Nadat we vorige week zo ongeveer nog in onze winterjas over straat gingen, zitten we nu te smoren de bikini in de tuin. Ik profiteer nu heerlijk van mijn draadloze verbinding (en die van de buurvrouw) en ben met de laptop in de tuin neer gestreken. Onder de parasol, want in de zon is het eigenlijk al weer te heet. Bovendien ben ik net na het proberen te trekken van wat baantjes in het zwembad (ik was nu absoluut niet alleen) even gaan zitten drogen in de zon en gelijk tekenen de randen van mijn zwempak al af, dus even rustig aan. Het zal nu natuurlijk weer snel te heet worden en dan klagen we ook weer steen en been. Maar nu is het nog lekker even profiteren…..
Eters
Vanavond krijgen we dus gasten. Ze komen zo rond 8 uur aan en willen dan natuurlijk wat eten. Zij is niet zo’n vleeseter, hij wel. Hij is Italiaans, zij Frans. Daarnaast vind ik het altijd leuk om even een wijntje te drinken als mensen aankomen en dan rustig wat te eten, dus dingen die je dan als ze klaar zijn op tafel kunt zetten en al babbelend wat kunt eten. Het voorgerecht is al verzonnen – Courgettesoep met gerookte zalm, en dan voor daarna heb ik een heerlijke spinazieschotel gevonden (vegetarisch) en dacht ik aan gegrillde kippenpootjes. En dan iets van aardappelen, tomatensla, groene sla….. stokbrood, wijntje…. Moet toch gaan lukken. Ellendig om een avondeten samen te stellen als je de lunch perongeluk hebt overgeslagen. Ik zit te watertanden boven mijn toetsenbord en mijn maag rammelt.
En ze komen pas om 8 uur……
Vollopen
Van alle kanten komen er allerlei opdrachten binnen. Foto’s maken voor de presentatiegids van de voetbal, websites die online moeten, mensen die nieuwe websites willen, onderhoud, mensen die een afspraak willen maken. Heel leuk allemaal. Aan de andere kant heb ik het gevoel dat ik moet ruimen, opruimen. Ik wil dingen op orde hebben voordat ik weer aan de slag kan. Dat schijnt ADHD eigen te zijn, een bepaalde volgorde van dingen willen. Als het ene nog niet kan, kan het andere ook niet, want het moet op de juiste volgorde. Maar toch loopt het door elkaar bij mij. Dingen die moeten gebeuren en ruimen. En dat werkt toch niet, want onder het werken erger ik me aan de chaos en tijdens het ruimen vind ik dat ik moet werken. En die gouden middenweg vind ik nog niet.
Koppie erbij
Ik ga even naar Wageningen om wat inkopen te doen. Ik moet naar de gamma en wil graag een nieuwe fototas. In de winkelstraat bedenk ik mij dat ik ook even bij de boekhandel wil kijken voor een boek over CSS. Het boek dat door anderen werd aanbevolen staat er en ik loop naar de kassa. Daar wil ik pinnen. Spannend, want ik weet dat het saldo weleens ontoereikend kan zijn. Er zit ergens geld van mijn internetsparen in de pijplijn, maar of dat al op de giro staat…
Het blijkt van niet en of ik anders wil betalen. Gelukkig is daar VISA en tevreden met mijn boek loop ik de in winkel uit. Ik ga naar de Gamma en zoek daar iets in mijn tas. Kom ik een hele stapel boekenbonnen tegen, speciaal in mijn tas gestopt voor het kopen van het bewuste boek… tja, even niet aan gedacht
“Hoog” bezoek
Vrijdag krijgen we hoog bezoek. Hij schijnt niet tegen rommel te kunnen en houdt van orde en netheid. Manlief wil kennelijk indruk maken, dus alles moet tip top in orde zijn. Vandaar ook de badkamer. Nu zie ik ook wel dat het wat rommelig is in huis, maar ja, we zijn ook bezig om van alles te verven en op te knappen. We leven in een drempelloos huis op dit moment en overal liggen nog dingen die van de plek zijn geweest en nog niet zijn teruggelegd. Maar goed, vrijdag dus een huis om door een ringetje te halen. Dan maakt manlief een foutje, hij durft te zeggen dat hij constant bezig is met het ruimen van rommel. Hield ik vroeger mijn mond (tja het is nu eenmaal niet zo netjes en ik ben niet zo ruimerig), maar nu plof ik. Ik zeg hem dat hij zijn mond moet houden, dat het inderdaad een rommel is, maar dat hij zich niet op de schouders moet kloppen omdat HIJ degene is die constant loopt te ruimen, omdat dat gewoonweg helemaal niet waar is. Dat hij af en toe opeens wat dingen loopt op te ruimen, maar dat IK degene ben die hier de boel (goed, op mijn manier) op orde houdt en niet HIJ.Lees verder
Was
Opeens moet de badkamer nodig geschilderd worden. Dat betekent dat opeens stante pede de badkamer moet worden leeggehaald en ik binnen een mum van tijd de overloop vol heb staan met van alles en nogwat. Alle handdoeken belanden op een grote hoop in de hoek van de trap en de rest gewoon ergens waar het uitkomt. Favoriete plek is gewoon ergens op de trap naar zolder, maar omdat ik het toch wel plezierig vind om zonder mijn benen te breken de trap op en af te lopen, verzin ik gauw voor die dingen een andere plek. Ik moet weg en als ik terugkom tref ik een badkamer aan die leeg is en blank staat. Lees verder
Kronen
Ik heb ze dan eindelijk, twee nieuwe kronen. Dankzij wat volkorenbrood, wat errug volkoren was, en natuurlijk al wat zwakke kiezen door grote vullingen, was ik van 4 kiezen een stuk kwijt. Eén kies was vorig jaar al gedaan. Dat moest echt. Dat is toen een goude geworden. Was sterker dan porcelein en de kies was toch niet in het zicht. De twee nieuwe kronen zijn wit. Eén als vervanging voor een afgebroken kies en de ander voor een kies die opeens heel slecht begon te worden. Daar waren we gelukkig net op tijd bij. Nu ben ik dus twee mooie witte kiezen bovenin rijker. Dit jaar kan ik nog 1 kies laten doen via de verzekering. Van 3 kiezen ontbreekt dus nog een stuk. Eén kies heeft de tandarts nog een stukje aan kunnen plakken, dus die kan nog en de andere twee zitten helemaal achterin en daar heb ik geen last van. Waar ik wel last van heb is dat ene wat zwartere kiesje net naast die nieuwe kroon. Daar zit een grote vulling in, die wat door het glazuur schijnt. Die ziet er dus nu wel erg lelijk uit, zo naast dat mooie wit. Eind van het jaar gaan we een nieuw plan maken, de tandarts en ik. Wordt het dan de kies die echt moet, breekt er voor die tijd van een andere kies nog een stuk af, of zal ik voor mooi gaan en dat zwartere kiesje netjes laten vervangen voor een mooie porceleinen kroon?
Puberruil
Net op de video de puberruil uitzending van afgelopen weekend gezien. Omdat de oudste ook een puber is, vind ik het wel leuk dit soort dingen te volgen. Deze keer was er een jongen uit Limburg die ruilde met een jongen uit Vlaardingen, mijn geboorte stad.
De Vlaardingse jongen kwam uit een achterstandswijk. Zijn verhaal was dat hij uit de grote stad kwam, waar geen werk was en waar hij dus op straat zijn geld moest verdienen met het verkopen van drugs. Gek idee, dat is dus mijn geboortestad, waar nog een deel van mijn familie woont. Een grote stad, waar dus kennelijk grote werkeloosheid heerst en waar een weelderige drugshandel de enige manier is om aan geld te komen. Ik baal hier een beetje van, want ik weet wel dat Vlaardingen heus niet een heilige stad is, maar nu werd het zo afgeschilderd als een stad waar je als jongere niet veel meer kan doen dan een beetje hangen op straat. Typisch verhaal van iemand die er zelf niets aan kan doen natuurlijk en alle schuld ligt bij die grote stad, maar toch heeft hij het wel over mijn stad, al woon ik er al 25 jaar niet meer. Mijn beide nichtjes zitten nog gewoon op school (zelfde leeftijd als de puberruiljongen) en mijn oudste nichtje heeft gewoon werk, net zoals haar vrienden en vriendinnen. Zij roken niet, gebruiken geen drugs en hebben voldoende te doen om niet op straat te hoeven hangen. Puberruil is leuk, dat wel, maar ze moeten niet aan mijn stad komen. Al wil ik er van zijn leven niet meer wonen, na geroken te hebben aan de rust en ruimte van het midden des lands. Het is wel mijn geboortegrond en al eeuwen mijn familieroots.
Puberruil bij de KRO
Eten bij een ster
Maandagavond was er een benefietdiner voor Matoekoe. Matoekoe is een tehuis voor gehandicapten in Suriname, wat we met onze voetbalvereniging ondersteunen. Met het diner wilden we geld ophalen voor de boerderij die ze daar op willen zetten. Ik mocht ook komen om foto’s te maken en ik mocht aanschuiven aan het diner. Dit alles vond plaats in het Koetshuis te Bennekom, een restaurant met een heuse ster. Na wat amuses met een spaanse Brut, gingen we aan tafel. Daar kregen op mooie borden heerlijke gerechten geserveerd. Zoals het hoort, aandacht voor uiterlijk en smaak, maar niet om een vol gevoel bij te krijgen. Een kruidenla met gerookte zalm en rauwe asperges en een crème van mierikswortel. Daarna een cappuccino van kreeft met pareltjes groente en als hoofdgerecht een gebakken ossenhaas met ganzelever, roseval aardappeltjes (partjes) lavaspesto en een jus van rode biet en port en tenslotte een heerlijk nagerecht: vanilleparfait met aardbeien en een compote van rabarber. Alle smaken in balans en werkelijk tongstrelend en zeker smakend naar meer.
Tussen de gerechten door een geweldig optreden van de dames Femme Vocale, die een muzikaal diner verzorgden. Ontzettend leuk om dit een keer mee te maken en om eens iets uit een echt goede keuken te proeven. Maar zelf daar een keer gaan eten? Nee, dan heb ik toch liever iets wat minder verfijnds, maar veel beter betaalbaar 😉
Nog meer schilderen
Nog even en dan moet het echt klaar zijn, het schilderwerk. De buitenboel is af en nu rest nog in ieder geval de kozijnen van het kantoorraam. Die geef ik vandaag de laatste lik en dan kan eindelijk alles in kantoor weer een beetje op zijn plek.
En natuurlijk heb ik weer woeste plannen om nu gelijk weer eens wat op te ruimen, want één blik in de kast en zie ik een heleboel mappen, maar doe ik er iets mee? Nee. En al die computerbladen van jaren geleden, kan ik daar nog iets mee? En dan natuurlijk nog gelijk ‘misschien’ denken, terwijl ik weet dat ik ze toch nooit meer inkijk. Oh wat is de stap naar Oud Papier dan groot. Maar ik spreek mezelf weer streng toe. Bij een mooi geschilderd kantoorkozijn hoort ook een nette kamer en nu alles toch op zijn kop staat, kan ik dat toch gelijk even uitzoeken…… of zit het ‘m in dat ‘even’?
Altijd te vroeg gekocht
Altijd hoor je mensen klagen. Dit is duurder geworden en dat is duurder geworden. En meestal hebben ze gelijk. Alleen in één branche klagen de mensen andersom, ik ook: in de computerbranche. Net weer een digitale nieuwsbrief binnen van Paradigit. Vorig jaar heb ik een SD kaartje gekocht van 1 GB, voor in mijn PDA. Na lang zoeken wist ik, bij Kral hadden ze de goedkoopste, 80 euro. Verder kwam ik ze alleen boven de 100 euro tegen. Nu bij Paradigit, afgeprijst van 39,95 voor 29,95.
The Lion King
Eindelijk was het zover. Afgelopen dinsdag kon ik eindelijk de jongens de Lion King laten zien. Vooral de jongste was opgewonden, want hij had het idee dat hij naar iets fantastisch toeging en geef hem eens ongelijk.
Gelijk uit school vertrokken we naar Scheveningen. Op tijd, want we waren alle files voor. Gisteren hoorde ik van de buurvrouw (die van de kaartjestip), dat ze op de radio van lange files naar den Haag hoorde en ze vreesde dat wij erin stonde. Gelukkig niet dus. In een hippe strandtent een hippe rose gedronken (dat doe je toch in zo’n loungebar) en daarna lekker wat gegeten. De jongens hadden graag naar McDonalds gegaan, maar onze vriend had deze tent in gedachten, wel veel lekkerder, maar ook veel geprijsder. Hij tracteerde en wij genoten. Na nog een korte wandeling op het strand was het tijd voor de voorstelling. K, de jongste, hield zijn horloge goed in de gaten. Eindelijk mochten we dan naar binnen. We hadden andere plaatsen dan ik in gedachte had (1e ring midden, ik dacht zaal), wat verder van het podium, maar met een goed overzicht en omdat het daar wat steiler was, ook voor de jongens goed.
Schilderwerk
Druk bezig met de buitenboel zijn we nu bij de zolderdakkapel aangekomen. Na een kleine verbouwing van onze werkplekken kon er naar hartelust geschuurd en geschilderd worden. Erg leuk. Mijn overvolle pakhuisje ligt nu onder een laag stof van het schuren, alles ligt overhoop en ik krijg meer en meer de neiging om daar eens heel erg goed de bezem door te halen. Maar dan kijk ik naar het opstakel wat het meest in de weg staat, mijn boekenkast. En die boeken kunnen niet weg en ik zou niet weten waar ik ze anders zou moeten laten. Maar toch na het schilderen met een grote vuilniszak en een doos voor het oud papier naar boven en toch maar weer eens even proberen om het hier toch wat leefbaarder te maken. Soms vraag ik me wel eens af of ik er zonder ritalin minder last van zou hebben, van die zooi om me heen. Toch voelt het wel lekker om er last van te hebben en er eens lekker in te ruimen. Nu alleen de tijd nog vinden.
Lion King
Elke keer als er weer reclame op de tv was, vertelde ik de jongens hoe ontzettend mooi en indrukwekkend die musical wel niet was en dat ze die echt een keer moesten zien. Waarom gaan we dan niet, was dan het antwoord.
Tja, een beetje goed plek is bijna onbetaalbaar. Tot ik gisteren de buurvrouw tegen kwam die kaartjes had gekocht voor 25 euro, met de tip waar ik even op moest googlen. Nu ga ik komende dinsdag met de jongens en een vriend van ons. En we zitten op superplekken, eerste rang en 6e rij. Het liefst zou ik een camera meenemen en de gezichten van de jongens willen filmen, want ik weet dat ze hiervan ontzettend gaan genieten (en ik ook)
Huisonderhoud
Het is weer voorjaar en de kozijnen zijn een poos geleden aan een inspectie onderworpen door L. Die moesten dus geschilderd worden. Nu was dat voorgaande jaren altijd een “wanneer zullen we dat gaan doen”, maar ik leer het al aardig, dus hij weet dat het een ‘dat ga IK dan en dan doen’. Prima! Natuurlijk wel af en toe een opmerking, maar ik kaats terug. ‘Ik strijk ook alleen, dan kom je me ook niet helpen, ook niet met de was trouwens en met schoonmaken enzo en met eten koken (gelukkig niet)’. En het kwartje is gevallen. Hij doet het schilderwerk buiten alleen en roept als hij hulp nodig heeft en dan kom ik natuurlijk. En omdat ik het toch niet kon laten, doe ik de binnenboel, maar geheel op vrijwillige basis. Want op zich is het wel leuk, zo samen schilderen en je ziet het ook opknappen. Maar dat heerlijke gevoel van vrije wil is echt lekker. En het gevoel dat het eindelijk doordringt dat ik gewoon mijn eigen dingen heb en dat ik dus niet gelijk opspring als hij dingen wil doen. Maar natuurlijk vooral dat ik mij niet gek laat maken en gewoon zeg dat ik andere plannen heb en dat ik er ben om hem te helpen, maar dat dit zijn ding is en dat ik mijn eigen dingen heb. Dat ik dat zeg – en dat hij dat accepteert. Dat is denk ik het beste gevoel. En het huisje dat zienderogen opknapt natuurlijk, weer zo strak in de verf 🙂
Pretty in pink
Het zag er zo mooi uit, onze straat met de bloeiende prunusbomen. Maar het maken van een foto kwam er even niet van. De pracht was slechts van korte duur. Nu hebben we nog een roze straat, maar dan letterlijk. De bomen hebben in zeer korte tijd hun pracht al weer verloren. De harde wind rukt de bloemen uit de bomen en kleurt de straat roze. Jammer, dat deze pracht altijd maar van zo’n korte duur is. (foto uit het archief van vorig jaar)
Geven is zo fijn
Vanavond hadden we babybeurs in het dorp. Allemaal mensen die hun babyspullen kunnen verkopen. Een oud-vrijwilligster was er ook om leuke spullen te kopen voor het kinderdagverblijf waar ze nu werkt. Een muziekdoosje had ze nog nodig voor in de slaapkamertjes. Ze vond er één, een beertje Paddington. Door aan zijn hoed te trekken kwam er muziek. Kwijlen. Want hij was schattig, leuk, lief, zacht…..én te duur voor het smalle budget: 5 euro.
En Christien, de leidster is zo’n schat van een mens Ze is nu helemaal gelukkig met haar beertje Paddington muziekdoosknuffel. En ik? Ik voel me niet 5 euro armer – want een dankbare blik, een knuffel en bijna tot tranen geroerde Christien is veel meer waard.
Zoekend
Het jammere van WordPress in combinatie met mijn kennis van PHP is dat je afhankelijk bent (een soort van) van de templates die op internet te vinden zijn. Ik probeer dan met wat verandering van kleur en wat plaatjes het log een beetje ‘mijn’ te maken. Maar dan is het weer te zoet, en dan weer te saai en dan weer……
’t is het nog niet helemaal, maar ’t komt vast nog wel een keer…..
Het ultieme verenigingsgevoel
Het was gisteren druk bij vv Bennekom. De C1 speelde uit, kon winnen en dan promoveren. Het 1e heren team en het 1e damesteam speelde thuis. Dames1 was kampioen als ze zouden winnen. De dames speelde op het veld naast de heren (die op het hoofdveld speelden). De heren bakten er niet veel van en na een minuut speeltijd klonk er al gejuich vanaf het damesveld. De aandacht wat verdelend klikte ik wat foto’s bij de heren en door het hek bij de dames. Daar stond het al rap 3-1- feest dus. De heren kwamen 0-2 achter, maar wisten toch nog tot 2-2 gelijk te trekken. Tegen het eind van de wedstrijd ging ik richting damesveld, waar na het laatste fluitsignaal de feestvreugde losbrak: bloemen, zoenen, tranen en champagne. Bij de tocht naar de kleedkamers kwamen we langs de kleedkamers van de heren. Een paar lagen er buiten op het talud, de rest stond onder de douche. Waar waren de felicitaties? Waarom stonden ze daar de dames niet op te wachten of beter, waarom waren ze niet na hun wedstrijd richting damesveld gekomen om het feest mee te vieren?
Zelfs later in de kantine kon er amper een felicitatie af. Het was kennelijk te moeilijk om even de ivoren toren uit te komen. En dan vinden de heren het gek dat er tijdens hun wedstrijden ook wat minder belangstelling komt vanuit de andere teams? Heren daalt neder en wordt echt lid van onze vereniging!
Bergrace by night
Gisteren was de bergrace by Night. Vanuit Wageningen liepen rond de 300 scholieren 5 km naar Ouwehand Dierenpark. Initiatief van deze actie lag bij Gerard Nijboer (links), die de kinderen wat meer aan het rennen wil krijgen, onder de kreet Run2bfit, fun2bfit. Onze oudste (rechts) liep mee. Hij werd van de jongens in zijn leeftijdscategorie 9e en op het geheel van de 5 km 12e. Dat is toch iets om trots op te zijn?!
Alleen jammer dat deze ouders hem onderweg wilden ondersteunen, ik hem in het donker nog net op het laatste moment herkende en zijn vader hem niet gezien heeft en we dús te laat bij de finish waren (klimmen hoor met de fiets de Grebbenberg op). Maar het mocht de pret (en de trots) niet drukken.
