Het ultieme verenigingsgevoel

Het was gisteren druk bij vv Bennekom. De C1 speelde uit, kon winnen en dan promoveren. Het 1e heren team en het 1e damesteam speelde thuis. Dames1 was kampioen als ze zouden winnen. De dames speelde op het veld naast de heren (die op het hoofdveld speelden). De heren bakten er niet veel van en na een minuut speeltijd klonk er al gejuich vanaf het damesveld. De aandacht wat verdelend klikte ik wat foto’s bij de heren en door het hek bij de dames. Daar stond het al rap 3-1- feest dus. De heren kwamen 0-2 achter, maar wisten toch nog tot 2-2 gelijk te trekken. Tegen het eind van de wedstrijd ging ik richting damesveld, waar na het laatste fluitsignaal de feestvreugde losbrak: bloemen, zoenen, tranen en champagne. Bij de tocht naar de kleedkamers kwamen we langs de kleedkamers van de heren. Een paar lagen er buiten op het talud, de rest stond onder de douche. Waar waren de felicitaties? Waarom stonden ze daar de dames niet op te wachten of beter, waarom waren ze niet na hun wedstrijd richting damesveld gekomen om het feest mee te vieren?
Zelfs later in de kantine kon er amper een felicitatie af. Het was kennelijk te moeilijk om even de ivoren toren uit te komen. En dan vinden de heren het gek dat er tijdens hun wedstrijden ook wat minder belangstelling komt vanuit de andere teams? Heren daalt neder en wordt echt lid van onze vereniging!