Het rekenwonder

In de garage hebben we nog een goed stuk tapijt liggen wat zeer geschikt is voor het kamertje waar ik mee bezig ben. Ik weet de kamer op en schrijf de maten op een papiertje. Met het papiertje ga ik eerst even langs de tapijthandel, waar ze nog wel eens mooie couponnen hebben staan voor een prikkie. Het stuk dat wij hebben heeft hier en daar wel wat verkleuringen, dus misschien toch nieuw. Maar helaas, dus dan maar naar de garage om dat stuk maar eens op te meten. Rol naar buiten, meten, kijken – en ja, daar is wel een goed stuk uit te halen. Weer even terug naar huis om een stanleymes op te halen. Ik zoek thuis nog even naar het papiertje, want de precieze maat is toch wel even handig. 221×253. Eenmaal weer in de garage (die een paar straten verderop is) haal ik het tapijt weer tevoorschijn en meet de juiste breedte af. Voor de zekerheid wil ik nog even op mijn papiertje kijken, maar dat heb ik kennelijk toch weer vergeten. Ik leg het meetlint op het kleed, 150, lint keren 50 erbij is 2 meter – dus als ik daar op 70 ben heb ik 20 cm extra, dat snijdt straks wat makkelijker. En ik zet mijn mes in het kleed en snij mijn stuk af. Om vervolgens weer terug in het kamertje heel verbaasd te kijken dat het stuk te klein is – tja. Ergens hebben mijn hersenen 220 omgezet in 202 of ik ben door het lint van 150 ergens in de fout gegaan. Gelukkig had ik wel die 20 cm extra, zodat ik langs de plint, ‘maar’ stukjes van 2 cm hoef tussen te plakken