Vanmorgen wil ik in Ede even mijn paspoort op gaan halen. Ik pak mijn mapje waar hij altijd in zit, doe het open en het paspoort zit er niet in. Ik heb het vermoeden dat ik het toch bij het aanvragen heb moeten inleveren, maar zal straks even naar burgerzaken bellen. Dan zit in aan het ontbijt met de jongste. De standaard vraag is de laatste dagen steeds ‘en… heb je um al?’ en nee, hij is er nog steeds niet. Hij zit zo in zijn ochtendjas te eten en ik lees de krant, opeens gegniffel. ‘Kijk eens wat ik heb gevonden!” en ja hoor. In de zak van zijn ochtendjas zit de portemonnaie. Waarom heb ik niet in die zak gekeken toen ik dacht dat hij daar wel eens in kon zitten? Omdat ik me niet kon voorstellen dat hij erin zat? Ik weet het niet meer. Ik weet wel dat ik er even aan gedacht had, maar niets mee had gedaan. Iets wat ik wel moet doen, want die snelle gedachten zijn vaak zeer relevant bij mij.
Om 9 uur bel ik even met burgerzaken. Ja, ik moet zelf dat paspoort ergens hebben en dan heb ik echt nodig als ik mijn paspoort op kom halen. Maar ze zal het even voor me navragen. Als zij het navraagt zie ik een envelop van de gemeente Ede liggen, de envelop met de brief dat mijn paspoort bijna verlopen is. Een flits en ik pak de envelop. En ja hoor, daar zit het paspoort in. Die envelop had ik met alles wat ik nodig had meegenomen bij het aanvragen. Ook die is dus weer terecht.
Joepie!!
Ik vind het leuk als je reageert. Reacties worden niet direct geplaatst. Ik lees ze wel allemaal. Als je je reactie privé wilt houden.. geef dat dan aan. Dan verschijnt je reactie niet op de website.