Intuitie volgen

Plots sta je in je relatie op een breekpunt. Al doorlevend merk je dat je uit elkaar bent gegroeid. Dat kleine ergenissen grote irritaties worden. Dat IK belangrijker is geworden dan WIJ. Dan leef je een poos naast elkaar en dan is daar plotseling de vraag of we op deze manier wel verder willen. Je vindt allebei van niet en dan realiseer je je opeens dat WIJ eigenlijk ook belangrijk is. Dat je niet alleen verder wil, maar samen. En na al die jaren blijkt dat je opeens wel met elkaar kan praten. Moeizaam, maar toch. Maar het verleden kun je niet wegpoetsen en er lijken opeens ook andere wegen te zijn. En het lijkt dat de bocht in onze weg een splitsing gaat worden. Maar het is nu niet in te schatten waar die splitsing is. En ook op een splitsing kun je nog besluiten allebei dezelfde weg verder te nemen. Maar zover is het nog niet. We gaan nu onze weg tot de splitsing en we gaan daar een goede weg van maken. En we moeten proberen om tijdens de weg naar elkaar te kijken en niet teveel bezig te zijn maar wat er op de splitsing ligt. En ik denk aan Itaka, het eiland waar Odysseus naar toe ging. Onderweg gebeurde vanalles, het eiland bleek niets te zijn. De weg ernaar toe is belangrijk, hoe je die beleeft en laat die splitsing nog maar even in de verte blijven liggen. Kortzichtig? misschien. Leefbaar? voor mij denk ik wel.