De jongste was eind maart jarig, maar het was er nog niet van gekomen om een feestje te geven. Dat moest dus gisteren maar gebeuren en dan gelijk een slaapfeest. Nou ja, slapen doen ze dan zo min mogelijk natuurlijk en daarom wij ook. Om 5 uur waren de makkers er en de eerste stap was het zwembad. Dus dat was voor mij nog even rust. Om 7 uur waren ze weer terug en zeer hongerig. De hamburgers, fricandellen, worstjes en kroketten en de daarbij behorende broodjes, waren niet aan te slepen. Toen de oudste in groep 7 zat had hij ook een slaapfeestje. Om 8 uur lagen de knullen al met pyjama in hun slaapzak en draaide de eerste film al. Hier duurde het wat langer, maar om half 10 draaide pirates of the caribbean en was het stil en rustig. Toen was het voor mij de hoogste tijd. Beneden was het afwisselend rustig en wat rumoerig, maar erg werd het nooit. Ze lagen of film te kijken of gezellig te kletsen. Nu zijn ze allemaal weer vertrokken. Twee hadden een voetbaltoernooi. Ben benieuwd, want ze hadden de ogen maar half los. Ze hebben het in ieder geval reuze naar hun zin gehad. De jongen die de knullen in de klas een beetje in zijn greep heeft, was bewust niet uitgenodigd. De rest was gelijk een stuk gezelliger. De jongste zat er goed tussen. Hopelijk helpt dit feestje hem een beetje om te zien dat ze hem best mogen en dat hij er gewoon tussen hoort. En wij, wij zijn een beetje brak, maar ik moet zeggen dat het nu wel weer meevalt. Vanmorgen voelde ik mij een stuk brakker.
Gipsloos
Vanmorgen was het weer tijd voor het ziekenhuis. ‘Gips’ eraf, foto maken en dan hopelijk zonder gips weer naar huis. Het gips mocht eraf blijven, of liever, moest eraf blijven. Door de aard van de breuk groeit nieuw botweefsel in het polsgewricht. Langer in het gips, en dus inmobiel, kan als resultaat hebben dat de pols straks niet meer goed kan bewegen. Dus nu heb ik een soort van steunkous en moet ik oefeningen doen. Dat valt niet mee. De spieren die 5 weken in de zelfde stand hebben gestaan, protesteren. Eén spier is wat gewilliger en de hand kan ik redelijk naar achteren bewegen, maar naar voren wil gewoon niet. Normaal kan hij dat zo’n 90 graden, maar nu haalt hij de 1 graad niet eens. het is gewoon zo star als wat. Maar dat schijnt normaal te zijn en moet langzaam flexibeler worden. Een ander wat minder geval is dat die arm en hand nu ontzettend vervelt. Alsof ik echt te lang in de zon heb gezeten en dan een paar dagen later. Roos in zijn ergste soort, zeg maar. Net als eens lekker er langs met een vette scrubhandschoen en dat doen we morgen nog wel een keer in de herhaling. Maar de arm geniet nu lekker van de volle zuurstof stroom die er nu langs glijdt. Hopelijk kan hij morgen ook nog heerlijk van wat zon genieten. Na een avondje ‘The day after tomorrow” kan ik ook wel wat zon gebruiken.
Mazzel
De jongste moet vanmiddag een schoolvoetbaltoernooi spelen. Ze zitten al in de tweede ronde, want 2 weken terug werden ze kampioen van de scholen hier. Nu gaan ze steeds een stapje verder om te eindigen in Zeist voor het Nederlands schoolvoetbalkampioenschap. Maar eerst vanmiddag maar eens winnen. De oudste moet vanavond een wedstrijd spelen en moet dus vroeg eten. Ik wil eigenlijk naar het toernooi van de jongste, dus snel even naar de C1000 en wat ingredienten voor macaroni halen. Ik heb net 5 euro bij elkaar, goed voor weer een pannenzegel. Voor mij is een dame die haar kar flink vol heeft. Ze heeft wel voor 120 euro boodschappen. ‘Spaart u voor de pannen?’ vraagt de cassiere. Nee, de dame heeft pannen genoeg, maar misschien dat de dame achter haar ze spaart???? Kom maar op met die zegels, want deze dame spaart hard voor een nieuwe koekenpan. Kijk en zo schiet dat lekker op 🙂
Drup drup
Tja, het regent buiten, wat… het hoost buiten. De bomen zie ik opfleuren en frisser en frisser worden. Af en toe moet ik er even uit, maar gelukkig lijkt de regen dan wat minder.
En dan zit ik boven heerlijk op zolder te werken. Ik praat wat met manlief, die ook achter zijn pc zit. Opeens hoor ik op de achtergrond drup drup drup. Ik spring op, ren naar de slaapkamer en daar hoor ik al snel niet meer drup drup, maar meer een grote straal. Vanaf het plafond, zo het bed op. Daar ligt al een hele plas, mijn broek die daar lag te drogen, middenin.
Snel een emmer eronder en daarin klinkt nu drup drup. Het lijkt iets minder te worden, maar ondertussen hoor ik buiten al weer heel veel nieuwe aanvoer naar beneden komen. Shit. Een paar weken geleden was het ook al aan het lekken, maar daarna leek het allemaal opgelost. Maar ja, het heeft de laatste weken natuurlijk ook nou niet zo echt heel veel geregend. Manlief was pas nog op het dak, maar alles leek goed, niets verstopt. Maar nu druppelt het toch weer zeer gestaag het emmertje in. En als ik naar de weer berichten kijk, dan zal het daar voorlopig misschien ook wel in blijven stromen.
Uit de lucht
De website van de voetbal is uit de lucht. Al vanaf zaterdagochtend. En ik mail en bel en het enige wat ik wijzer ben geworden is dat er een schijf waarschijnlijk kapot is en zaterdag bij iemand op een bureau is beland. Daar kopen wij natuurlijk niets voor. Nu heb ik altijd goede ervaringen gehad met die provider, maar dit is toch even een heel ander verhaal. Ondertussen is er kennelijk niemand meer aanwezig en zij wij nog steeds uit de lucht. Zelf een mededeling hoe lang het gaat duren of een pagina op de site dat er een technisch probleem is… niets van dit alles. Wij leven tussen hoop en vrees. Is de schijf kapot? Is de data weg (geen backup)? Hoe lang nog??? We wachten zeer ongeduldig af. Het eerste schijnt vanavond thuis te spelen. Hoe laat?? Geen idee. Dat lees ik altijd even op de site. Het erge is nog dat je dan zo machteloos bent. Dat is iets waar ik dus niet tegen kan.
Slim??? maar wel snel
Ik kan het weer, met 2 handen snel tikken. Nog niet helemaal met 10 vingers en wellicht dat ik dat eigenlijk ook nooit helemaal deed, maar het gaat weer automatisch en snel. Helemaal goed in mijn arm zit het nog niet, voelt nog niet soepel, maar ik heb ‘loopgips’ en mocht er alles mee doen wat niet pijn doet. Schrijven met een pen gaat nog niet lekker, maar dit gaat al weer als een speer. Vanaf morgen dus maar eens snel bij Kids en zo… en Kennisnet wat recensies en zo neerzetten. Boek lezen in de tuin, is werken op zijn best dan, en daarna de boel online zetten. Wellicht ook vanuit de tuin, gelijk het draadloos even goed testen. Ja, ik denk dat ik de tijd wel doorkom de komende dagen. Morgen maar eens een goede planning maken tussen de oranje soezen en de terrasjes door. Want morgen is het dorp oranje en met dit weer… bere gezellig.
Tulpkamp
Grote tassen, flessen met cola, sportdrank, blikjes energiedrink, zakken chips, spekken, kussens, slaapzakken, stapels met handdoeken….. ja, het is weer tijd voor tulpkamp. En heerlijk nu de jongens groot zijn, ze pakken helemaal zelf. Morgen wordt de jongste opgehaald, want mams mag nog niet rijden en de oudste had een vage afspraak die niet doorging. Spannend of hij het op tijd gaat redden. Maar als hij zorgt dat hij op tijd bij het vertrekpunt is, is er vast nog wel een auto met een gaatje. Gelukkig staat er daar altijd nog leiding, maar dat betekent dat je het slechtste plekkie hebt op de slaapzaal. Risico. Wij hebben vanaf morgen het rijk alleen en als manlief woensdag voor twee dagen naar Duitsland vertrekt ben ik helemaal in mijn uppie. Maar er is voldoende te doen. Vrijdag komen de dweilen (want dat zijn ze echt tegen die tijd) weer thuis. Paps haalt ze op. Schor, een berg vuile was en verder lege tassen want alles is dan natuurlijk verder op. Maar ze hebben dan een heerlijk week achter de rug en met de weerveruitzichten kan het echt niet meer stuk denk ik.
Gevonden
Ondertussen is de tas gevonden. Eén helder moment en niet goed gekeken en toen weer een helder moment en toen lag hij inderdaad waar ik dacht dat hij lag. Niet op de plek, maar gelukkig wel waar ik hem in gedachten had zien liggen. Een vaste plek is toch wel handig
Waar is die tas??
Morgen gaat zoonlief de abonnementen halen voor het zwembad. Daarvoor heeft hij de abo’s nodig van vorig jaar. Geen punt, want die liggen op een vaste plek en ik grijp. 3 abo’s, van de boys en van manlief. Gedrild door mij, op de vaste plek. De mijne echter ligt er dus niet. Die kan dan, in mijn ogen, maar op 1 plek liggen, in DIE postbank rugzak, met dat witte voorgedeelte. En die ligt niet in mijn kamer, die ligt ook niet bij alle tassen, niet bij de kids op de kamer en bij manlief ligt er 1, maar daar zit geen abo-kaartje in. Dus straks met gipspootje maar naar een verdere zoekactie, want daar moet toch echt wel dat kaartje inzitten, want dat was MIJN zwemtas. En anders een nieuwe.. kan ook, maar ja, da’s wel zondegeld dan.
Bergrace by night
Voor de tweede keer deed de oudste mee aan de Bergrace by night, een hardloopwedstrijd van Wageningen, naar Ouwehands Dierenpark op de Grebbeberg. Streven: zijn tijd van vorig jaar verbeteren. Ik was nog maar net in Rhenen gearriveerd of de eerste lopers kwamen binnen, en daar zat hij bij. In de algemene wedstrijd werd hij derde, wat ik een hele prestatie vind. Mooi te zien was zijn reactie. Hij kwam redelijk leeg binnen, baalde wat, want hij had de finish eerder ingedachte en had eigenlijk net niet genoeg over. Maar zodra hij in de gaten kreeg dat er toch nog een kans was op het podium te komen klaarde zijn gezicht op en toen zijn naam werd genoemd bij de derde tijd straalde hij van oor tot oor. Ook zijn broertje en een maatje van zijn voetbalteam waren door het dolle en deelden in de vreugde. De smaak van de overwinning te hebben geproefd, gaat het volgend jaar zeker weer, wellicht samen met zijn vader…..wie weet.
Gips
Even een arm-update. Tikken is nu niet echt mijn hobby maar een update moet er nu toch wel even komen. De dinsdag na de val ben ik toch maar even naar de dokter gegaan. Na wat duwen, bewegen en trekken leek het haar toch raadzaam om maar even een foto te maken. Toen bleek het toch wel gebroken. Nu zit ik dus al bijna 2 weken in het gips. Donderdag is het spalkgips vervangen door een kunststof ‘gips’ met een mooie paarse kleur, een soort loopgips, want hij ‘hoeft’ niet meer in een mytella of sling,maar dat is wel prettiger en ik mag er alles mee doen wat geen pijn geeft en wat ik kan.Tikken doet geen pijn, maar is door de stand van de arm gewoon lastig. Nog tot 10 mei iig en heel misschien langer,maar daar gingen ze niet vanuit. Nog even behelpen dus…
paaseieren zoeken
Het leuke van pasen is ook onze traditie van paaseieren zoeken. Elk jaar de eieren op een moeilijker plekje. 3 kleuren eieren dit jaar. Voor beide boys een eigen kleur (10paaseitjes) en daarnaast nog 2 roze paaseitjes. De oudste heeft al snel de locatie van de eitjes van zijn broertje ontdekt.Sssst, natuurlijk niet verraden, broertje zou dan eens mogen winnen. Na een flinke poos zoeken, heeft de jongste al zijn eitjes en missen er eitjes van de oudste. Gek, is mijn geheugen dan zo slecht?? Ik weet toch bijna zeker dat ik in dat ene potje toch een donkere had gedaan??? En boven op de pergola had ik toch van elke kleur 1???? En waar had ik nu toch die tweede roze verstopt???? LOL.. 3 eitjes niet meer te vinden en ik heb ook géén idee meer waar ze zouden moeten liggen….. zouden er vogels mee vandoor zijn??? Of komen we ze straks toch nog ergens tegen???
Voor alles is een eerste keer
Gedaan, riep ik vorige week nog enthousiast. En ook deze week had ik geen reden om niet mee te gaan op de skates toen de mannen gingen hardlopen. En dat ging weer echt heerlijk. De mannen namen een iets langere route, maar dat is een vrij vervelend pad om te skaten. Dus nam ik een kortere weg. Een weg, met twee wegen van rechts. Bij de tweede kwam een auto. Ik had gewoon voorlangs kunnen gaan, want de man had me wel gezien en zou vast remmen, maar ik wilde achter hem langs rijden. Dus ik maakte een bocht naar rechts en merkte toen pas dat de auto niet doorreed en dat ik er dus niet achterlangs kon. Mijn benen vlogen onder mij vandaan en ik belandde op mijn kont. Die kan wel wat hebben, maar op de een of andere manier vond ik het ook nodig mijn val te breken met mijn hand. Stom, want die doet nu geweldig zeer en het is nog mijn rechter ook. Gevallen, voor de eerste keer sinds ik skate.
Dus tik ik nu links en worstel ik met mijn pen. Niet gebroken kon de doktersass. via de telefoon zien. Ik kon namelijk nog mijn vingers bewegen en mijn hand kon ook nog een b-tje heen en weer. Rust, mythella en koel houden. Tjonge, wat doe je eigenlijk veel met die hand :(. Ik heb er net wel een rekverbandje om gedaan, voor wat steun. Gelukkig hebben we vanavond een house-warming bij een arts. Mijn vingers zijn wat bloederig, want daar heb ik met wat grof geweld nog net mijn trouwring vanaf kunnen halen. En verder voel ik mij klote, want ik zat juist vol energie en wilde van alles gaan doen….. dan maar eens mijn leesachterstand gaan inhalen.
Gedaan!!!
Zondagochtend is hardloopochtend, althans, voor de mannen in dit gezelschap. Hardlopen is niet mijn ding en mijn knieën zijn het daar heel erg mee eens. Vorig jaar heb ik skates gekocht en ben op de skates meegegaan, mits droog, mits niet te veel blad, mits mits mits…. maar toch bijna elke keer. Toen het herfst werd nam ik mij voor de tijd dat de mannen buiten aan het zwoegen waren, binnen de conditie op peil te houden met de steps of de stepper. Lekkere latinmuziek op en op de beats die pedalen op en neer of het stepbankje op en af. Dat heb ik ongeveer 3, misschien zelfs 4 keer gedaan en die andere keren had ik toch wel zeer goede smoezen waarom ik het niet hoefde te doen en nam ik mij voor dat een andere keer in de week dan in te halen. Haha, niet dus.
Maar nu schijnt de zon, de straat is droog, het is heerlijk weer en de mannen gingen. ‘Ga je mee?’ Op de fiets natuurlijk altijd een optie. Maar na een lange discussie met mezelf (who are you kidding, dear??) heb ik de skate-kleren aangedaan, de skates onder gebonden en met de mededeling ‘ik doe wel de kleine ronde zo de eerste keer’ ben ik meegegaan met de oudste (man en jongste lopen samen) Lekker windje in de rug op het eerste stuk, dus nog meer reden om de kleine ronde te doen, want het hele tweede stuk wind tegen…. Maar op de splitsing der ronden ging het nog zo lekker, dus kiezen voor de grote ronde. Het tweede deel was wat zwaarder en de oudste liep lekker door. Maar ik bleef bij hem, en toen de wind toch wel erg tegen werd, bleef ik bij hem, mezelf moed in sprekend, lange slagen blijven makend en doorgaan… doorgaan. Alleen het allerlaatste stuk voor de stop ging zoonlief voluit en dat was even niet meer bij te benen, maar toch liep de achterstand niet te veel op. Het allerlaatste stuk was gewoon een kwestie van slecht wegdek, kuilen en een absoluut niet geschikt voor lekker skaten paadje, maar ik kan toch zeggen dat ik de 8 km heb volbracht… en daar ben ik eigenlijk best wel een beetje trots op, want halverwege had ik toch meermalen het gevoel dat ik best mocht stoppen en ik heb het NIET gedaan 🙂
UPC-vervolg
We hebben het eten op en de kinderen willen even naar het jeugdjournaal kijken. Tv aan, mediabox aan……zwart beeld. Wel krijgen we bij de OK knop de zenderinformatie in beeld en kunnen we daar doorheen zappen, maar het beeld is en blijft zwart…. Jammer dat ze bij UPC niet iets van een storingen of werkzaamheden meldingspagina hebben. Ligt het aan mij/onze mediabox of is het gewoon nog steeds die storing bij UPC. En ik bel NIET, want dan krijg ik toch te horen dat het waarschijnlijk aan de kabel (nieuw) ligt of aan de contactdoos in de muur (ook dus net vervangen vandaag) of weet ik waar allemaal aan…. maar niet aan UPC dus. Ik zal hem maar weer even resetten… jammer dat Marco wel ons nummer heeft en wij niet zijn nummer… en hij had een afgeschermd nummer.. helaas
De onderliggende gevolgen van het UPC gebeuren
Het is bijna 5 uur merk ik. Vanmorgen op 9.30 uur kwam UPC-Marco. Om ca 12.30 vertrok hij naar de volgende klant mij met een nog niet werkend ding achterlatend. De drie uur dat hij hier zat bracht mij natuurlijk al geheel uit mijn ritme, maar dat niet werkende ding nog meer. Gewoon aan laten staan werkt gewoon niet. Ik móet gewoon af en toe naar beneden om te kijken of hij het al doet. Met als gevolg dat ik (op een uitstapje naar Wageningen na) eigenlijk de hele dat bezig ben geweest met dát ding. En daarvan eigenlijk nog steeds wat van slag ben, want dat ik wilde doen, heb ik dus niet allemaal gedaan en het is al bijna avond (dus eten verzinnen, kopen en klaarmaken) en ik voel me schuldig. En morgen ben ik ook al de hele dag zowat onder de pannen, wegens kinderkledingbeursgebeuren (wat ook de zaterdag grotendeels inneemt). Gelukkig hebben we voor zondag niets afgesproken. Maar ik hoop dat ik straks toch wel weer een beetje de geest krijg en dat er toch nog wat uit mijn handen komt.
UPC
Vorige week donderdag stopte opeens de mediabox van UPC. Op het scherm verscheen het startscherm en veel verder kwamen we niet. Na wat resetpogingen de moed maar opgegeven en naar UPC gebeld. Na wat stekkers eruit te hebben gehaald en weer ingestoken en ondertussen nog op wat knopjes te hebben gedrukt komen we tot de conclusie dat er een monteur moet komen. Kosten voor UPC als het idd de mediabox is en anders kost het mij 50 euro. Maar ja, dat ding doet het niet, dus vooruit maar. Het signaal is in orde, dus kabels nog eens controleren hoeft niet volgens de man aan de andere kant van de lijn. Vandaag kwam de monteur. Even de mediabox bekeken en al snel de conclusie – ‘dit is een gangbaar probleem, ik ruil hem om voor een nieuwe’. Hij haalt een nieuwe uit de auto, sluit hem aan en ja hoor, beeld!! Maar dan begint het pas…Lees verder
Zon
Ik wil een ander huis. Maakt me niet uit wat, als het maar een penthouse/zolder heeft. Nu huist ons kantoor op zolder. Niets mis mee, maar aan de noordzijde. In de zomer lange tijd redelijk koel, maar alleen in de zomer komt er aan het einde van de dag een beetje zon binnen. En dan moeten de gordijnen wel dicht, want die vallen dan precies op mijn scherm. Waarom wil ik dan dat ‘penthouse’? Natuurlijk met ramen rondom en zeker ook goed geisoleerd. Ik stel me dat voor met aan alle zijde ramen (weet nog niet waar ik de boekenkasten moet laten… of nee, aan de noordzijde hoef ik geen ramen – dat wordt dan de muur. Verder heb ik op het oosten, zuiden en westen heerlijk ramen – wel met rolluiken natuurlijk. Mijn bureau komt dan ergens in het midden. In de ochtend valt de ochtendzon heerlijk op mijn werkplek. Heb ik er genoeg van dan kan ik een licht zongordijn naar beneden laten zakken, want die heb ik natuurlijk aan de binnenkant hangen. Halverwege de dag heb ik heerlijk de zon vanuit het zuiden in mijn kamer en ’s avonds heerlijk vanuit het westen. Tijdens de hele hete zomerdagen gooi ik de rolluiken aan de kant van de zon dicht. Komt genoeg licht door de overgebleven ramen. Nu zie ik achter mij door de deuropening dat buiten de zon schijnt en het lijkt me zo heerlijk om nu wat van die zon op mijn bureau te hebben, of nog beter, op mijn rug, armen….. Gewoon weten dat hij schijnt en dat het heerlijk weer is. Nu krijg ik daar eigenlijk niet zoveel van mee en ik merk dat ik daar steeds meer probleem mee heb. Ik wil gewoon in een kamer waar de zon schijnt. Maar als ik zo om mij heen kijk dan weet ik dat het in dit huis niet echt mogelijk is zonder dat we ontzettend veel moeten breken en dan nog…. ik zou niet weten hoe we het dan zouden moeten inrichten. Ik zou beneden het kleine kamertje kunnen inpikken, maar dat is dus echt klein. En we moeten hier op zolder niet alleen twee uitgebreide werkplekken kwijt, maar ook een tweepersoonsbed – en dat willen we een beetje afschermen, want deze muts wil nog wel eens nachtbraken als manlief al lang op één oor ligt. En ik kan met de laptop beneden gaan zitten, maar dan mis ik al heel rap mijn tweede scherm.
Ach nog even en dan is het vast toch te heet om op het zuiden te zitten 😉
Huismuts
Het is maandagavond. Enige tijd geleden was er één was gedaan. Met een beetje geluk had deze was alle stadia van was doorlopen, maar meestal was hij nog halverwege het proces. Wel wasmachine en soms via de centrifuge ook in de droger – wasmand haalde hij soms, maar dan gewoon gedumpt. Daar kwam een beetje verbetering in dankzij de ADHD doelengroep. De was in de machine, centrifuge, droger en dan gelijk vouwen en strijker als de zoemer van de droger gedaan was. Binnen twee uur dus de was in de kast. Dat ging één machine goed en soms ook twee, maar meestal bedacht ik mij de volgende dat dat de was wel de machine ín was gegaan, maar er nooit meer was uitgehaald. Dat besef kwam ook wel eens na 3 dragen. Dat is dus weer een keer wassen of zeker spoelen om het weer een beetje fris te krijgen.
Tegenwoordig ligt dat anders. De was gaat de machine in en zodra hij klaar is gooi ik hem met goed gemoed een deurtje hoger (’t nog geen milieubewust weer hier) en als de bliepjes klinken kan hij de droger uit. De nieuwe was zit dan al in de machine en na een poosje is ook deze weer klaar. Dit is dus iets als drie wassen op een dag geheel klaar hebben. Uniek dus….. alleen vandaag is ook Kevin jarig en moest ik helpen op school – maar alleen nog een paar strijkdingen liggen er. De strijk van gisteren is al weggewerkt – de rest van de was is ook alweer verdeeld over de diverse kamers en kasten. Morgen nog een half uurtje en dan is alles weer aan kant.
Ik voel me echt een huismuts, zo blij met mijn nieuwe wastoren – dat had ik echt jaren eerder moeten doen 😉
Oeps er is taart over
Vandaag is de jongste jarig. Hij is 12 geworden. In het weekend hadden we al feest met ooms en tantes, oma’s en opa’s en de buren. Vandaag tracteren op school en bij de schaakclub. Omdat zaterdag niet duidelijk was wie van de familie van mijn zus allemaal zou meekomen, toch maar voor iedereen taart gekocht (en vergeten een stuk mee te geven voor de mensen die toch wegens stapels (huis)werk niet mee konden komen). Dus vandaag nog ruim een hele taart over. Maar ja, lekker voor de juffen en meesters op school. Maar eigenlijk toch net iets te weinig. Dan maar even een taart erbij halen. Maar kennelijk is de halve school aan het SonjaBakkeren, want er kwam ongeveer nog een hele taart terug. Geen nood, denken dan vooral mijn zonen, lekker een stuk bij de thee, en nog een stuk van die andere soort. En het past net niet in één doos, dus nog een stukje eraf…. en het is toch wel erg lekker, nog maar een stukje. En straks nog lekker bij een kopje koffie een stukje en morgenochtend bij het kopje koffie…. Gelukkig doen de jongens dapper mee, want elke keer is het stukje in de doos kleiner. Maar goed, de vriezer zit vol, dus daar kan het niet in – laten we er maar van genieten. En dan gaan we daarna wellicht ook maar eens Sonja Bakkeren. Mijn zwager is al 20 kilo kwijt. Nu hoef ik niet zóveel, maar wellicht net die 4-5 kilo…. haha. Hoef ik eigenlijk niet voor te Sonja Bakkeren. Geen drop en witte chocolade met hazelnoten. Niet meer een stroopwafel bij de koffie en vooral – ’s avonds als de jongens in bed liggen en manlief zit elders in het land of elders in de wereld, niet meer een duik naar de zak chips, blok kaas of andere vetmakers…. zou al een hoop schelen. LOL
