Nog meer oranje

Klassenfeesten zijn populair in groep 8, dus ook wij moesten eraan geloven. Het is zomer, dus we hadden een leuke dag bij een recreatieplas in gedachten, samen met 3 klasgenoten. Maar helaas, het weer werkte niet zo mee, dus het feest naar de avond verschoven. Een andere klasgenoot had een ideale locatie, dus alles was snel omgezet. Alleen kwam Nederland verder in het EK en moest dus spelen. Spannend, want in de kwartfinales kunnen ze penalties krijgen en hoe troost je 30 kinderen? De wedstrijd zelf was maar voor een aantal interessant, de rest speelde buiten. Maar naarmate de tijd voortkroop en we dichter en dichter bij de gevreesde penalties kwamen, zaten er steeds meer binnen bij het grote scherm.
En toen was het moment aangebroken. Een enkele vader die de spanning thuis waarschijnlijk niet meer aankon, had zich al bij het gezelschap gevoegd en de meester liep nog zenuwachtiger allerlei rondjes. Ik kan die spanning zowiezo niet aan dus ik was heerlijk buiten, waar ik mijn rondjes liep. Bij de penalties van Zweden kon ik net door het doek spieken. Toen Zlatan aan de beurt was, wist ik het zeker. “Hij mist”, net zoals Beckham en die andere “grootheden” hadden gemist. En Yes – en luid gejuich steeg op. Maar we waren er nog niet. En toen miste Cocu… het zal toch niet weer waar zijn? We stonden weer gelijk – de spanning steeg. Door de kier in het doek zag ik de zweed met het baardje. Ik vond het tijdens de wedstrijd al een beetje vervelend mannetje. Die gaat missen, als er nog één Zweed gaat missen is hij het. En van der Sar had hem…. en toen kwam Robben – die mocht niet missen, die bal moest er gewoon in. We moesten en zouden nu gewoon eens een penaltiereeks winnen. En dat deden we. Iedereen vloog elkaar om de hals. Eén van de jongens was de spanning te veel geworden en met tranen in zijn ogen zat hij naar het scherm te staren. De meiden liepen gillend buiten en de meester danste met iedereen een rondje. Nog even tijd voor de disco en in pololaise het terrein over. Wat een feest. Helaas zijn de verjaardagen nu over, maar voor Marco kan het niet meer stuk. Op zijn verjaardag en op zijn feest komt Nederland steeds een stukje dichter bij die beker……oooohhh laat ons toch lekker winnen. Ik gun het vooral die jongens zo in hun laatste jaar in groep 8.