Keuzes 2

Net voor ik in Vlaardingen weer in de auto wil stappen gaat mijn mobiel. T. Of ik nog veel oude stukken heb getroffen. Hij heeft duidelijk A. gesproken die de foto’s zou maken. Waar ik ben en wanneer ik terug kom. Ik zeg dat ik net vertrek en dat ik dus wel een uur onderweg ben. De huldiging vand e spelers blijkt niet voor maar na de wedstrijd te zijn. Dat red ik dus niet. Ik vertrek en rij in rap tempo terug naar Bennekom. Daar aangekomen moet de huldiging door het bestuur nog beginnen. Ik bel naar huis om te zeggen dat ik op de club ben. Niemand thuis en de oudste heeft duidelijk geen mobiel mee, voice mail. Ik bel een vriendin waar hij eventueel terecht zou kunnen en vraag daar het telefoonnummer van de vriendin waar de jongste is. Die is net naar huis toe. Daar is dus niemand en hij heeft ook geen sleutel. Ik bel naar de buren, maar die zijn niet thuis. Ik had afgesproken dat hij naar de club zou komen, maar daar komt hij niet aan. Ik loop onrustig heen en weer. De huldiging kan elk moment beginnen, maar ondertussen had ik al tig keer naar huis op en neer gekund. Als het allemaal veel langer gaat duren rijd ik naar huis. Daar is ondertussen de oudste, maar van de jongste nog geen spoor. Ik ga weer naar de club, wellicht is hij daar. Maar ook niet. De huldiging begint en ik maak de foto’s. Als het klaar is ga ik snel naar huis. Daar is ondertussen ook de buurman, die weet dat je jongste nog niet gesignaleerd is. Hij gaat even mee naar huis, voor het geval hij daar nog niet is. Maar daar komt net de oudste naar buiten. De jongste heeft gebeld en is onderweg naar huis. Buurman en ik weer helemaal gerust gesteld. Dan snel nog boodschappen doen, want ja, ondertussen is het toch tegen sluitingstijd en het is wel weekend. Snel nog even naar T. gebeld, want die was deelgenoot van mijn onrust. Ook hij kan nu rustig slapen. En ik plof op de bank. Totaal uitgeput. Reunie, regelen, foto’s, kids weg……. Straks komt L. ook weer thuis van zijn trip naar Kenya en dan een gewone reguliere zondag…heerlijk.