Mars – Venus Communicatie

Een klein gesprek met de jongste zoon.. hoe het was op de vakantie. Dat het allemaal wel redelijk verliep maar dat er soms toch wel strubbelingen waren. Dat zijn vader dat wellicht anders ziet. Die vond het een prachtige vakantie. En inderdaad.. we hebben leuke dingen gedaan, gewandeld en zo… En dat hij weet hoe dat gaat… Eigen tempo, weinig rekening met anderen en te laat ontdekken dat hij een heel eind voorop loopt en dat hij de rest weer eens kwijt is.. nou ja kwijt… de rest is niet meer in beeld.. en had dus harder moeten lopen. Geeft bij hem ergernis, want hij moet wachten en waar blijven ze nou. En bij de andere kant ook.. kan hij nu niet even wachten.. hij is toch niet alleen? En dat dat me dat vorig jaar zo ontzettend eenzaam deed voelen omdat ik toen niet een van de jongens bij me had die mijn tempo liepen en bij mij bleven.. me moed inspraken enz enz.. Dat ik zo langzamerhand genoeg heb van altijd maar naar een rug in de verte kijken. Lopend.. of fietsend.

Ik vertelde hem dat ik zo’n ander beeld had van onze wandeling van vorig jaar (de mooiste wandeling volgens zijn vader en voor mij deels een nachtmerrie). Een hele lange wandeling grotendeels alleen. En bij het wachten steeds weer de opmerking.. ah daar ben je.. kun je even een foto maken? En dan gaan we weer he? Dat er niet werd ingezien dat het wellicht leuker was om het tempo aan te passen. Dat het niet in zijn hoofd opkwam om zijn tempo aan te passen. Dat hi niet zag dat ik alleen liep en dat ik zijn gezelschap wel op prijs stelde.. of liever.. dat ik wilde zien dat hij rekening met mij hield. Ik werd er sacherijnig en nukkig van. Dit is niet mijn manier van samen wandelen, maar als iemand dat niet inziet… dan zoekt hij het ook maar helemaal uit. Resultaat.. ik heb een kutdag en hij merkt daar toch niets van, want hij geniet van zijn wandeling en of ik nu bij hem loop of niet… maakt niet uit.

En voor deze vakantie stond weer zo’n wandeling op het programma. En ik geef aan dat ik er tegenop zie. dat mijn ervaringen van de mooiste wandeling van vorig jaar anders zijn. Dat ik het verschrikkelijk vond. Dat ik me eenzaam heb gevoeld en dat ik verdrietig was van het feit dat er helemaal geen rekening met mij werd gehouden. Dat hitte en hoogte niet voor mij een ideale combinatie zijn. Dat ik tijdens een wandeling wat ondersteuning wil. Dat ik moe was en dat ik maar heel weinig mocht rusten, want als ik eindelijk hem weer had ingehaald, dan gingen we direct weer verder. Dat ik het gevoel had dat hij alleen maar op mij wachtte zodat ik even een nieuwe foto van hem kon maken en niet om mij weer de gelegenheid te geven bij hem te komen. Dat ik dat voor dit jaar niet wilde. Als we samen gingen wandelen dan moest hij meer rekening met mij houden anders kon ik net zo lief bij de tent blijven. Dat ik dit jaar niet steeds tegen een rug aan wilde kijken die in de verte verdween.

Ik vertelde de jongste dat ik zijn vader duidelijk had gemaakt dat, als we samen gingen wandelen, hij niet als een gek vooruit moest lopen. Dat ik dat niet prettig vond en dat ik het veel prettiger vond als hij mijn tempo aanhield en regelmatig op mij wachtte. Niet voor een foto, maar zodat we samen naar boven konden lopen. Omdat het leuker is om dingen samen te doen. En dat ieder voor zich die berg op knallen voor mij niet SAMEN is. En dat ik tijdens de wandeling ook steeds had aangegeven dat ik het fijn vond dat hij bij mij in de buurt bleef. Complimenten uitdelen.. stond zoiets ook niet in het Mars-venus boek.

Zoonlief keek mij aan. Voor hem was het niet meer dan logisch. Ik moest gewoon vertellen wat ik wilde.. hoe moesten zij mannen dat anders weten? Typisch ook een marsbewoner dus. Ik kon me wel kwaad maken dat het anders ging dat ik wilde, maar ja.. ik had dat toch ook niet aangegeven? Ik moest daar gewoon duidelijker in zijn. Instructies geven, gebruiksaanwijzing…. Er niet vanuit gaan dat mannen dat allemaal direct zo zien….. zucht… Ik hoop wel dat mannen een beetje snel leren. Ik heb geen zin om elke keer te vertellen hoe ik het wil. Dat ga ik mezelf nog eens een zeur vinden.

Maar ik ga het proberen. Duidelijk maken wat ik wil.. aangeven hoe ik het wil hebben.. communicatie. niet gaan zuchten als ik het nog een keer moet aangeven omdat het kennelijk niet is blijven hangen en complimenten geven als het is gelopen zoals ik het prettig vind.