Katootjes krabbels

Gisteren kreeg ik een mailtje binnen van een vriendin. Die stuurt regelmatig van die rondzendmailtjes. Soms met leuke filmpjes, maar ook af en toe een hoax. ALs ik tijd heb lees ik die mailtjes, soms word ik er door haar nog even op geattendeerd, dat het een erg leuk filmpje is enzo. Maar vaak blijven ze ongelezen in mijn mailbox staan. Gisteren stuurde ze een berichtje over gesaboteerde pinautomaten, met daarbij natuurlijk de mededeling dat je dat naar zoveel mogelijk mensen moet doorsturen. Gaan we weer, dacht ik. Dat doe ik dus niet, naar iedereen doorsturen. Een zoektocht op internet levert geen hoax melding op, maar wel berichten die al jaren oud zijn. Ik schrijf terug dat dit waarschijnlijk weer een hoax is, want zie… stuur naar iedereen in je adresboek…. dáár ben ik dus allergisch voor. Komt vandaag reactie terug. Dit is echt geen hoax. Op station Ede stond zo’n apparaat, en ze kende meer mensen die de pineut waren geweest van zo’n pinautomaat. Goed, geen hoax dus – en oppassen dus bij de pinautomaat. (reden waarom ik altijd bij de automaat pin die bij AH binnen staat, naast de klantenservice en alleen in hoge nood bij die verlaten dingen ergens) – maar doorsturen naar iedereen…. nee dat weiger ik. Ik twitter gewoon eenmalig de link naar deze post.

Twitteren is een verslaving. Maar het maakt ook het werk als zzp-er op een eenzaam zolderhok een stuk aangenamer. Het is alsof je in een kantoortuin werkt waar je hier en daar wat gesprekken opvangt waar je dan op reageert. En dan ga je weer aan het werk. Af en toe roep je zelf ook iets die kantoortuin in. En dan antwoorden anderen weer. Soms is het te gezellig en wordt er alleen maar gekletst en niet gewerkt. Maar vaak zetten we elkaar dan maar weer aan het werk. Ik vind het wel leuk, het haalt de eenzaamheid wat weg. Meestal vind ik het heerlijk alleen werken, maar af en toe eens een opmerking plaatsen vind ik wel leuk. De bekenden reageren vaak wel, maar ik volg ook een paar mensen die wellicht interessant zijn, maar die ik verder niet persoonlijk ken. Zoals Maxime Verhagen. Ik vind het leuk dat hij regelmatig wat schrijft en vertelt wat hij aan het doen is of waar hij naar toe gaat. Af en toe reageer ik, maar volgens mij volgt hij mij niet. Ik weet niet of hij dan ook mijn reacties leest. Hij reageert in ieder geval nooit. Tot vanacht. Gisteren was zijn koffer kwijt geraakt en moest hij improviseren. Dat lukte aardig op zijn schoenen na, die waren ongepoetst. ‘Zorg dat je een snelpoetsertje in je handbagage hebt zitten’ adviseerde ik hem. En vanmorgen kreeg ik zowaar antwoord. Hij had er wel een in zijn auto liggen…. leuk vind ik dat

Aan het begin van de week kwam ik ze tegen bij de c1000, de bananenschuimen van Haribo. Nu voor 1 euro. Tja, daar kan ik geen nee tegen zeggen. De jongens vinden ze erg lekker, dus neem mee. Alleen eenmaal thuis sluip ik met de zakken naar boven…. hoe egoistisch toch weer van mij. En eergisteren waren beide zakken leeg. Jammer, maar weer naar de c1000 had ik geen zin in. Ooooh wat erg. Zijn ze ook bij Appie in de aanbieding, voor €1,01… dus tja, heel erg, weer twee zakken en weer lekker mee naar mijn werkhok. Waar ik er natuurlijk niet van af kan blijven en waar ik dus heel misselijk van die dingen ga worden.

L had onze auto mee en ik had de keuze, met de bus naar trommelen of de auto van de buurvrouw lenen. Dat laatste leek met toch wel het meest comfortabel. Dus vanmorgen krabben (ze had gelukkig wel iets over de voorruit). Glibberen hier op de parkeerplaats, maar gelukkig was de weg tot de eindparkeerplaats netjes schoon. Hoewel ik niet echt hard durfde te rijden. Weer thuis wilde ik weer netjes de auto afleveren zoals ik hem had aangetroffen, dus doek weer over de voorruit. Onnodig bleek later, want de buuv moest nog weg. Maar goed. Doek strak houden met de hand en deur dicht. Chips, daar zaten dus ook mijn vingers nog tussen. Die zijn nu dus wat blauw. En het doek was na 5 minuten dus al weer weg…. blauwe nagels en gevoelige topjes voor niets dus 🙁

Vanmorgen, de wekker van de oudste gaat, maar hij blijft gewoon liggen. Hij ligt te mokken in bed. School is stom, dit is stom en dat is stom en het is koud. Na veel gezeur komt hij er eindelijk uit en gaat beneden eten en weer naar boven. Ik ruim beneden de boel op, zeg de jongste gedag (die net als de oudste het tweede uur moet beginnen) en ga naar boven. Ik denk daar de oudste bijna klaar aan te treffen, maar die stapt net onder de douche. Ik krijg een grote mond als ik daar wat van zeg en verder de reactie ‘Boeien’…Hij blijft lang, erg lang onder de douche staan en mijn opmerkingen daarover worden met een grote mond beantwoord. Dan heb ik er genoeg van en zeg dat als hij denkt dat hij zo goed bezig is hij echt verkeerd denkt en dat hij niet moet denken dat als hij zo tegen mij reageert ik bereid ben om een deel van zijn skikamp en zijn zeilkamp te gaan betalen. Dat lijkt een beetje door te dringen… maar dan hoor ik dat hij naar beneden gaat, deur gaat hard dicht… hij pakt beneden zijn spullen en loopt op alles en iedereen te schelden. Gelukkig zijn we samen en is er verder niemand. Maar ik baal van zijn gedrag. Dan loopt hij zonder wat te zeggen de deur uit die met een dreun wordt dicht gesmeten. Ik ga hem achterna en zeg hem dat hij moet nadenken wat hij doet, want dat ik dit niet meer normaal vind en dat ik dit dus ook niet van hem pik. Hij kan gewoon de deur uit gaan en mij gedag zeggen. Hij verdwijnt…
Dan gaat later de telefoon. Het is de oudste, om te zeggen dat het hem spijt dat hij zo boos de deur uit is gegaan. Hij was boos op school gekomen (natuurlijk veel te laat, want op het moment dat hij vertrok waren de lessen al 15 minuten bezig en dan moest hij nog naar school fietsen). Toen de verzuimbeheerder hoorde dat hij ook zo boos van huis was vertrokken vond zij dat hij eerst maar eens naar huis moest bellen om te zeggen dat hem dat speet. En aan zijn stem te horen was dat oprecht. Niet iets wat hij deed, met een medeluisteraar opd e achtergrond, maar omdat hij vond dat zijn gedrag toch ook niet echt kon. Ik ben blij met de school van de jongens. Dat zij de jongens zo tot nadenken zetten en dan ook actie laten nemen. Ach, hij is een puber en dan heb je zo je mopperdagen. Maar dan toch even bellen en je spijt betuigen… heel lief. Ik hoop dat hij straks ook wat met een beter humeur thuiskomt.. is het leven toch een stuk gezelliger.

Regelmatig gaat hier de telefoon. Ene zus, andere zus, moeder… tussen mijn zusje en zwager gaat het niet zo lekker. Zwager wil (tijdelijk) het huis uit, zusje natuurlijk in zak en as. Dus je bent een luisterend oor hier, je praat daar en probeert een mening te vormen en iedereen zo goed mogelijk te helpen. Dan zegt mijn zusje dat mijn zwager het zo vreemd vond dat nog niet iedereen van de familie met hem contact had gezocht. Tja, als hij zijn verhaal kwijt wil kan hij naar mij bellen vind ik. Hij wil bij mijn zusje weg, moet ik dan naar hem bellen hoe het met hem gaat?? Maar goed, eigenlijk wil ik zijn verhaal ook wel een keertje horen, dus bel ik naar hem. Ik heb hem bijna 3 uur aan de telefoon (hij heeft veel woorden nodig) en in veel wat hij zegt kan ik mij wel vinden en ik snap zijn beweegredenen ook wel. En dan zeg ik hem ook. Maar in alle gesprekken met mijn zus en ouders valt ook steeds de naam van één vrouw en daar vraag ik hem ook naar. Dat is iemand die hij heeft ontmoet waar hij bij heeft ontdekt dat hij met haar wel goed over van alles kan praten. Er is een klik, maar er is verder niets. Het is een puur geestelijke relatie. Ik vertel hem dat ik mij best kan voorstellen dat je op een gegeven moment iemand ontmoet die dezelfde passies deelt en waar het heel leuk is om mee te praten. Maar wat is nu echt de aard van die relatie? Nee, puur geestelijk, praten, veel praten, maar verder nee, daar is hij helemaal niet mee bezig. Hij is getrouwd, en hij merkt dat mijn zus en hij uit elkaar zijn gegroeid, maar hij is nog helemaal niet bezig met een andere relatie. Hij wil eerst uitzoeken of hij met mijn zus verder wil en op welke voet en ALS hij dan zou ontdekken dat hij liever alleen verder zou willen dan zou het natuurlijk best mogelijk zijn dat op termijn hij weer iemand ontmoet….. en dat zou wellicht ook die vrouw kunnen zijn maar op dit moment echt.. geloof me… is er helemaal niets en blaast iedereen het alleen maar enorm op.
Hij klinkt oprecht en na drie uur (en een ontzettend warm oor) beëindigen wij het gesprek. Na een half uur gaat de telefoon, mijn zusje. Die alweer weet dat ik hem aan de lijn heb gehad. En wat mijn mening is, en of hij terug komt bij haar. Ik weet dat allemaal niet. Misschien wel, misschien niet. Maar misschien is zij ook wel beter af zonder hem op den duur.

Vanmorgen belt mijn moeder. Ik heb mijn zwager naar de mond gepraat en ik heb hem in alles gelijk gegeven. Hij gebruikt dat nu tegen mijn zus. Nu weet ik dat mijn moeder dit weer van mijn zus heeft, die zo haar eigen waarheid heeft, maar ik voel me nu de zwarte piet toegespeeld krijgen en dat zeg ik mijn moeder ook.
Ik merk dat ik hier geen zin meer in heb. Dat ik al zucht als de telefoon gaat, niet weer… Ik wil best helpen, maar dan wil ik gewoon kunnen zeggen wat ik denk. En dat moet iedereen maar accepteren. Ik denk dat dat het beste is voor iedereen, op de langere termijn. Hoe rot het ook allemaal is. Wellicht toch maar mijn zwager proberen te overtuigen dat het praten met een mediator toch beter is dan steeds maar al die losse gesprekken door de telefoon.

Telefoon gaat, niet bestaand nummer, zegt de nummer melder. Het is Bart, mijn vorige buurman. Problemen met outlook. De lijn is slecht, valt steeds uit, maar goed. Ik probeer hem te helpen, maar het is lastig. Een aantal dingen die ik standaard in Vista heb, heeft hij niet en hoe je een bestand van de ene naar de andere map moet kopieren weet hij ook niet. Ctr toets in drukken en dan slepen…. is dat de linker of de rechter?? Hellup. Maar we komen een eindje.. maar helaas. Outlook kan het outlook.pst bestand niet vinden. Ik wil best wel even langskomen, maar Bart heeft er genoeg van. Morgen is er weer een dag. Hij heeft gelukkig ook webmail. Dan gaat weer de telefoon, Bart weer. Outlook doet het weer, hij heeft wat zitten slepen enz enz. Maar nu is hij zijn contactpersonen ed allemaal kwijt. Tja, Ik heb hem toch een paar keer aangegeven dat hij het bestand outlook.pst moest kopieren naar een andere map, niet alleen slepen. Stond het veilig in mijn documenten, heeft hij het toch weer teruggesleept naar de outlook map. Waar outlook het heeft overschreven met een nieuwe outlook.pst en daarbij dus gewoon alles heeft gewist… Dan kan ik er dus ook niet zoveel meer aan doen 🙁

Tja, dat krijg je als je wat langer de krant leest (kids hadden nog vrij vandaag), later aan het werk gaat, pas om 12.30 een kop koffie neemt met niet een gezonde bruine boterham, maar met een in mijn ogen zuurverdiende reuzemergpijp. Is het opeens 16.20 uur en dan… kom je erachter dat je nog niet eens netjes een lunch hebt genomen, dat je een heleboel water achter loopt, terwijl dat toch goed is, water drinken… en dat je dus de lunch waarschijnlijk tegen het avondeten aan gaat nemen en dan… zeker ergens tegen bedtijd nog een snackbui krijgt… Nu had ik geen goede voornemens om kilo’s te gaan afvallen. Dat moet maar spontaan gebeuren vind ik. Hoewel niet met schaatsen, want dat durf ik niet meer. Niet vanwege wakken of zo, maar gewoon vanwege vallen en polsen kunnen breken. Eigenlijk moet ik gewoon wat vaker op die Wii, maar dat lijkt zo op computer spelen en dat is natuurlijk weer niet nuttig… maar ja, ik moet er toch ook een recensie over schrijven. Daar moet ik K ook nog even voor aan zijn haren trekken bedenk ik mij. Die zou nog een recensie schrijven over Skate It, want daar is hij zeer bedreven in. Kijken of hij nog thuis is of dat hij naar zijn vriendje/buurjongen is gegaan…..

Ik had hoop vanmorgen met de pc van K. Maar helaas, halverwege de nacht is er ergens een upgrade tussengekomen en die moest en zou kennelijk de computer opnieuw opstarten. Dus vanmorgen het ritueel maar weer herhaald. Met resultaat, de dingen die gevonden zijn zijn verwijderd. Het gaat de goede kant op. Maar nu nog een andere tool, wat niet werkt. Spybot heeft ook nog zoiets als teatimer wat de boel in de gaten houdt, maar wat ook herstel met een ander programma kennelijk kan afremmen. Goed, maar het tooltje wat ze aanbieden werkt niet. Dan maar eerst de volgende stap, het scannen met AVG in veilige modus. En daar staat hij nu weer op te stampen. En daarna moet ik spybot even deinstalleren, weer een log maken en plaatsen…. Wat wel al een vooruitgang is is het niet meer verschijnen van de virusmelding van AVG elke keer als je IE op start. Dat is kennelijk al geregeld. Maar bij pchelpforum gaan ze voor zekerheid, dus nog een scan hier en een scan daar, tot er niets meer uitkomt…. Ondertussen is wel mijn huiskamer dankzij K helemaal schoon, heb ik zelf al een wc gedaan en staat de vierde was al te draaien. (Nummer 3 en 4 zijn makkies, dat zijn de slaapzakken die we tijdens het ziekzijn hebben gebruikt – korte was, niets vouwen en strijken… my favorites!!)

Haha, ja ga ik met mijn kont tegen de krib, bekijk het maar met je 6 uur. Ga ik op mijn gemak aardappels schillen, appels schillen, besluit de hete bliksem niet in de oven te zetten, maar gewoon in losse onderdelen op tafel te serveren. Is het eten werkelijk om klokslag 6 uur klaar. Komen de jongens naar beneden.. ‘eten we nu al??’ Ja, de baas heeft honger… hij zei het nog eerder dan ik het kon zeggen. LOL

Beneden heeft iemand het nog niet helemaal begrepen geloof ik. Vanaf mijn plekje aan tafel (wat ziek zielig heeft ingepikt) klinkt zodra ik beneden kom ‘Kunnen we om 6 uur eten?!!’ Het klinkt niet als een vraag, maar in mijn oren meer als een commando. En dus gaat de kont tegen de krib en Nee, want we eten zondag altijd pas om 7 uur, dus 6 uur, dat gaat niet lukken. Hij heeft trek, nou jammer dan… Even later klinkt het commando: Kun je me een deken aangeven?! Meneer zit waarschijnlijk weer met zijn voeten in een warme kruikzak en kan daardoor wat moeilijk van zijn stoel af, maar het is niet de vraag, maar de toon. Natuurlijk kan ik hem een deken afgeven, maar het wordt nooit gevraagd. Het zijn commando’s. En als ik daar wat van zeg is het gezeik en gezeur. Wat is er mis met “Ik zit mijn mijn voeten in de kruikenzak, zou jij me even een deken willen aangeven?” Niets toch. Of “Goh, ik heb al best wel trek en er is vanavond geen voetbal dus hoeven we ook niet om 7 uur met het bord op schoot. Zouden we wat eerder kunnen eten?” En kijk, daar reageer ik natuurlijk heel anders op. Maar zo gaat het nooit. En hij bedoelt het niet zo beroerd als dat het eruit komt… het is alleen niet af te leren en ook niet duidelijk te maken dat het er redelijk commando uitkomt. Als ik een keer reageer met “Had meneer nog iets anders gewenst?” wordt dat ook niet begrepen. Want af en toe voelt het gewoon als personeel dat gecommandeer, nee ik bedoel, dat commandotoontje.

En nu zit ik dus gewoon boven even wat tijd te verdoen, want het zou best kunnen denk ik, redelijk tegen 6 uur eten… maar er komt ook niets van een vraag of hij wellicht iets zou kunnen doen om het eten wat eerder op tafel te krijgen… aardappels schillen, appels schillen…. Nee, op mijn stoel zitten aan de tafel en wachten tot het hotelpersoneel klaar is… Is zo gegroeid, is mijn eigen schuld….maar af en toe….. grrrrrrr

Dit is echt zo’n tussendag. Wel uitslapen (tot maar liefst iets over 9 uur) en dan rustig aan beginnen. Maar toch aan het werk. Boekhouding op orde, BTW kan zo de deur uit en dan nog aan wat websites sleutelen. Het is alleen koud in mijn zolderhok. Kennelijk is beneden de verwarming weer afgeslagen. Zo maar even wat aan doen. Hoeft niet te warm – maar nu komt er koude lucht langs me.

Straks nog even in het dorp kijken, wat boodschappen doen. L is nu. Die voelt zich gelukkig wat beter. Mannen kunnen dan gelijk zo ontzettend ziek zijn als ze de griep hebben. Pareren met ‘ja, ik heb ook nog koorts, duurt lang hé’ helpt even. Maar ik kan er slecht tegen als wij allemaal maar met hem mee moeten leven, omdat hij zo zielig is. Kop op man…. IK geloof dat dat nu een beetje is doorgedrongen. Gisteren de nieuwjaarswensen in een envelop gedaan, nu is hij postzegels halen en die dingen op de post aan het gooien. Sommige kaarten voelen als verplichtingen, je krijgt een kaart dus je stuurt er eentje terug. Sommige kaarten stuur je omdat je de ontvanger gewoon een heel goed 2009 wenst.