Een vraag die ik regelmatig krijg en waar ik eigenlijk nooit precies het antwoord op weet. Hoe gaat het nu eigenlijk met mij. Ik weet het gewoon niet. Het is nu iets meer dan een maand geleden dat mijn moeder voor mijn ogen overleed en nog wil het niet echt tot mij doordringen lijkt het. Als ik naar haar foto kijk dan zie ik een vrolijke stralende levenslustige vrouw en kan ik mij gewoon niet voorstellen dat ze er niet meer is. Het kán toch gewoon niet dat iemand die op die foto nog vol leven zit gewoon dood is, weg. Wanneer sta ik mezelf toe het verdriet dat er toch wel degelijk is, toe te laten. Is dat een soort van beschermingsmechanisme? Is het gewoon een soort van verstoppertje spelen? Het is niet zo dat ik stoer loop te doen en niet wil toegeven dat het niet gaat. Het voelt gewoon allemaal zo onwerkelijk nog, terwijl ik wel degelijk weet dat het gewoon werkelijkheid is.Lees verder
Afscheid
Vorige week stond in het teken van het afscheid van Mam. Eerst gingen we vanuit hier naar Matrice, waar Mam lag. Daar zouden L en ik blijven om de mensen te ontvangen die nog persoonlijk afscheid wilden nemen van Mam. Toen we daar aankwamen was bijna de hele familie daar nog. Nog even met elkaar bij Mam gekeken en toen is de rest van de familie met M en K vertrokken naar Vlaardingen. Twee uur lang zijn er vervolgens steeds mensen geweest om afscheid te nemen. Hoewel het niet de bedoeling was dat er iemand van de familie zou zijn ben ik blij dat ik dit toch gedaan heb. Volgens mijn schoonzusje zou het zwaar zijn, maar ik vond het alleen maar mooi om de warmte te voelen van de mensen die stuk voor stuk een warme band met Mam hadden. Het was al na zevenen toen we zachtjes door de dames van Matrice richting de deur werden geloosd. Om half 8 begon immers de afscheidsbijeenkomst en daar moesten we natuurlijk niet te laat komen.Lees verder
Afscheid
Straks naar Vlaardingen voor het afscheid van Mam. Eerst vanavond de gelegenheid voor mensen om persoonlijk afscheid te nemen. We hoefden er niet bij te zijn als familie, maar ik kan Mam toch niet al die mensen alleen laten ontvangen. Ik zal daar bij haar zijn. Daarna is de herinneringsbijeenkomst waar we veel mensen verwachten. Wij als familie zouden daar neit spreken, maar ik heb zo’n mooi gedichtje gekregen dat ik vind dat ik dat daar ook moet vertellen en niet alleen morgen. Hoop dat ik de kracht heb, weet dat ik die kracht daar krijg. En dan morgen het definitieve afscheid van Mam hier. Echt definitief zal het niet zijn, we zullen elkaar weer zien – later En zij zal bij ons zijn als is het in een andere dimensie. Wat dat heeft ze me gezegd. Ik laat jullie nooit in de steek. Ik zal over jullie en jullie kinderen waken. En ik weet dat ze dat zal doen zodra ze dat kan.Lees verder
Ze is er niet meer
Hoewel we wisten dat haar leven snel zou eindigen, kwam het toch nog een beetje onverwacht. Vrijdagavond om 23.30 is mijn moeder rustig en vredig ingeslapen. Ze was al de hele dag wat onrustig en ik zou die dag eigenlijk naar een cursus in Wageningen gaan. Maar alles in mij zei dat ik dat niet moest doen. Dat Wageningen te ver weg was. Ik besloot dus in Vlaardingen te blijven, bij mijn moeder. Mijn gevoel bleek goed. Ik merkte als snel dat mama het niet fijn vond om alleen te zijn. Dat ze rustig werd als er iemand bij haar was. Dat had ze de laatste dagen wel wat vaker. Ik ben dus zoveel mogelijk bij haar gaan zitten. Mijn nichtje die nog veel tegen haar Oma had willen zeggen heb ik naar boven gestuurd om alles wat ze nog wilde zeggen ook daadwerkelijk te zeggen. Leek me dat ze daar niet te lang mee zou moeten wachten. Toen zij na een poosje naar beneden kwam om mijn vader te halen en deze vervolgens huilend naar beneden kwam om te melden dat mam hem een knuffel had gegeven, wist ik dat het einde kwam. Mijn moeder knuffelde nu eenmaal mijn vader niet uit zichzelf. Ik ben niet meer bij haar weggegaan.Lees verder
Zitten
Had gaat hard met mam. Ze is zo ontzettend moe, maar wil nog zo graag. Vorige week moest ze even voor onderzoek naar het ziekenhuis. Daar kreeg ze haar pijnstillers niet meer. Ik had haar donderdag aan de telefoon. Ze was heel helder, maar ook heel boos. Ze slikte die pijnstillers al een poosje en ze werkten goed. Maar elke keer als ze de verpleegster er om vroeg kreeg ze een paracetamol, wat in haar geval nu echt geen zoden aan de dijk zet. Tot mijn grote verbazing kreeg ik haar zondag thuis weer aand e telefoon, maar moeilijk pratend, want ze had een morfine pleiser gekregen. Dat was flink schrikken want in mijn optiek krijgt ze pas in een later stadium morfine. Als de pijn niet meer uit te houden is. Het begin van het echte einde. Maar je gaat er vanuit dat ze in een ziekenhuis wel weten wat ze doen. Maar hier merk ik dat ze warrig is, wazig en duf. Gelukkig kwam gisteren de dokter en daar hebben we het toch even bij aangekaart. Want tot ze naar het ziekenhuis ging kon ze het met de pijnstillers makkelijk redden en morfine leek ons toch wat overbodig. Zeker gezien het feit, dat ze daarnaast ook nog eens die pijnstillers kreeg. De dokter vond het ook allemaal wat heftig en vond dat de pleister er gewoon af moest. Wat mijn moeder dus ook direct deed. Maar wat duurt het lang voordat die troep weer uit haar lijf is. De dosis is klein, maar ze blijft wat warrig en wazig. Ik hoop wel dat dat weer overgaat, anders hebben ze ons in het ziekenhuis nog wel een stukje mam afgenomen. Want te moe zijn om iets te doen is één, maar als ze te warrig is om nog wat te doen is toch een hele andere zaak. Straks ga ik weer even naar mijn eigen gezin. Met pijn in mijn hart, maar dat moet ook even. Gelukkig mag ik maandag weer hier naar toe, want zo voelt het. Hier moet ik zijn, hier voel ik mij rustig. Ik hoop dat ze weer iets opknapt en gewoon weer wat waardig is, wat meer mam. Want het moeten afscheid nemen is al heftig genoeg. Maar als je nog wat met haar kunt praten is dat fijn en dat is nu opeens niet meer. Ik hoop dat dat weer terugkomt, voorlopig, want ze zal toch wel weer aan de morfine moeten op een gegeven moment, maar als het niet echt nodig is, liever nog niet…
Wereld op de kop
Het is alweer een week geleden. Het nieuws over mijn moeder. Donderdag moest ze voor extra onderzoek naar het ziekenhuis. Ze had pijn, was moe en voelde zich niet zo lekker. Al een tijdje niet. Maar voor alles was een reden. De pijn in haar rug kwam van een val die ze ooit gemaakt heeft, de vermoeidheid kwam van de scheiding van mijn zusje…Maar toen ik er het weekend ervoor was kroop ze zomaar nog even terug in bed. En dat is absoluut niet mijn moeder. Maar afgelopen donderdag kwam de uitslag, het oordeel. Ze heeft kanker en het zit op haar alvleesklier en lever. Ze is de chemo voorbij. De dokter geeft haar nog een paar maanden. Dat is de onvoorstelbare klap die vorige week is uitgedeeld. De klap die je hele wereld op de kop zet. De grond onder je voeten weghaalt. Min moeder, mijn altijd gezonde moeder, die wel haar kleine dingetjes had, maar verder… gewoon kerngezond en altijd doorgaan. Mijn moeder die er gewoon altijd moet zijn, moeders moeten er altijd zijn. De moeder waar je troost zoekt als je verdriet hebt, die moeder is er straks niet meer. En dat is hard, dat is onvoorstelbaar, dat is onwerkelijk.Lees verder
Nieuwe mensen ontmoeten
Via twitter ontmoet je dus nieuwe mensen. Je ziet namen voorbij komen en daar ga je eens even kijken. EN als je het wat lijkt dan volg je die persoon. In het begin zoekend. Je kent de mensen niet echt en je moet ze leren kennen door de berichten die ze schrijven. Dat is soms lastig. Het verandert enorm als je de mensen een keer IRL gezien hebt. Dan gaan ze veel meer leven. Dan zijn de berichten meer van iemand. Dat is ook het leuke aan de borrels en andere IRL events. Je ziet de mensen die je kent van internet gewoon in het wild. Zo ook Tom Beek. Een saxofonist die heerlijke muziek maakt. Die volgde ik al en kwam ik tegen bij de afsluiting van de Twitterveiling. Zijn nieuwe CD heeft al flink geklonken in de auto (zat ik toch alleen in).
Stukje Tom:
httpv://www.youtube.com/watch?v=7Zdz3-X4kRU
Wat twitter mooi maakt: Zaak en Vrouw
httpv://www.youtube.com/watch?v=_2YvcIzp3f4
Er gebeurt zoveel
Zo zit je jaren een beetje weg te kwijen op je zolderhok, zo ontmoet je eigenlijk op datzelfde zolderhok allemaal hele leuke mensen. Social Media heet dat. Er waren al de mailinglijsten, en toen LinkedIn, maar de laatste tijd is het vooral twitter. Wat is daar nu zo bijzonder aan? Het is niets meer dan een heleboel mensen die gewoon in maximaal 140 tekens een berichtje neerpoten. Je kunt mensen volgen …. of niet. en zij kunnen jou volgen… of niet. Maar twitter is iets heel bijzonders begin ik te merken. Ik begon met het volgen van wat mensen van de WOW, aangevuld met namen die ik overal tegenkwam en die wel interessant leken te zijn. Meer onder het mom van ‘erbij willen horen’. En dan merk je opeens dat mensen je zien, je gaan volgen, op je gaan reageren. Met vorig jaar de grote ruilactie voor de voetbalplaatjes van AH. Iedereen stuurde gewoon aan iedereen die wat wilde. Geen gezeur over postzegels en kosten. Lees verder
Plannen
VOrige week was het druk. Nu nog trouwens. Om grip te houden op dingen gooi ik zoveel mogelijk taken die ik niet mag vergeten in outlook. Met een herinnering. Mailtjes vlag ik en ik kijk regelmatig wat voor mailtjes er in de vlagmap staan. Maar vandaag was ik het even kwijt. Ik kreeg een herinnering voor een WP website. TJa…wat was dat nu ook alweer. Het zei me niets. Ik klikte een paar keer op uitstellen, maar ja.. wijzer werd ik daar niet van. Tot ik bedacht dat ik wellicht kon dubbelklikken op die herinnering en wellicht dat ik dan wijzer werd. Ja, een mail kwam te voorschijn en ik herinnerde me dat ik had beloofd om na het weekend gelijk even te kijken en een offerte te maken. Dus dat zet ik nu gelijk in mijn agenda voor morgen. Niet vergeten dus. En al die andere dingen die ik morgen moet doen zet ik er maar gelijk bij. ZOals het uitschrijven van facturen… kan ik weer nieuwe broeken kopen als het lijnen echt niet gaat lukken 😉
wordpress puzzelen
De vormgever van een opdrachtgever belde voor de vakantie. Onze gezamelijke opdrachtgever wil een nieuwe website. Domeinnaam moet alvast gereserveerd worden. Wat ik wil, maar domeinnaam staat in quarantaine. Pak dus maar een andere extensie en regel met de provider sohosted dat ze die andere domeinnaam direct proberen te claimen als hij vrij komt. Ondertussen wil de vormgever mijn prijs weten, want onze opdrachtgever heeft een leuke opdracht en onze samenwerking loopt goed, dus waarom ergens anders proberen. Hij legt uit wat de bedoeling is en of dat met wordpress kan. Tja, het is allemaal natuurlijk net weer iets anders, maar dat ben ik met hem wel gewend. We gaan de uitdaging aan roep ik naar hem. Nu is de vakantie voorbij en komen de schetsen binnen. Het is natuurlijk weer een ‘gisteren-graag-af’ website, met allerlei niet standaard dingen. Maar ondertussen staat er een opzet en alles werkt en dingen doen wat ik wil. Toch altijd weer leuk om te proberen wordpress zo in te zetten als de opdrachtgever (of in dit geval zijn vormgever) het wil. Voor mij dubbel leuk want die vormgever krijgt volgens mij best wel leuke opdrachten binnen en die ziet nu ook gelijk wat ik kan… En hij is duur en de opdrachtgever maalt daar niet om. Mijn prijs stijgt dus net zo hard mee.. haha. Maar het kikken om dingen die lukken is eigenlijk nog veel leuker… Nu alleen nog proberen niet te erg te hyperfocussen. Er is meer wat aandacht verdiend
de Weegschaal en ik
Ik heb wat met die weegschaal, of die weegschaal heeft wat tegen mij – iets wat natuurlijk ook kan. Na eenmaal onder de 70 te duiken, vertikt hij het verder. Nu moet ik zeggen dat hij dan gelukkig niet direct een heel eind boven die 70 gaat staan, maar toch.. gewoon gelijk blijven of wat meer eraf is kennelijk niet mogelijk. Nu weet ik ook wel dat ik bijvoorbeeld gisteren niet dat restje chips had moeten opeten en dat ik daar zeker niet een sausje (zonder mayo dat wel) bij moest nemen. Ook had ik afgelopen week dat pak speculaas niet open moeten maken. Ik weet dat ik er dan niet meer van af kan blijven. En ik moet ook geen crunchies kopen van AH of droptoppers. Eenmaal open gaat zo’n zak leeg. En dat weet ik natuurlijk best. Maar het is zo lekker…..
Necatrine
De nectarines zijn bij AH in de aanbieding. De vorige waren erg lekker, zeer veel smaak en ontzettend sappig. Dus ik neem er een paar mee. Ik pak er net eentje, maar bah, er zit geen smaak aan. Hij is deels nog hard, maar deels ook niet. Niet echt optimaal dus. Da’s ff een dompertje op de dag – een kleintje….
Feestje
M vierde gisteren samen met een vriend zijn verjaardag (en die van die vriend). Ik hoefde niets te doen, hoefde ook niet thuis te blijven (ja haha), zij zouden alles regelen. Om 4 uur was vriend er. Samen inkopen doen (lijstje door mams even aangepast. Alle sterke drank eraf geschrapt) en dan de tuin inrichten. Hoefde ik ook niet bij te helpen, maar een partytent opzetten gaat met meer toch altijd net wat handiger. K was ondertussen ook thuis. Die had gisteren een ‘slaap’feestje en had daarna gevoetbald. Voetbal gewonnen, maar nu ging hij toch even op de bank zitten. Die was dus binnen 5 minuten vertrokken. Diep in slaap. Als eerste kwamen er 4 goede vrienden. Die waren uitgenodigd op de BBQ. Ik gelukkig ook en een verleidelijk glimlachende zoon vroeg me of ik het vlees wilde doen. Ach natuurlijk schat. Daarna was het wachten op de rest van de gasten. Tijd voor mij om boven mijn tijd door te brengen. Af en toe even naar beneden gluren door het raam, SMSje sturen naar zoon dat hij foto’s moet maken en dat de muziek best wel erg hard staat – denk om buurt. Even beneden bitterballen bakken.Lees verder
yeah, onder de 70
Vanmorgen was het dan eindelijk zover. Ik ging op de weegschaal staan en jaaaaa hij dook onder de 70 kilo!!! Eindelijk weer. Nu proberen nog wat vol te houden en dat ding nog wat lager te krijgen. Morgen en overmorgen zeker weer zwemmen. De laatste twee dagen dat het in alle vroegte nog kan. Dan gaat het buitenbad weer dicht en moet ik weer wat anders gaan verzinnen. Vanmorgen mocht ik uitslapen van mezelf. M hoefde niet te werken, dus geen wekker ergens midden in de nacht. Maar toen wel 30 minute Wii fit gedaan. Dat was lang geleden. Dat moet ik wel weer vaker gaan doen. Komt ergens in oktober nog een leuk dansspel voor de Wii uit. Lijkt me ook wel een leuke manier om af te vallen. Maar ook vooral: VOLHOUDEN!!
Echt heel heet geweest?
Onze buren zijn terug van vakantie. Gisteren al even gesproken vanuit het raam. Jochies helemaal trots op een giga courgette aan hun plant. Ik vertel ze dat ik hem met liefde elke dag water heb gegeven. Waarop de buurman reageert met de vraag waarom ik dat niet bij de aardbeien ook heb gedaan. Ik vertel hem dat toen wij terugkwamen ik vanuit het raam onze aardbeienplanten (die voor de pluk tijdens onze vakantie bij hun stonden) volledig door en droog op de tafel zag staan, dat ik deze gelijk ben gaan redden en toen ook zag dat alle planten in de tuin (behalve die courgette) echt helemaal slap en verdord erbij stonden en/of lagen. Dat ik vanaf dat moment bijna elke dag (als het nodig was) met de tuinslang in de weer ben geweest. In de periode dat zij al weg waren en wij nog niet terug zou de moeder van mijn buurman de planten en zo bij hen verzorgen. Kennelijk had zij de planten buiten vergeten?? Maar zo hoor ik van de buurvrouw. De moeder was ook ziek geweest en kon dus niet hier komen.Lees verder
Nooit meer Spa, alleen nog Evian voor mij ;)
httpv://www.youtube.com/watch?v=XQcVllWpwGs
Zwemhalfuurtje
Vanmorgen hoorde ik, in mijn belevening midden in de nacht, geluid. De oudste was wakker. Zeker even plassen dacht ik nog en wilde me omdraaien. Maar ik hoorde hem naar beneden gaan. Het was al vroeg in de ochtend. De arme jongen maakte zich op voor zijn eerste werkdag na de vakantie. Dus proberen wakker te worden, me realiserend dat het buiten nog donker was. Dat was voor de vakantie wel anders. Toen was het al volop licht als hij ging werken. De zomer gaat rap voorbij. Maar geen gezeur en gemier in dat bed. Ik zwaai dat kind zo even uit en dan ga ik zwemmen. Nou, daar had ik niet echt veel zin in in het donker, maar ik had het met mezelf afgesproken. Dus slaapdronken naar beneden, kind uitzwaaien, even op de weegschaal – weer niets eraf. Even op de Wii-fit, zelfs 100 gram erbij en dat terwijl ik mij gisteren na het ontbijt heb gewogen en nu ervoor. Dus motivatie is aanwezig. Op naar het zwembad. Daar is het rustig. Het water is even koud, maar we zetten door. En ik krijg al gauw de smaak te pakken. Na de eerste 10 baantjes zwem ik lustig door. Denk nog even dat er geen zwemlessen zijn, maar voordat die beginnen heb ik er 20 baantjes op zitten. Dus in nog geen half uur. Dat was mijn eerste beweegmoment van de dag. Het tweede is ook al achter de rug – de kamer stofzuigen. Nu ff aan het werk.
Lijstjes
Ik moet weer lijstjes maken, of beter, dat wil ik. Ik moet natuurlijk niets. Maar ik wil een lijstje van dingen die echt moeten gebeuren… nou ja, weer dat moeten. Hoe formuleer je dat nu toch zonder moeten. Hoge prioriteit is niet het juiste woord. Het is gewoon dat ze gedaan moeten worden… weer moeten. Het gaat om zaken voor verschillende opdrachtgevers die de grootste aandacht verdienen… tja, formulering. Dus een lijstje van dingen die moeten haha, wie weet een goed ander woord hiervoor, en een lijstje van dingen die ik graag zou willen dat die zouden gebeuren. Zo wil ik heel graag dat het werkhok hier weer eens lekker opgeruimd is. Er staan allerlei mappen en bakken met zooi?? die best wel weg kan volgens mij. Moet (heb je dat woord weer) ik even voor gaan zitten, maar goed.. hoge prioriteit heeft het niet. Lijkt me heerlijk als dat gedaan is. Maar de website van opdrachtgever A moet 28 augustus online, die van opdrachtgever B eigenlijk begin september, opdrachtgever C wilde voor de vakantie al online, maar zwijgt (niet mijn probleem), opdrachtgever D heb ik aangegegven dat ik daar aan zou beginnen, dus dan is het wel zo aardig als ik dan ook wat laat zien. Opdrachtgever E….. Kijk en daar zitten dus dingen in die echt deze week moeten gebeuren… Ja moeten… dat woord kun je toch bijna niet ontwijken.
Maar ik wil het lijstje van willen niet uit het oog verliezen, want als al die moetens klaar zijn, dan vind ik dat ik mijn dag zo moet kunnen indelen (ja weer dat moet) dat ik ook voldoende tijd voor mezelf overhoud voor leuke dingen. Dus de komende dagen ga ik haar werken voor mijn opdrachtgevers, gooi ik ondertussen alle paperassen op de vloer van mijn slaapkamer (de bekende methode als het mannetje weer eens in het buitenland zit) en dan hoop ik dat veel van die paperassen niet weer terugkomen in de werkkamer. Boven mijn bureau ga ik ipv het plankje op kastje, daarop brievenbakken met daarop weer plankje systeem een mooi plankensysteem maken, met van die rails en allemaal dezelfde planken. Lijkt me toch een stuk beter dan dit:
Mereltje
Bij de buuv zat weer een nest met merels. De kleine zijn uitgevlogen. Een van hen huist al dagen in mijn tuin. Luid en duidelijk te horen. Hij heeft honger, de hele dag lang en dat laat hij zijn ouders beslist weten. Als ik in de buurt kom met mijn vinger gaat dat bekkie gelijk open. Alsof ik daar een worm in kom stoppen. Kom op schreeuwlelijk, ga zelf eens op zoek. Die ouders vliegen af en aan en maar schreeuwen. Hebben ze geen supernanny voor merels 😉 Maar ik moet zeggen, hij is wel grappig.
