Katootjes krabbels

Vanavond heb ik een bijeenkomst in Utrecht. Ik mail mijn telefoonnummer door en bedenk me dat ik dat ding alweer een paar dagen niet gezien heb. Ik zoek in mjn jaszakken, fototas en mijn rugzakje. Nergens. Ik word gek van mezelf. Waarom verdwijnen er nu dingen zo spoorloos. Op de slaapkamer staat naast mijn stoel met kleren een mand met wat sokken en een tas. Ik gooi alles uit die mand want wellicht is mijn mobiel uit een broekzak daarin gegleden. De tas in de mand zit open en ik wéét dat daar mijn mobiel niet in zit, dus ik kijk er niet echt in, maar zie wat wits, papieren. Niets verwachtend maar gewoon nieuwsgierig kijk ik wat dat voor papieren zijn: De vezekeringspapieren ed van de iPod!!!!!!!!! En M was er zo zeker van dat ik mijn rugzakje bij me had, dat ik in deze tas dus niet echt had gekeken. (wel in die mand, waarvoor weet ik ook niet). Joepie!!!!! Ik mail naar Dixonx dat ik de papieren heb gevonden (zet er maar niet bij dat ik ze vond tijdens mijn zoektocht naar mijn mobiel die dus kwijt is – krijgen zo zo’n raar beeld). Ik kijk in de gang nog één keer alle jaszakken na, ook maar even die van mijn persjack van de voetbal. Daar zit het vast niet in, want die heb ik al een week niet aangehad en ik heb toch wel mijn mobiel gehad daarna…. Nee dus, die zit al een week in die jaszak. Dus gauw aan de lader en een berichtje naar M GEVONDEN!! Die snapt dat vast wel. Ga ik nu snel boodschappen doen. Pizza’s voor de mannen. Als ik niet uitkijk win ik straks ook nog de prijs voor mijn computer terug, want ondertussen heb ik ook het geldterugkaartje gevonden om dat te regelen. Ach… zoveel geluk op één dag. Vast niet. Maar ik voel me wel een stuk beter opeens :-)))

Het is echt weg, het pakketje verzekeringspapieren, aanschafbewijs ed van de iPod van M. Voor de kerst hadden we het geheel meegenomen naar Dixons omdat zijn headset kapot was. Daar zijn ze zeer druk geweest met het overnemen van alle papieren. Het setje was kapot en waarschijnlijk zouden we gewoon een nieuwe krijgen, maar ja, het moest toch opgestuurd worden. We zouden bericht krijgen. Na het langdurig invullen van allerlei papieren konden we zonder headset weer naar huis. Vorige week kregen we bericht dat we een nieuwe headset mochten komen ophalen. Graag het ontvangstbewijs en de verzekeringspapieren meenemen. M en ik keken elkaar aan. Ik had het niet, hij ook niet. Het lag niet in mijn bakje waar ik altijd direct alles wat nog in een map moet, ingooi. Het zat niet in de boekhouding map van 2006, het zat niet in de correspondentiemap, het zat niet voorin de boekhouding van 2007 of waar dan ook in die map. Het lag in geen enkel bakje. Het was ook niet verzeild geraakt tussen de tijdschriften. Het was gewoon nergens. En de winkel was onverbiddelijk: zonder die papieren krijg je niets mee. Dus vanmorgen maar eens naar Dixons gebeld. Stuur maar een mailtje met uw gegevens en de gegevens van de iPod, dan kijken we hier in het systeem of we u kunnen vinden en kunnen we een nieuwe polis aanmaken. Gelukkig stonden alle gegevens netjes in de brief die we van Dixons hadden gehad, inclusief het polisnummer. En als het goed is krijgen we dus deze week nieuwe papieren. Althans, volgens Jaap, maar die klonk zeer overtuigd.

Hele uren, dagen, misschien wel maanden of jaren aan muziek heb in in al die jaren verzameld. Boven op de vliering dozen vol met bandjes, beneden een kast voor cd’s en tegenwoordig dus een harde schijf vol met allerlei nummers. Af en toe brand ik wat op CD, zodat ik het beneden kan luisteren. Ik ververs de muziek op mijn mp3 speler af en toe en verder verzamel ik, maar aan luisteren kom ik niet zo toe. Maar nu hebben we een auto met CD-speler en wordt het tijd dat ik even ga testen of hij ook gewoon gebrandde CD’s lust. Want dan kan ik weer een deel van die digitale verzameling omzetten in CD’s met het idee om een map met leuke CD’s in de auto te leggen. Voor elk wat wils muziek, dus Katie Melua en Bruce Springsteen, En vooral ook Ilse de Lange (valt bij iedereen in de smaak) en natuurlijk zeer zeker Robbie, die ook vaste klant op mijn mp3 speler is. En nu nog gaan uitvogelen hoe ik het zonder de cassetteverbinding voor elkaar krijg dat ik mijn mp3 CD’s met de top2000 afgespeeld krijg op de autoradio. Met de FM-transmitter?? In ieder geval eerst ook maar eens kijken hoe we wat meer stroom in de auto krijgen, want met de tomtom, de mp3 speler en de fm transmitter hebben we niet genoeg aan die ene sigarettenaansteker in de auto. De volgende radio is er echt eentje die ook mp3 CD’s lust, maar ja, deze radio zat erin en is verder goed, dus om dan gelijk om een nieuwe te zeuren….

Ik ben altijd zo jaloers op mensen die bijna direct een mooie foto bij een stukje weten te plaatsen. Ik maak wel foto’s, maar dan vergeet ik weer een foto neer te zetten, of ik denk achteraf dat ik wel een foto had willen maken enzo. Het fleurt altijd zo op, een foto. Dus dat ik dan ook een goed voornemen voor volgend jaar, meer foto’s.

En dan misschien met leuke effecten of wat dan ook. Klik maar eens op het fotootje (verder niets bijzonders)

M. heeft een iPod en ik heb daarvoor een verzekering afgesloten. Nu waren zijn oordopjes kapot en hij mag nieuwe komen halen. Moet hij de verzekeringspapieren meenemen en het bewijs dat hij die oordopjes heeft ingeleverd. ‘Die heb jij mam!” Nou, die heb ik dus volgens mij niet. Ik wéét dat we dat ding ingeleverd hebben op de dag dat we mijn computer weer gingen ophalen. Alle papieren van de computer liggen hier, dus als ik ze gehad had, dan lagen ze vast bij die papieren. Maar daar liggen ze dus niet. En ze zitten ook niet in de map bij de D van Dixons. En M zegt ook dat hij ze niet heeft. Tja, dat is dan voorlopig even geen nieuwe oordopjes dan. Er zijn hier niet zoveel plekken waar ik belangrijke papieren neerleg en ik kan mij niet voorstellen dat ik die gewoon maar ergens heb neergelegd, dus die liggen in een bakje (dus niet) of zitten in de map (dus ook niet). Nou, het komt vast wel weer boven water….. een keer.

Natuurlijk op een onlogische plek (achteraf snap ik niet waarom ik hem dáár had gelegd) maar hij is weer terecht, mijn angenda. Ik kan nu dus weer netjes mijn uren bij gaan houden.

Vorig jaar kocht ik twee agenda’s voor 2008. Eéntje met een hele week over twee pagina’s en eentje met een dag per pagina. De eerste voor de weekplanning, de tweede voor de details en urenregistratie. En die laatste is dus foetsie want die had ik natuurlijk pas nodig op 1 januari en heb ik dus ergens ‘veilig’ weggelegd. Alle mogelijke plekken gehad, alle tassen nagekeken….. hij zal wel weer boven water komen, maar ik hoop niet op 31-12 😉

De kinderen vinden gourmetten geweldig en nu wij gewoon thuis oud en nieuw vieren wordt er dus gegourmet. Vraag ik wát ze dan allemaal willen gourmetten. Pannenkoekmeel roept de een en de ander roept iets van vlees. Waarmee ik dus geen stap verder kom met mijn lijstje, want op mijn vraag of ze wat specifieker kunnen zijn komt geen antwoord. Makkelijk aan één kant, want ik hoef niet tig winkels langs om hun wensen in te slaan, maar ik moet het ook wéér allemaal zelf bedenken.

Morgen is de laatste dag van het jaar. Het programma loopt grotendeels elk jaar hetzelfde: Opstaan, inkopen doen (dus eerst boodschappen lijstje. Dit keer is het weer bij ons, dus ook eten), dan beslag maken voor de oliebollen. De logeerkamer in orde maken en dan gaan de mannen wandelend het jaar doornemen. Ik blijf thuis om mij op de oliebollen te storten en de appelflappen. Als de mannen thuiskomen zijn die klaar en hongerig als ze zijn, is het dan vaak ook snel gebeurd met het grootste deel van de bollen en flappen. Ja, dan heb ik echt eer van mijn werk. Dan even met alle hens aan dek en gaan we de maaltijd voorbereiden. Dat is altijd een heel diner als het bij ons is. De kids kiezen en koken dus zelf… en wij ook. In van die kleine pannen op tafel. Dus dat is vooraf: uien snijden, paprika en champignons en prei. Pannenkoekbeslag en eventueel wat vlees (als dat al niet een gourmetpakket zit) en dan alles op tafel en kunnen we beginnen. Top 2000 op de achtergrond. Dan is het spel (als we niet te lang tafelen) of tv. Het laatste half uur gaat de radio hard en wordt er idioot gedanst (want tja… lekkere wijn) op Paradise in the dashboardlights en natuurlijk zingen we luidkeels en ontzettend vals mee. Dit jaar vuurdoop, want een vriendinnetje van M komt ook. Ik heb hem gewaarschuwd, wij doen gek dat laatste uur (Pubers schamen zich immers rot voor gek doende ouders), maar het mocht. Ik ben heel benieuwd. Ik heb er wel weer zin in. We hebben een gezellig clubje. Niet groot en heel vertrouwd.

Ik wil eigenlijk even naar de markt. Fruit halen, nootjes, kaas, brood en meer van dat soort dingen. Maar het is koud en kil. Dus ik ziet hier een beetje te klooien, want echt aan het werk wil ik nog niet (want dan ben ik net lekker bezig en moet ik naar de markt racen) en naar de markt wil ik nog niet (want koud). Maar dan kijk ik uit het raam, wat een schitterende bomen. Waarna ik besluit de kleine camera van L even op te zoeken en met camera gewapend dan maar naar het dorp ga. Kom ik vast nog wel meer mooie bomen tegen. En dan zonder belemmering van lelijke daken.

De gordijnen zijn dicht, gezellig lampjes aan, kerstboom met lichtjes.. alles voor een warme sfeer. Maar ik heb het toch een partij koud. Ik lijk wel tot  op het bot bevroren. Alles lijkt in een kille koude deken te liggen. Ik vind er echt niets aan. Gisteren was het ook koud, maar toen was er nog zon. Nu is het grijs en daarbij ook nog ontzettend koud. Op zulke moment wou ik dat we in een huis woonden met een rookkanaal én dus zo’n heerlijk warme houtkachel hadden. Ik zou er op gaan zitten denk ik, maar nog het gevoel hebben niet warm te worden. Gaat straks wel weer over, maar nu is het vooral koud.

Leuk, zo’n transmitter. Er zouden batterijen in moeten kunnen, dus dat ding moet open. Ik bekijk het eens en bedenk dat hij net als de knipperachterlichtjes, opengetrokken moet worden. Dat gaat wat moeizaam. Ik bekijk het nog een keer en nee, zo moet het toch echt. Als ik hem eindelijk ietsje open heb, rolt er iets uit en ik hoor meer gerammel. Ik kijk eens door het spleetje en zie allerlei knopjes los liggen, maar nergens iets wat op ruimte voor batterijen wijst. Ik bekijk nog eens de omschrijving, waar inderdaad duidelijk op staat dat er 2 AAA batterijen in moeten. Dán pas zie ik toch eigenlijk best wel duidelijk batterijenklepje. Shit, want ondertussen zijn er allerlei piepkleine knopjes uit dat ding gerold. Ze zitten geen van alle meer op de plaats. Na een half uur zweten en priegelen heb ik de knopjes er weer in zitten. Het is nu een apparaat met extra gebruiksaanwijzing. Als ik de setup wil wijzigen, klik ik NIET op het knopje SETUP, maar op knopje M1. Voor mode 1 klik ik op M2 en voor mode 2 op M3 en mode 3??? Juist Setup. Het is even een weet. Ik weet trouwens niet eens wat M1, M2 en M3 eigenlijk doen, behalve dan dat M1 setup is. Maar hij doet het gelukkig nog wel, zodat ik nu via de radio naar mijn mp3 speler luister. Waarbij je een betere verbinding hebt als je het ding wat verder van de radio neerlegt. Wat ik onlogisch vond, maar goed. En gelukkig kun je de frequentie ook aanpassen, want de standaad was niet te ontvangen op mijn radio. Dus nu weer nieuwe muziek op de speler zetten en opladen en zorgen dat dat ding niet direct op de kamer van M verdwijnt 😉