Holletje

Het is weer zover. Is het de tijd van de maand? Is het wat anders? Is het gewoon omdat ik moe ben… zo vreselijk moe.. en toch ook weer niet. Maar ik zou het liefst willen wegkruipen. Helemaal focussen op het werk lukt niet, slapen lukt niet, mezelf helemaal happy voelen lukt al helemaal niet. Tijd voor het holletje. Ik zie op tegen de komende weken. Kerstmis, oud en nieuw.. rare dagen… uit het gewone doen. Weten dat ik voor die tijd nog veel wil doen, veel moet doen, hoewel ik niet wil moeten…. Maar maandag komen de kinderen en dan willen we natuurlijk een leuk kerstdiner. En dat moet voorbereid worden. En dan morgen naar Rotterdam.. heb ik zin in, maar haalt me uit mijn gewone doen. Waarom wilde ik nu zo graag naar Hair?? Ik wil weg en in mijn holletje. Ik wil gewoon even helemaal niets.. of als ik dan iets wil is het niet alleen in het holletje maar in een paar armen. Samen wegkruipen. Bevestiging, wegnemen van een heleboel onzekerheid, angsten, eenzaamheid. Afvragen of dit het nu is.. of ik zo verder wil en soms wil ik gewoon helemaal niet verder… wil ik overal de brui aangeven.. inruilen. Er ontbreekt iets en ik zou het willen aanvullen.. zorgen dat wat vanaf nu komt niet volmaakt is, maar wel meer … meer dan het nu is… meer het gevoel dat het compleet is. Het leven gaat door en is dit de goede weg? Laten we het door kabbelen? Of gooien we toch het roer om en wat maken we daarmee los…. ik weet het niet… en daarom wil ik in mijn holletje.. gewoon weg… weg….. weg… wegkruipen en weg.. winterslaap….of zo.. niet meer zijn…