Klooimodus

Ik heb weer eens woeste plannen om gewoon mijn leven op orde en op de rails te krijgen. Zoiets als met mijn schoonvader helpt daar niet echt bij. Terug van mijn coaching had ik weer volop energie om van alles op te pakken, maar eenmaal achter de pc verval ik toch weer in klooimodus. Misschien maar even weer op een rijtje krijgen wat ik eigenlijk allemaal dan wil aanpakken en daarnaast nog even kijken wat ik nu morgen met de verjaardag van K ga doen. Niet dat we het uitgebreid zouden vieren, maar toch wel een beetje aandacht aan besteden. Wel/niet cadeautje?? Het lijkt zo banaal om nu naar L te mailen wat we K zullen geven en of ik dat morgen al zal doen of dat we wachten tot hij er weer is als het enige is wat hem daar bezig houdt de toestand met zijn vader is, en dat hij ver weg is en niet weet of hij moet terugkomen of daar gewoon moet doorgaan. Daarnaast lijkt het ook zo vreemd om een verjaardag te vieren als het verderop met opa niet goed gaat. Straks maar even aan K vragen, wat hij wil. Voor een kind is een verjaardag toch altijd nog belangrijker dan voor jezelf. Had ik maar een glazenbol waar ik de toekomst in kon zien. Ik kan niet zo goed tegen dingen waar ik niet van weet hoe ze aflopen en waar ik zelf ook verder aan kan veranderen (waar je dus maar gewoon moet afwachten)