Katootjes krabbels

Ik heb ooit eens een rekening bij AH gehad. Daar kon je op sparen, 10% van je aankopen ging direct naar die rekening, zoiets als zegeltjes plakken, maar dan zonder het plakken. De AH rekening stoptje en werd Aegon geloof ik. En een paar brieven later heb ik dus een rekening bij Aegon en weet ik én geen gebruikersnaam en geen wachtwoord. Zodat ik geld heb op een rekening waar ik al twee jaar niet bij kan, vanwege geen toegangscodes. En daar staat wel genoeg geld op voor die leuke pc en een de Adobe CS3 web design premium. Toch maar weer eens op zoek naar die brieven?

Zaterdag mijn eerste echte djembee les gevolgd. Wat is dat toch ontzettend leuk. Gelijk natuurlijk helemaal verslaafd en op internet naar leuke muziek gezocht. Een website gevonden met allerlei ritmes uitgelegd en de muziek er gelijk bij. Kan ik deze week leuk oefenen, want je kunt de verschillende basisritmes los afspelen. Dat wordt ruzie met de buren natuurlijk. Een handdoek erin en een handdoek eronder, dan zou het lawaai een stuk minder zijn. Gelukkig zijn mijn buren niet zo moeilijk 😉

Heerlijk, net terug uit Renkum, waar ik een trommelles heb gevolgd. Ik ben er denk ik nu al verslaafd aan. Het geeft echt een kik met een heel groep op een djembee slaan. Soms met allerlei verschillende ritmes. Leuk om dat dan tot één geheel te horen. Soms hoor je je eigen trommel het sterkst, soms het ritme van een andere, o jeee. eigen ritme kwijt. Maar al gauw had ik de draad weer te pakken. Ik heb nu een djembee te leen. Jammer dat het hier zo gehorig is, want anders ging ik nog even door. Maar even met de buren doornemen wanneer zij er niet zijn overdag en dan lekker even uitleven. Maar in een groep is toch leuker, omdat de verschillende ritmes de melodie maken. Volgende week mag ik weer. Jammer dat ik dan af en toe het voetbal van de jongens niet kan zien, maar mag mams ook een keer ietsje voor haarzelf?  Tuurlijk 🙂

Heel logisch, maar iedereen heeft 2 hersenhelften, een linker en een rechter. Maar de functies in die hersenhelften zijn verschillend. Zo is je linkerhelft meer gericht op ratio en detail en je rechterhelft meer op gevoelens en beeld (zgn beelddenken). Links meer taal en woorden, rechts meer symbolen en plaatjes. Op de website van Herald Sun staat een leuke test. Hoe zie je het plaatje en wat wil dat zeggen. Wat er niet bij staat is wat het betekent als je het plaatje beide kant op kunt laten draaien. Jammer, want dat kan ik, maar wat zegt dát dan over het gebruik van mijn hersenhelften? Ik denk dat het te maken heeft met verder zien dan het plaatje. Zie je alleen een silhouet, dan draait ze één kant op, zie je het danseresje achter het silhouet, hoe de benen en armen zitten en zie je een voor- en achterkant dan kan ze draaien. Want bedenk je dat haar gezicht naar je toe draait, dan draait ze de ene kant op, bedenk je dat het gezicht van je af draait en dat je dus steeds meer staart gaat zien, dan de andere kant. Boeiend.

Via de mailinglijst van Women on the Web – deze website die het inderdaad zo laat zien.

Ik kon de mensen nooit helemaal begrijpen die zeiden dat ze wel wilden genieten, maar het niet konden. Het gevoel van nét niet mee kunnen doen. En nu overkomt het mij. De moeheid van maanden, de slaapproblemen van maanden en de frustraties van werk komen bovendrijven en zijn verzand in een depressie. Moe en niet vooruit te branden. Slaap en niet kunnen slapen. Veel willen doen en eigenlijk niets willen doen. Het zou mij niet overkomen en het overkomt mij. De zelfmoord van Jacqueline heeft me dan ook hard wakker geschud en me onbewust met de neus op de feiten gedrukt. Doorgaan terwijl je niet meer kunt, niet stoppen als je stoppen moet, zo moe zijn tot je nog maar één uitweg ziet. Die weg wil ik niet gaan en ik merk meer en meer dat ik zo begrijp wat er in haar om is gegaan. Meer dan 1000 mensen waren op haar begrafenis. Zou ze bij leven geweten hebben hoe geliefd en bekend ze was bij zoveel personen? Zou ze dan toch nog de stap gemaakt hebben? Ik wil die weg niet gaan. Ik wil door en met bruisende energie genieten van het leven. We hebben het proces tegen Dexia gewonnen, we moeten leven! en er met volle teugen van genieten!!!

Alleen ben ik er nu nog even te moe voor. Maar als ik weer uitgerust ben, dan ga we er met volle teugen tegenaan: genieten!

Dinsdag krijg ik een mailtje binnen. Jacqueline is dood, ze heeft besloten om na een moeilijke periode haar leven te beeindigen. Ik lees het en lees het en het duurt een tijd voordat het bericht werkelijk tot mij doordringt. Ik krijg het koud, enorm koud. De buurvrouw is niet thuis en ik loop te dolen door het huis. Ik probeer wat mensen te bellen, maar krijg niet echt iemand te pakken. Ondertussen heb ik wel gehoord dat ze voor de trein is gestapt. Ik loop naar de achterbuurvrouw die haar vast wel kent van school, want ze was juf in de onderbouw van een school en moeder van 2 kinderen op die school. We praten en praten en dat gaat nu eigenlijk de hele week al door. Overal waar je bekenden tegenkomt praat je, iedereen heeft behoefte om te praten. Waarom, waarom waarom. Kinderen komen thuis met vragen “dit ga jij toch niet doen, mam?” Maar zij had waarschijnlijk ook nee geantwoord. Tuurlijk doe je zoiets toch niet, dan moet je toch erg diep zijn. Toch deed ze het, ons achterlatend met vragen. En wij kunnen alleen maar hopen dat ze de rust heeft gevonden die ze kennelijk zo ontzettend hard nodig had.

Sinds vorig jaar ben ik ‘lid’ van een moederkring. Een moeder van school ging daar heen en het leek mij wel leuk. Een groep moeders die samen praten over de opvoeding van hun pubers. De groep gaat wel van de kerk uit en of ik dat geen bezwaar vind? Nu ben ik wel gedoopt, heb op christelijke scholen gezeten, dus helemaal vreemd is het mij niet. Alleen heb ik iets tegen de kerk, en vooral tegen het schijnheilige van sommige kerken en sommige geloofsrichtingen. En zeker tegen alle stomme regeltjes die sommige van die kerken opleggen. Maar deze dames zijn oprecht gelovig vanuit hun hart en daar kan ik alleen respect voor hebben. Bovendien hebben we één ding in ieder geval gemeen, we hebben één of meerdere pubers thuis, en daar willen we over praten. Zij respecteren mij ook in mijn mening en dat vind ik alleen maar plezierig.

Gisteren hoorde ik het al op de radio en vandaag las ik het in de krant. De visfraude in Urk. Doelbewust met dat hele dorp schol vangen en schar in de boeken opnemen. Willens en wetens, want het levert geld op. En daar is juist dat stuk geloof waar mijn broek van afzakt. Het is gewoon zo’n kolonie schijnheiligen daar op dat ex-eiland. De belangrijkste fraudeur is dan ook nog iemand van de SGP, die partij die zo goed weet te vertellen over normen en waarden. Jaja, hun normen en waarden. Regels voor de ander opleggen en gewoon door de week de boel belazeren en dan op zondag de hele dag in de kerk zitten. Alsof God je door de week niet ziet als je boel aan het oplichten bent. En dit soort dingen zijn dus precies die dingen waarom ik zeg: Kerk, geloof, van mij hoeft het niet zo, dáár geloof ik dus niet in. Een geloof voor op de zondag, opgelegd door een stel mannen in saaie pakken, met borden voor hun kop en een hele boterberg op hun hoofd. Het lijkt wel hoe zwaarder de kerk, hoe zwarter de kousen en hoe strakker de pakken en de stropdassen, hoe meer je de boel kunt belazeren. Dat is niet geloven uit je hart, dat is gewoon geen geloven, dat is pure egoisme. Nee geef mij dan maar de moeders, die geloven in Jezus en in de goede dingen. Die naar hun naasten kijken, omdat Jezus dat ook deed. Die de hele week een vertrouwen in God hebben en daar ook naar leven. Die niet in de kerk komen omdat dat moet en omdat je dan in de week wat meer de boel kunt besodemieteren, nee die in de kerk komen omdat ze dat willen, vanuit hun hart. Laat dat ex-eiland maar weer een eilandje worden. Stelletje hypocrieten.