De telefoon gaat. Iemand van een stichting die zich bezighoudt met onderzoek naar ernstige hersenkwalen. Ze noemt een rijtje, waaronder ADHD (tja ernstige hersenkwaal). Ook deze organisatie wil een collecte gaan houden en nu zoeken ze voor Bennekom nog iemand die dat wil coördineren….. Ik ben verbaasd. Hoe komen deze mensen nu opeens bij mij terecht?? Ik vergeet het te vragen, maar probeer wel mijn Nee uit. Ik zeg het woord redelijk duidelijk, met daarachter nog, liever niet..
Niet voldoende Nee!, want gelijk de vraag waarom niet? Nou, omdat ik dat niet zie zitten. Ik ben niet zo’n coördinerend type. Beetje chaotisch, dus niet echt praktisch. Vindt zij niet belangrijk, want dan kon ik het toch nog best wel doen… Nou, ik zei toch Nee!. Bovendien heb ik ADHD en dat gaat echt niet samen met coördinerende taken. Vindt ze ook niet belangrijk, is eerder een pluspunt. Dan doe ik dat toch eigenlijk ook voor mezelf… (er is weer een vragende stilte, waarin ik dus nu OK! moet zeggen. Maar ik heb Nee! geoefend).
Ik probeer het nog één keer luid en duidelijk (wellicht komt de boodschap nu over). ‘Mevrouw, ik zie dit echt niet zitten. Ik zie mijzelf niet als coördinator van zoiets. Ik heb er bovendien absoluut geen interesse in en daarnaast doe ik voldoende vrijwilligerswerk’. Deze Nee! komt over. Er kan nog net een groetje af en ik luister naar een tuutuutuutuu.
Mijn zoon kijkt me van de andere kant van de tafel aan. ‘Snapte ze niet gelijk dat je niet wilde?’ Nee kennelijk niet 😉
Ik vind het leuk als je reageert. Reacties worden niet direct geplaatst. Ik lees ze wel allemaal. Als je je reactie privé wilt houden.. geef dat dan aan. Dan verschijnt je reactie niet op de website.