Hoe gaat het eigenlijk

Een vraag die ik regelmatig krijg en waar ik eigenlijk nooit precies het antwoord op weet. Hoe gaat het nu eigenlijk met mij. Ik weet het gewoon niet. Het is nu iets meer dan een maand geleden dat mijn moeder voor mijn ogen overleed en nog wil het niet echt tot mij doordringen lijkt het. Als ik naar haar foto kijk dan zie ik een vrolijke stralende levenslustige vrouw en kan ik mij gewoon niet voorstellen dat ze er niet meer is. Het kán toch gewoon niet dat iemand die op die foto nog vol leven zit gewoon dood is, weg. Wanneer sta ik mezelf toe het verdriet dat er toch wel degelijk is, toe te laten. Is dat een soort van beschermingsmechanisme? Is het gewoon een soort van verstoppertje spelen? Het is niet zo dat ik stoer loop te doen en niet wil toegeven dat het niet gaat. Het voelt gewoon allemaal zo onwerkelijk nog, terwijl ik wel degelijk weet dat het gewoon werkelijkheid is.Komt het omdat er hier niet echt ruimte is om het verdriet gewoon te laten gaan. Wat heeft het voor zin om als je alleen thuis bent een potje te gaan lopen janken, terwijl je eigenlijk maar één ding wilt en dat is door iemand getroost worden. Maar die ene is er dus niet meer. En dan ga je dus door, zoek je troost in de muziek, maar ook de muziek kan je niet helemaal troosten. Kan het gevoel van het gemis niet wegnemen. De muziek kan je alleen maar even wegnemen, dragen. Het is niet die echte warme armen om je heen, waar ik soms zo vreselijk naar kan verlangen. Even een echte schouder om eens flink op uit te huilen. Een schouder van iemand die weet, die begrijpt.

Dan zie je mensen, lieve mensen, die weten, die vragen. Hoe gaat het? En ik antwoord dan, dat het best wel gaat. En ik zou willen dat er dan armen om me heen waren en dat ik gewoon eens flink los kon gaan. Dat het zou opluchten. En ik weet dat ik die armen dan gewoon moet zoeken, dat ik het gewoon moet laten komen. En niet moet zeggen dat het wel gaat, maar dat ik ook gewoon kan zeggen dat het even niet gaat. En niet alleen als ik veilig achter mijn computer zit, maar ook als ik bij mensen ben. EN ik weet dat het niet stoer doen is, maar ik kan het gewoon niet en het voelt ook alsof het best wel gaat. Maar als ik dan alleen ben en ik ga nadenken… dan gaat het dus gewoon niet. En ik red het wel en ik kom er wel doorheen.En anders is er altijd nog Big Time van Tom Beek. Muziek die ik net gekocht had voordat ik het van mam hoorde en die ik eigenlijk bijna non stop gedraaid heb. Troost vond ik in deze muziek, vind ik nog steeds in deze muziek. De warme klanken van de sax die me meenemen. De melodien die zo opbeurend zijn, die rustig beginnen en dan langzaam opvrolijken. Kop op meid!!