Als het aan mij ligt hebben we de komende maanden mooi weer. Ik nies de hele wereld aan elkaar. En dan ook echt vanuit mijn tenen. Ondertussen probeer ik de kriebelhoest te onderdrukken, moet ik 10 keer vragen wat iemand zegt, want oren nog dover dan normaal en begint mijn neus al iets schraal te worden van het snuiten. Na een hele maand regen hebben we eindelijk mooi weer en dan krijg ik dit. Straks snel nysileen, neusspray en andere ongein halen. Dit vind ik niets, want naast de genoemde ongemakken heb ik natuurlijk ook barstende koppijn en geen tijd/zin om naar bed te gaan. Dat laatste vind ik trouwens toch niets, overdag in bed liggen. Dan moet het echt heeeel erg met mij gesteld zijn.
Foto’s
Als er iets staat te gebeuren, wil ik er altijd wel foto’s van maken. Zo heb ik nu de camera vol met het trouwfeest van de juf op school, een voetbalwedstrijd tussen het bestuur en de sponsoren, het abrahamfeest van mijn zwager en nog wat losse foto’s. Ik hang de camera aan mijn pc en verwacht dat er van alles gaat gebeuren. Inderdaad opent zich het fotodownloadprogramma, maar die houdt het na 3 foto’s voor gezien. Alleen als ik de camera loskoppel komt er weer leven in de pc. Lastig, want de foto’s staan juist op een schijfje dat ik niet in de cardreader kan stoppen. Gelukkig lukt het wel met de laptop, maar ja, dan moeten de foto’s toch weer naar mijn harde schijf. Niet handig dus.Lees verder
Presentatiegids
De presentatiegids van de vv Bennekom is klaar. Ik sta genoemd bij de redactie en bij de fotografie. Dat laatste klopt aardig, want de meeste foto’s zijn van mijn hand. De redactie, daar mocht het grootste deel van de redactie zich niet mee bemoeien en helaas valt bij het openen van de gids dan gelijk al een aantal fouten op, die waarschijnlijk voorkomen hadden kunnen worden als we de proefdruk met meer hadden nagekeken. Komt nog bij de kwestie van de te kleine foto’s. Samen met een andere fotograaf hebben we foto’s gemaakt van de wedstrijd tegen Ajax. Beide met een goede camera, ingesteld op hoge resolutie. Ik heb mijn externe HD tijdens mijn vakantie doorgegeven aan iemand die een selectie zou maken en die heeft via de verkenner de foto’s op een CD geplaatst. De andere fotograaf heeft alle foto’s op een CD gebrand. Beide CD’s zijn bij 1 iemand terecht gekomen en via hem zijn de foto’s bij de vormgever gekomen. Alle foto’s waren niet bruikbaar omdat de resolutie te laag was. Alle foto’s waren maximaal 700kb groot. Zowel mijn foto’s als de andere foto’s hebben een bestandsgrootte van rond de 3,5 mb. Waar gaat het fout? Is het echt mogelijk dat twee mensen, onafhankelijk van elkaar, dezelfde stomme fout maken door de foto’s op de een of andere manier in een lagere resolutie dan het origineel op een CD branden? En waarom wordt er zo afwijzend gereageerd als ik vraag of ik de CD’s eens mag zien die naar de vormgever zijn gegaan, omdat ik wil weten wat er gebeurd is. Want ik krijg meer en meer het idee dat de fout door 1 iemand is gemaakt en die ene iemand wijst met vele beschuldigende vingertjes naar iedereen, behalve zichzelf. Fouten maken, dat kan gebeuren. Toegeven dat de fout wellicht ook bij jezelf kan liggen is kennelijk toch een ander verhaal. Presentatiegids?? Frustratiegids!!
Regen
Had ik nu maar….die regenmeter gekocht, want ik begin zo langzamerhand toch wel heel nieuwsgierig te worden hoeveel water er nu ondertussen wel niet gevallen is. Het gaat niet met buitjes, het gaat hier met grote stortbuien. Lagen we de afgelopen weken kennelijk wat buiten schot, nu liggen we er steeds middenin. Gelukkig kennen we ook nog de droge momenten, want zaterdag hebben we heerlijk weer gehad. Nu moet je gewoon ff niet buiten wezen, wat ik dan ook maar niet ga doen. Maar ik krijg toch wel steeds meer de neiging om een regenmeter te gaan halen. Zul je zien dat het daarna heerlijk droog blijft 😛
Raadsel
In de Volkskrant staan vragen voor de voorronde van de wetenschapsquiz. Nu weet ik op een paar wel het antwoord, maar 1 vraag blijft maar door mijn hoofd spoken. Wie wel het juiste antwoord kan beredeneren mag dat hieronder plaatsen.
De vraag in het kort:
Op Kreta wonen 2 type mensen. De ene liegt altijd en de ander spreekt altijd de waarheid. Kom je drie Kretenzen tegen. De ene zegt dat de andere leugenaars zijn, de tweede zegt geen leugenaar te zijn en de derde zegt dat de tweede liegt.Lees verder
De buurvrouw is jarig en heeft mensen uitgenodigd. Teveel voor in huis, dus moet het een tuinfeest worden. Maar ja, de weerberichten zitten niet zo mee. Dus met hulp van een groep buren hebben we de tuin overdekt. Eergisteren begonnen in de stromende regen, gisteren verder gegaan bij een heerlijk zonnige dag. Vanmorgen leek de overkapping onzin, stralend blauwe lucht, tussen de middag kon het zeil op waterdichtheid getest worden en nu schijnt weer heerlijk de zon. Maar wat voor weer het ook wordt – wij zitten eronder droog. Alleen als het hard regent moet ik nog net een stukje door de regen. Het zeil was niet groter 😉
Log weg :(
Een opdrachtgeefster met een log vraagt me of het nodig is dat het log weer geupgrade wordt. Ik antwoord terug dat ik wel even zal kijken en het eerst op mijn eigen log zal proberen. Zo gezegd zo gedaan. Database backuppen, belangrijkste bestanden en hopla de upgrade erover. Vervolgens krijg ik een foutmelding. Ik ga aan het zoeken, maar niet goed en voor ik het weet ben ik de hele dag in de weer met het log. Zover zelfs, dat ik alles van de server haal en het er weer opnieuw opzet. Het lijkt te werken, ik zie mijn log weer. Maar als ik dan weer naar het admin-deel wil krijg ik weer die eerste foutmelding. Maar ondertussen ben ik dáár al zoekend iets over tegen gekomen. Ik verander nu 1 regel ergens en gelijk doet alles het weer. Volgende keer dus gelijk eerst in de supportfora kijken en dan pas zelf gaan puzzelen. Maar ik ben er weer 🙂
Weer alles overhoop
Gisteren snel met de oudste naar IKEA, want snel bekeken kwamen andere dagen niet zo goed uit. Was rennen en vliegen, want meneer moest ook weer op tijd terug zijn voor de training van het team waar hij nét niet in is gekomen, maar waarbij nog wel een kansje is dat hij er toch bij mag… dus even van je beste kant laten zien.
We racen IKEA door, bestellen het bed, pakken nog een paar dingen voor de buuv en wachten dan ongeduldig bij het afhalen van de goederen. Daar zijn de mensen die na ons kwamen natuurlijk eerder aan de beurt, maar het bed komt er ook nog redelijk snel aan. Passen en meten en het kan net in de auto. Thuis vliegt hij de auto uit om door te rennen naar de voetbal (daar heeft hij nog 2 minuten voor, wat een timing). Ik sleep met de buuv alle spullen snel naar binnen voordat boven de kraan weer open gaat. Na de training gaat de oudste direct weer aan de slag en voor ik het weet staat het kleine kamertje en de kamer met de kasten weer helemaal voor met spullen. We zijn weer terug bij af lijkt het wel. Voordeel is dat ik het nu niet hoef op te ruimen, maar hij, maar toch…. ik wil gewoon weer wat orde in mijn huis. Ik word er zo onrustig van en bovendien heb ik dan de neiging om alles gelijk maar te laten slingeren, want het is toch een zooi en dan ben ik nog verder van huis….Gauw dat bed in elkaar zetten.
Klaar (zo’n beetje)
De overloop is leeg, de deuren zitten er weer in, de kamer waar de kasten nu staan is opgeruimd en de speel/spreekkamer is nu ook netjes. Rest nog iets aan de muur om de gaten te verstoppen, nieuwe gordijnen en nog een stiekem weggemoffeld kratje met ‘hellup wat moet ik hier nog mee’. En dan natuurlijk nog een nieuwe tafel kopen en wat leuke gekleurde stoeltjes, want het kamertje is nog saai. Maar alles is opgeruimd en nu ben ik gewoon ontzettend moe.
En dan wil de oudste ook nog zijn kamer veranderen, nieuw bed, andere inrichting……. pffffffff
Slapen
Het zou toch gewoon moeten lukken. Je bent moe, gaat naar bed en valt heerlijk in slaap. Omdat je moe bent, kun je een gat in de dag slapen en ben je lekker uitgerust als je weer wakker wordt.
Maar als ik in bed ga liggen kan ik de slaap niet vatten. Ik ben gewoon moe en ontzettend wakker. Het bed ligt niet lekker, mijn kussen krijg ik niet goed genoeg…kortom, ik kan de slaap dan gewoon niet vatten. Komt bij dat het meestal alweer veels te laat is. Zou ik gewoon over mijn slaap heen zijn dan? Maar goed, de kids hebben nog vakantie, dus kan ik nog lekker uitslapen…Had je gedacht. Om 6 uur ben ik wakker en kan ik wederom niet meer lekker in slaap vallen. Ik ben moe, zou nog heerlijk kunnen slapen, maar het lukt me gewoon niet meer. Eigenlijk zou ik dan het bed uit moeten gaan en mezelf richting zwembad begeven om daar mijn baantjes te trekken, maar dáár heb ik dan gewoon geen zin in (wat een slappe hap). Dus probeer ik nog wat te slapen en als het echt niet lukt, maar het bed uit, koppie thee en een krantje. Maar ik heb soms het gevoel dat mijn benen van lood zijn zo moe, maar slapen… dat lukt gewoon niet. Maar ik ga weer een poging wagen. Nu het beneden wat opgeruimd is, slaapt de jongste weer in zijn eigen bed, ipv het bed van zijn vader. Ik heb het grote bed weer helemaal voor mezelf. Kijken of dat nog wat scheelt.
kilo’s
Ik was er zo blij mee, de stand op de weegschaal na de vakantie. 66 kilo, dat zag er toch netjes uit. Maar het gewone leven is weer begonnen. Met de hele dag in huis aan de slag zou het toch moeten lukken om dat getal op dat schermpje te houden en eventueel wel laten veranderen… maar dan naar een kleiner getal. Ik weet nu ook waar de bottleneck zit – de avond. De hele dag gaat het netjes, keurig ontbijt (roggebrood, glas sap en kopje thee), koffie met hooguit een volkoren kaakje, nette lunch (roggebrood, glaasje karnemelk) en ook het avondeten is niet echt erg (behalve vanavond, want ik had de boys patat beloofd). Het is het after eight, of liever gezegd het afterten, wat me de das omdoet. Dan zit ik op de bank en dan moet ik snaaien. Tja en dan gaat de teller de verkeerde kant op. 68 was het alweer vanmorgen. Dus daar gaan we op letten. Snaaien in de avond is niet erg, maar dan wel een appel, of iets anders light & healty.
‘Bijna’ klaar
Het tapijt ligt in het kamertje, de kast staat er, dus nu is het tijd om alle puinhoop die nog overal ligt een plek te geven. Het zijn natuurlijk allemaal van die dingen die ooit ergens achteraf een plekje hebben gehad, die steeds heen en weer zijn geschoven tijdens het inrichten van de andere kasten en waar we nu nog steeds niet helemaal van weten van we er mee willen en wat we er mee moeten. Dus ga ik straks toch maar eerst even de oude tafel nog een keer in elkaar zetten in het nieuwe kamertje, waar we alles op moeten verzamelen. Dan zijn de kamer van de jongste, de overloop, badkamer en het stuk met de kasten weer helemaal leeg en kunnen we van die tafel af die spullen weer een plek geven, of toch in de vuilniszak kieperen. Ondertussen heb ik het gevoel dat ik alles al meerdere kerein in handen heb gehad, maar elke keer verdwijnt er toch weer iets naar een plek, dus het einde lijkt in zicht te komen. Ik wil het eigenlijk vandaag gewoon klaar hebben.
Het rekenwonder
In de garage hebben we nog een goed stuk tapijt liggen wat zeer geschikt is voor het kamertje waar ik mee bezig ben. Ik weet de kamer op en schrijf de maten op een papiertje. Met het papiertje ga ik eerst even langs de tapijthandel, waar ze nog wel eens mooie couponnen hebben staan voor een prikkie. Het stuk dat wij hebben heeft hier en daar wel wat verkleuringen, dus misschien toch nieuw. Maar helaas, dus dan maar naar de garage om dat stuk maar eens op te meten. Rol naar buiten, meten, kijken – en ja, daar is wel een goed stuk uit te halen. Weer even terug naar huis om een stanleymes op te halen. Ik zoek thuis nog even naar het papiertje, want de precieze maat is toch wel even handig. 221×253. Eenmaal weer in de garage (die een paar straten verderop is) haal ik het tapijt weer tevoorschijn en meet de juiste breedte af. Voor de zekerheid wil ik nog even op mijn papiertje kijken, maar dat heb ik kennelijk toch weer vergeten. Ik leg het meetlint op het kleed, 150, lint keren 50 erbij is 2 meter – dus als ik daar op 70 ben heb ik 20 cm extra, dat snijdt straks wat makkelijker. En ik zet mijn mes in het kleed en snij mijn stuk af. Om vervolgens weer terug in het kamertje heel verbaasd te kijken dat het stuk te klein is – tja. Ergens hebben mijn hersenen 220 omgezet in 202 of ik ben door het lint van 150 ergens in de fout gegaan. Gelukkig had ik wel die 20 cm extra, zodat ik langs de plint, ‘maar’ stukjes van 2 cm hoef tussen te plakken
De Puinhoop slinkt
Jammer dat deze week niet de groene Kliko aan de beurt is (groen is bij ons overig afval, in tegenstelling tot wat de kleur zou suggeren). Hij is namelijk bijna vol. Niet alleen heb ik lustig van alles richting Kliko gestuurd, ook de jongens zijn er zeer bedreven in aan het worden. Af en toe zie ik er dingen in leggen, waarvan ik denk… kan dat weg??? Maar dan gooi ik gauw de deksel weer dicht. Weg is weg en als zij het niet meer willen, dan kan ik wel denken dat wellicht iemand anders….., maar weg moet het toch, dus dan maar zo. Ondertussen zijn alle kleren over, is de kast voor de spelletjes verhuisd en ingericht en zijn ook beide boekenkasten leeg geweest, verplaatst en weer gevuld met schoongemaakte boeken. Nu rest eigenlijk alleen nog een hele berg rommel op het kleine kamertje en een ongeordend zootje op de kamer van de jongste, waar de boys gewoon alles maar kriskras door elkaar heen hebben neergezet. Maar er komt zicht in, hoewel er nog wel een paar knelpunten zijn… maar ook die lossen we op. Tjonge, zou ik echt nog een geordend iemand worden en (belangrijk) zal het zo geordend blijven 😉
Regen
Ik heb mijn moeder aan de lijn. Natuurlijk praten wij, als goed Nederlanders, even over het weer. Dat ik met een strakblauwe lucht ben begonnen vanmorgen en dat het hier geloof ik af en toe wat miezerd, maar echt meer is er nog niet gevallen vandaag. Ik leg neer en ga nog snel even boodschappen doen. Ik doe gewoon even mijn fleece aan en vertrek. Als ik afgerekend heb zie ik de mensen in de deuropening van de C1000 staan, wat meestal niet veel goeds betekent. Maar eenmaal bij de deur vallen er wat druppels, maar veel stelt het niet voor. Ik ga naar huis en trek daar heerlijk de deur achter mij dicht. Als ik de trap oploop hoor ik een heftig geruis. En ja, nu gaat ook hier de kraan in alle hevigheid open. Net ook al, vertelt de oudste. Ik dacht al dat je flink nat zou zijn. Nee, het werd even droog zodat ik naar huis kon, maar nu loopt het terras langzaam vol.
Zooi
De boel reorganiseren is één ding, maar de confrontatie met je eigen zooi is wat anders. Nu alles van de kant is in de kinderkamer valt me pas op dat alles echt vies/stoffig is en dat er ontzettend veel dingen zitten weggestopt die allang weggegooid hadden moeten worden. Dat is dus de negatieve kant van ADHD en die hoop ik toch steeds meer onder controle te krijgen. Straks als we alles weer een plek gaan geven moeten we toch bij alles even nadenken of we het wel terug willen zetten of dat we het toch moeten weggooien of weggeven. En ik hoop dat het zal lukken, want soms heb ik er zo genoeg van dat ik de laatste restjes toch weer snel in een hoekje wil wegstoppen of dat ik toch blijf denken dat ik wellicht ooit in een verre toekomst iets nog wel nodig zal hebben.
Weer even alleenstaande moeder
Manlief is weer vertrokken. Voor drie weken dit keer. Naar Kenya. Gisteren hebben we hem naar de trein gebracht en dat geeft toch altijd weer een beetje verlaten gevoel. Niet dat ik het niet zal redden zonder hem, maar toch – het is altijd weer even wennen. En drie weken lijkt dan toch wel weer erg lang. Zeker nu hij veel in het binnenland zal zijn en daar is niet altijd internet. Iets wat we wel gewend zijn, want lang weg was vroeger ook soms lang geen contact, maar tegenwoordig kunnen we vaak toch dagelijks wel even met elkaar mailen. We zullen wel zien. Ondertussen zorgen wij er hier voor dat als hij terugkomt het huis onherkenbaar is en vooral ook opgeruimd.
Kamperen
Leuk berichtje in de Volkskrant. Kamperen zonder koelkast, of dat wel zal lukken. Ik zie een foto van een tent, die meer heeft van een luxe bungalow: een tafel, heuse keuken, bedstee…en volgens mij ook nog eens een houten vloer. Goed er moet gekookt worden op hout en de boel moet ook warm gehouden worden met een houtkachel. Het artikel straalt iets uit van primitief en back to basics.
Goed, wij koken met gas op zo’n campinggasstel. Is dat dan luxe? Wij hebben geen koelkast en dit jaar was er op geen enkele camping mogelijkheid tot het invriezen van koelelementen. We slapen op luchtbedden op de grond en alleen onze slaapcabines kennen een grondzeil. De tafel is een uitklapbare picknicktafel en we houden ons warm met een extra paar sokken, een warme trui of vroeg in de slaapzak. En WC en douche – inderdaad door weer en wind naar een altijd verderop liggend gebouwtje, waar je maar moet hopen dat het water warm is en de wachtrij niet te lang.
Dat is volgens mij kamperen en wat ze daar doen…. tja, een primitievere vorm van een vakantiebungalow misschien?
Reorganisatie
Manlief is net naar Kenya vertrokken, wat altijd wel betekent dat ik iets in het hoofd heb dat in huis verbeterd kan worden en waarvan ik het makkelijker vind om te doen als hij weg is. Dan kun je gewoon de zooi even laten liggen, zonder dat er iemand steeds maar door wil werken of weer andere dingen wil gaan aanpakken terwijl jij daar dan net even geen zin in hebt.
Dus zijn de jongens nu de speelkamer aan het uitzoeken, want die moet leeg. Daarna moeten de kledingkasten in het kleine kamertje leeg. Deze kasten verhuizen dan naar de speelkamer (die een onderdeel is van de kamer van de jongste), en daar gaat de kleding dan weer in, nadat deze natuurlijk zorgvuldig is uitgezocht (niet vergeten extra rollen vuilniszakken te kopen). Als dat gebeurd is, maken we het kleine kamertje goed schoon, eventueel vervangen we daar de vloerbedekking die er niet uitziet. Dit kamertje wordt namelijk niet alleen de speelkamer, maar tevens onze bespreekkamer, zodat we dat niet meer beneden aan de huistafel hoeven te doen.Lees verder
Op de knieën
Traditioneel is op donderdagavond van Kinderdorp de kampvuuravond.. Alle kinderen rond een groot kampvuur en daaromheen de ouders. Op het podium is dan een voorstelling. Daarover zijn de meningen vaak verdeeld. De ene keer is het leuk en ontzettend lachen, maar meestal is het goed voor een glimlach en af en toe een geeuw. Vanavond was het ronduit leuk. Dit was vooral te danken aan het spel van een van de leiders die een jochie speelde, die het huis heerlijk van ouders verlaten vond en voor de tv dook die regelmatig kapot ging (de schotel of zo was niet goed) en samen met de reperateur de boel weer aan de praat probeerde te krijgen. Af en toe was er tv, wat vaak een persiflage was op een bekend programma. Leuk voor ouder en kind. Maar het echte klapstuk kwam op het einde. Er was nog één prijs voor één van de leiders, die dus heel verbaasd naar voren kwam. Ik werd getroffen door de jongen die het jochie speelde, want die kreeg gauw een camera toegespeeld, raakte in paniek toen die vol bleek te zijn. ik gebaarde dat hij mijn camera wel mocht gebruiken, want het leek belangrijk te zijn op het podium en voor het ik wist zat ik op mijn knieën voor het podium terwijl daar net iemand ook op de knieën ging, maar dan voor een meisje, zijn meisje. Zo kregen we daar een heus huwelijksaanzoek, wat ik gelukkig nog net op tijd kon vastleggen.
