Moe, brak, oud en versleten

Klinkt zwaar, maar zo voel ik me. Gisteren weer een jaar erbij (gaat geleidelijk, maar op zo’n dag word je weer even met je neus op de feiten gedrukt). Gisteren was ook de dag dat ik mij naar de Nationale Onderwijs Tentoonstelling (NOT) heb gewaagd in de jaarbeurs. Van Kennisnet een vrijkaartje gekregen en daar was ook aan het eind van de dag een borrel. Aangezien zoon 1 de hele dag school had, zoon 2 ’s middags een feestje en manlief de hele dag voor het werk op pad was, vond ik dat ik dus best daar heen kon. Dus met de trein richting Utrecht en zo de jaarbeurs in. En dan een hele dag lopen, en sjouwen en kijken en praten en dingen verzamelen. De beurs opzich was reuze interessant, zeker als je onderwijzer bent, wat ik dus niet ben. Als school kun je je geld wel kwijt aan heel veel mooie en leuke dingen. Maar ik vond het wel de moeite waar om daar eens rond te kijken en natuurlijk heb ik weer hier en daar een recensie-exemplaar van een mooi boek of spel weten te ontfrutselen om iets leuks over te zeggen op de website van Kennisnet.
Na de borrel (nee, doe maar ff geen wijn) weer richting huis, waar ’s avonds een paar vriendinnen nog even komen.
En dan opeens, zo tegen 11 uur.. hellup, de man met een hele grote hamer. Eén vriendin heeft al een paar keer op haar horloge gekeken (goed teken), maar blijft gezellig zitten. En het is ook gezellig, maar ja, die man met die enorme hamer.
Even na 12 uur is iedereen weg en dek ik nog gauw even de tafel voor vanmorgen. Misselijk en met opeens barstende koppijn het bed in en helaas vanmorgen weer om 6 uur wakker, wat ik niet hoef. En ik zeg nog tegen mezelf dat ik nog heerlijk een uur mag doorslapen, maar nee…
En nu hang ik achter mijn toetsenbord en ik heb het koud en ik voel me gammel. En ik weet dat ik er morgen om 6 uur zeker wakker moet zijn om zoon 1 naar school te brengen die heerlijk een dag gaat langlaufen in Duitsland.
Daar moet ik nu maar even niet aan denken.