Jarig en vrienden

Vrijdag ben ik weer jarig. Zondag komt dan de familie en voor vrijdag wil ik dan wat vrienden vragen. Ik begin met een lijstje. De buren links en de buren rechts, mijn beste vriend en zijn broer die ook een goede vriend is geworden…. Ik zit op de fiets naar het dorp en denk… en bedenk dat ik eigenlijk hier in het dorp niet echt vrienden heb. Is dat belangrijk? Vind ik dat ik ze zou moeten hebben? Terwijl ik dit type hebben ze het op de televisie over vriendschappen. Natuurlijk woon ik op een plek waar ik niet geboren ben en waar ik niet op school en waar ik dus ook mijn schoolvriendinnetjes heb wonen en door mijn ADHD en warrigheid op de middelbare school, was ik ook niet zo’n rustige trouwe vriendin. Maar goed, ik weet ook dat de vriendinnen die ik nu heb, ook een druk leven hebben. En dan denk ik, ze nemen nooit contact op met mij en ik moet altijd maar weer contact met hen opnemen. In een hele negatieve bui denk ik dan ‘Wie zit er eigenlijk op mij te wachten? Wat heb te bieden aan de mensen?’ Ik ben natuurlijk altijd redelijk onbetrouwbaar geweest in die zin dat ik dingen vergat, wel altijd dingen wilde doen, maar dat werd dan weer vergeten in alle chaos. Ze weten wel dat ik altijd wel klaar sta, maar dat ik ‘druk’ ben met van alles en niet. Dus maar geen huis vol mensen, is ook wel lekker rustig en op de verjaardag van manlief hebben we dan maar weer het huis vol. Makkelijker als je in een voetbalteam speelt, wat zeg ik, in twee voetbalteams speelt 😉