooi
De dag na kerstmis is het zover. De start van het vierdaagse zaalvoetbaltoernooi voor de jeugd van de vv Bennekom. Om 8 uur in de ochtend is de aftrap en dus ‘moet’ de fotograaf aanwezig zijn. Het is nog donker buiten. Na de aftrap begint het spectakel en 3 dagen lang strijden teams van diverse leeftijdgroepen voor een plek in de finale op de vierde dag. Onze oudste zoon trapt op dinsdag af en de jongste op donderdag. Tussendoor fietsen we tussen de hal en huis heen en weer. Maak ik foto’s, moedig kinderen aan en praat met de vele bekenden die rondlopen.
En nu is het allemaal weer voorbij. De vele foto’s staan online. Alleen de medailles moeten straks nog worden uitgedeeld. De jongste heeft weer een plek in de finale gehaald en is helaas wéér tweede geworden. Na de prijsuitreiking gaat iedereen onderuit. Het is leuk, maar we hebben het weer gehad. Volgend jaar weer, maar ik moet er nu nog even niet aan denken. Eerst morgen maar eens een stapel oliebollen bakken.
Tja, mijn grote probleem
Je worstelt wat af in je leven. Met hulp van de ADHD groep probeer ik mijn leven wat op orde te brengen en stukje bij beetje lukt dat. Maar het blijft een probleem. En dan zijn er altijd die mensen die zeggen: Gewoon wat meer discipline, wat meer concentreren en dan lukt dat gewoon.
En ik begreep nooit waarom het die mensen wel lukte en mij niet. Totdat ik deze boekenlegger onder ogen kreeg en het allemaal opeens duidelijk werd.
Blingbling Kerstboom
De kerstboom staat weer. Ik heb er weer wat fraais van gemaakt. Jaloers kijk ik altijd naar de bomen die zo verantwoord in elkaar zijn gezet. De onze niet. Hoewel ik dit jaar toch wel weer heel erg op de kleur heb gelet. Fraai met witte en paarse ballen. Zilveren en paarse slingers en van dat paarse engelenhaar. Hier en daar een rode bal, want die vond de jongste het mooiste en niet te vergeten natuurlijk de in snelle vaart verdwijnende kerstkransjes. Ik ben er wel tevreden over en overweeg toch om dit jaar gewoon de boom in een doek te rollen en zo netjes op te bergen in de garage. Zo fraai krijg ik hem volgend jaar vast niet meer en dit is al stukken minder dan vorig jaar. Kennelijk niet kerstcreativiteit af of zo.
Toetsenbord 2
Hij is het raam nog niet uit, maar ligt er wel vlakbij. Ik was het zat. Elke keer was ik heerlijk aan het tikken, bleek weer dat de helft van de tekst er niet op stond. Bij gewone tekst zie je dat nog, maar ook paswoorden waren lastig. Dus toen ik voor heel iets anders bij het Kruidvat kwam, zag ik daar een betaalbaar Trust toetsenbord, draadloos, en die ligt hier nu onder mijn handen. Hij tikt opzich ook lekker, maar heeft toch ook problemen met mijn tiksnelheid (dat zal het waarschijnlijk zijn) en hij heeft een hekel aan hoofdletters, want die doettie zo af en toe niet.
Verder is het een verademing, want bijna alles komt weer op het scherm. En zoonlief keek al naar het oude toetsenbord. Of hij daar vanaf zijn bed mee kon computeren? Ik denk dat het binnenkort beneden op een tafel ligt. Hij tikt langzamer en wat meer nadrukkelijk. Daar komt het vast helemaal goed.
Weblog en planning
Ik had voor vandaag van alles op de planning staan. De adminstratie moet nodig worden bijgewerkt en bovendien loopt het al bijna tegen 2006, dus de bestanden voor volgend jaar moeten ook een beetje op orde. Iemand wil nog een nieuwe site, dus daar moet ik creatief en vol inspiratie aan werken. Er zijn nog mensen die bedelen om een factuur en zijn er nog van die dingen als de was en de rest van het huishouden.
Maar toen had ik even geen rekening gehouden met het log. Na de verhuizing deedtie het niet en na een hoop gerommel nog niet.
Dus dan alles eraf en opnieuw erop. Ja, dat werkte. En toen vol goede moed omzetten naar WordPress en na lang zeuren werkte dat ook. Toen waren we inmiddels al bijna een dag verder en toen kon ik opeens niet meer inloggen. Toen het buiten alweer donker was lukte dat uiteindelijk ook en toen kon ik zo’n leuke template erop los laten.
Nu alleen nog alle krabbels en babbels nalezen, want elke ‘ in de tekst en in de code is opeens vergezelgd van een /. In de tekst een beetje storend, maar in de codes funest. Geen foto’s die meer spontaan in beeld komt en de links in de tekst laten het ook afweten. Maar dat zijn de kleine ongemakken nog maar. Ik hoop dat we het ergste gehad hebben.
Hij doet het weer
Na wat gestress en wachten op een mailtje heb ik gewoon alles er maar af gegooid en opnieuw geinstalleerd. Weg met de layout, maar dat komt wel weer. Eerst moet alles maar gaan werken. En dan nog het omzetten naar WordPress. Dat zou moeten lukken, maar dat doet het natuurlijk niet. Wet van Murphy vandaag? gewoon maar weer in bed kruipen??
Ik krijg er wel zin in, want ik vind het ook nog eens koud.
Weblog in de stress
De verhuizing is een feit. Alles zou nu netjes op de nieuwe server moeten staan. Maar de database is kennelijk even een ander verhaal. Elke keer als ik weer op het weblog klik, zie ik een heleboel codes. Ligt het aan mij, ligt het aan de nieuwe server?? De database is er, maar alleen te benaderen via een tool van de provider. Zet ik de tool op mijn eigen domein, dan werkt het niet. Wat mij het idee geeft dat het daar ergens zit. Ondertussen zit ik zonder log. Ik kan wel schrijven, maar niet lezen. En misschien zelfs niet eens schrijven en doe ik dit voor niets. Hopelijk komt er vandaag een oplossing. Hulp binnen 24 uur. Nog even zeer ongeduldig wachten dus.
Spannend
Mijn broer en zijn vriendin wonen in Amsterdam. Nu de jongens wat groter zijn mogen ze een weekend komen logeren. Dat vinden ze natuurlijk wel wat. Moeders wordt natuurlijk helemaal in de stress gegooid door haar broertje, maar de jongens vinden het geweldig.’Ik heb al inkopen gedaan. Zakken chips, marsen, snickers, cola, patat, spekkies. Eten ze nog meer?’ En ze gaan er met de trein heen, alleen. Ik zet ze hier op de trein en zij stappen in Amsterdam weer uit. Onderweg hoeven ze niet over te stappen. Ik bel mijn broertje op dat ze in de trein zitten en om 10.37 volgens afspraak op Amstel staan. ‘Oke, dan ga ik ze daar tegen 11 uur wel ophalen. Laat ze maar even zweten, worden ze hard van. Of kunnen ze niet gewoon naar mijn huis komen lopen, of met de tram of zo?’ Maar natuurlijk staan ze al op het perron, waar het voor de jongens nog even schrikken was, want die deur ging niet vanzelf open. Tja, heb je ze van alles verteld, maar dat dus net niet. Maar nu gaan ze allemaal leuke dingen doen, naar NEMO, naar de wallen (volgens mij broertje) en ze worden flink in de watten gelegd.
En morgen zetten ze ze weer op de trein naar huis en krijg ik een seintje wanneer ik ze weer bij ons op het station kan vewachten, ‘als we je niet vergeten te bellen, maar dan moeten ze daar maar weer even op jullie wachten. Of ze lopen dan gewoon even naar huis’. Maar gelukkig weet ik wel beter en bovendien heeft de oudste zijn mobiel bij zich.
Een hele wereldreis voor de boys, zo met z’n twee. Spannend, maar wel leuk spannend, zoals de jongste dat omschreef.
Verslaafd
Ik kijk naar de klok rechtsonder in het scherm. Oeps, zo laat al, dan moet er nodig gekookt worden. Er komt nog een mail binnen en ik bekijk nog even een website en werp weer even een blik op het klokje. Is het zomaar een uur later….toch een beetje verslaafd?
Afscheid
Vandaag in de doelengroep ADHD afscheid genomen van één van de deelnemers. Hij was afgestudeerd nu, met hulp van de groep en had de boel redelijk op orde. Conclusie: hij gaat het zonder de groep proberen. En ja, we hadden het allemaal verwacht, want sinds hij zijn Bachelors heeft, is hij een stuk rustiger en heeft de boel goed op orde. Maar toch. Hij was mijn maatje, we begrepen elkaar, hadden aan een blik voldoende, hadden dezelfde humor..kortom het klikte gewoon. Hij was scherp en kon met gemak af en toe de vinger op de zere plek leggen. We hadden elkaar door. ADHD-ers zijn goed in het verzinnen van smoezen als ze ergens weer eens niet aan toe zijn gekomen. Wij dus ook, maar dan keken we elkaar aan en een jaja was voldoende om bij elkaar daar doorheen te prikken. Bovendien was hij op een positieve manier altijd aanwezig en misten we hem als hij een keer afwezig was. We zullen hem dus missen, ik zeker. Want je begeven in de groep maakt je kwetsbaar. Je wilt dingen vertellen, maar de omgeving moet wel vertrouwd zijn. En de rest is ook oké, maar toch. Gelukkig is er al een tijdje een nieuwe deelneemster. Ook dat klikt gelukkig. Ze heeft niet dat scherpe, dat je even op je plek zetten wat ik wel nodig heb, maar ze heeft wel ook dat vertrouwde. Want ik ben nog niet klaar met de groep en juist dat vertrouwde maakt dat ik met plezier ga. De mensen in de groep moeten me aanspreken, ik moet met minstens één toch wel een band hebben om dat gevoel te krijgen.
We mailen – zeiden we bij het afscheid en ik denk dat we allebei dachten ‘dat moet ik eerst nog maar eens zien’.
Verhuizen 2
Ik heb het gedaan… het mailtje naar de provider dat mijn boeltje verhuisd mag worden. Alle mails nu op één grote stapel naar één adres, hopelijk alles van de server gehaald en dan gaat het over. Gelukkig blijft de oude server nog een week bereikbaar én de database blijft gewoon staan. Dus tot ik offline ga, kan ik gewoon loggen. En ze zetten niet zomaar de knop om. Komt straks de volgende bobbel, want de verhuizing was nodig om dit log naar wordpress over te zetten. Dat is met het Weblog Kids en zo.. ook goed gegaan, maar ja… hopelijk ben ik nu weer zo gelukkig.
Tijdsplanning
Elke keer op de ADHD doelengroep vertel ik weer dat ik altijd in de knoop kom met mijn tijd. Als de kids naar school zijn wil ik om 9.00 uur achter mijn bureau zitten, ofwel op kantoor aanwezig zijn. Maar ik wil ook een net huis, en de was aan de kant en lekkere dingen koken en nog een beetje sociaal naar anderen zijn. Dat kan dus niet, want op de een of andere manier word ik naar dat kantoor getrokken en moet ik daar zijn. Een soort dwangneurose? Dus vanochtend een strenge aanpak. Gisteren bepaald dat ik niet direct veel hoef te doen ‘op kantoor’. Dus de was uit de machine in de centrifuge en vervolgens in de droger (wanneer gaat dit lavamat toch een keer stuk en ‘mag’ ik een echte wasmachine kopen waar dat zo heerlijk inzit. Dat zou ik nu ook wel mogen, maar ja, er is (helaas) nog niets mis met de lavamat). Oeps, eerst de droge was daaruit en heel gedisciplineerd – gelijk gevouwen en opgeruimd (behalve de strijk dan). Vervolgens naar beneden, waar de keuken mij een doorn in het oog is. Als hij bijna klaar is mij ontzettend ingehouden om de vaatwasser ook niet direct uit te ruimen. Maar ik moet delegeren en dat is dus de taak van de boys. Dan is het pas tijd voor kantoor!
Tussen de middag is netjes de vaatwasser uitgeruimd en kan ik de tweede helft van de keuken doen.
Nu wacht alleen nog een nieuwe was in de machine die de droger in moet en nog een was in de wasmand die nog door het hele ritueel moet, en een mand vol strijkgoed en een mand vol was van een vorige lichting toen ik nog niet de discipline had.
Maar morgenochtend moet alle was weg zijn (voor zover dat mogelijk is). En dan kan morgen de badkamer en de wc. En dan mag ik pas weer naar kantoor. Ik moet streng zijn voor mezelf. Maar als ik nu beneden kom geniet ik van een stralende keuken. Kijk, en daar doe je het dan toch voor.
En nu proberen vol te houden. Haha, dat is meestal het grootste probleem.
Brood, wijn en….de deeghaak.
Gisteren was een vriend jarig. Dat is altijd lekker eten en veel lekkere wijn. Gelukkig hoefde ik niet te rijden. We begonnen met een lekkere witte wijn, overgaand op een heerlijke rode. Toen kwam daar de taart en werd een overheerlijke gewurtstraminer geopend. Ik ben dol op zoete witte wijn, dus kom maar op en oh ja…vul maar bij :-)))). Maar zoals altijd zit het venijn weer in de staart. Een hele lekkere venijn. Ik heb net een vol glas gewurstraminer als de gastheer een Sauterne opent. En niet zo maar één. Een ontzettend lekkere. Dus gauw dat glas G naar binnen en genieten. MMMMMM die is echt lekker. Ik heb mijn glas net leeg, als de gastheer de fles naar mij heft en natuurlijk wil ik nog wel wat. Die sla je gewoon niet af. Zo veilig op mijn stoel kan ik dat best nog wel aan. Ik merk dat ik wel op moet gaan letten wat ik zeg. Ben ik dronken?? Nou een beetje aangeschoten.
Ik word veilig met de kids weer thuisgebracht. De boys naar boven. Het is nog niet zo laat, maar ik denk dat ik er ook maar achteraan ga. Gauw wat spullen op tafel smijten voor het ontbijt en brood maken. Ik maak zorgvuldig de vorm schoon en krab wat kruimels van het staafje af. Ik meet water, meel en andere ingredienten af, stel de tijd in en ga lekker naar bed, waar ik gelijk in een diepe slaap val. Om 2 uur wordt ik wakker en kan de slaap niet meer vatten. Hoor ik de broodmachine? Nee, dat kan nog niet. Om 3 uur denk ik hem weer te horen en iets zegt mij dat ik misschien even moet gaan kijken, omdat ik toch wakker ben. Maar ik probeer de slaap weer te vatten en om iets over 7 word ik weer wakker van de verschillende wekkers. Ik ga naar beneden en open de broodmachine. Ik kijk naar een hardgeworden zootje van meel, zout, gist en suiker. Het klontje boter is gesmolten. Ik denk dat een foto van mijn gezicht boekdelen had gesproken. Hoe kon dit nu??? Hij was warm, dus hij stond aan…. maar toch.. Dan gaan in mijn hoofd alle TL-balken aan. Ik kijk op het aanrecht en ja hoor, daar ligt hij – de deeghaak.
En ik denk aan het boek van Char wat ik aan het lezen ben over intuitie. En ja, ik heb er zaterdag goed naar geluisterd door manlief een brood te laten kopen en in de vriezer te stoppen. En nee ook niet goed, want als ik naar beneden was gegaan vannacht dan was ik vast op tijd geweest om de deeghaak er nog in te stoppen.
Nu ligt er een onbestemd uitziend maal voor de vogels in de tuin. En ik.. ik ga mij aanleren om de vorm schoon te maken als het brood eruit is en dan de deeghaak er gelijk weer in.
