Heftig avondje

Het is tegen zessen als ik mij realiseer dat M nog niet thuis is. Moest hij toch werken? Ze hadden gebeld dat hij morgen niet hoefde te komen omdat alles kon blijven staan vanavond. Dus hoefde hij toch ook niet uit te ruimen. L komt thuis en het is tegen 7 uur. Ik heb de zenuwen want M is er nog steeds niet en op zijn mobiel krijg ik de voicemail. Dat hoeft niets te betekenen, die batterij is zo lam als wat. Maar toch. Ondertussen loopt het tegen half 8. Ik ga bellen. Ik bel eerst naar een klasgenoot waar M altijd mee samenwerkt als er op school gewerkt moet worden, want wellicht heb ik gemist dat er nog iets moest gebeuren op school. Maar die zegt dat M nog even naar het dorp wilde na school en dan moest werken, maar oh nee, dat ging niet door en een lekke band had en naar huis ging lopen. Maar dat was dus om 4 uur. Ik bel nog een vriendinnetje van hem waarmee hij vaak naar het dorp gaat, maar die wist ook niets en een vriendje waar hij nog wel eens mee naar het dorp gaat, was niet thuis. Maar volgens zijn pa niet naar het dorp geweest. L is ondertussen richting school gefietst om te kijken of hij hem tegen komt. Ik ben in alle staten, haal me van alles in het hoofd. Het eten staat op tafel, maar alleen K heeft trek. L belt, maar alleen om te zeggen dat hij M nog niet gezien heeft. Ik moet steeds denken aan een mailtje op een mailinglijst, met een link naar een blog van een moeder wiens zoon al weken vermist wordt. Het maakt me niet geruster. Ik probeer een vriend te bellen die bij de politie werkt, maar die is niet thuis. Dan bel ik de politie. Ik krijg een aardige dame aan de lijn, die direct gaat kijken of er meldingen zijn. Maar er zijn geen meldingen. Opeens word ik rustig. De kou verdwijnt uit mijn lichaam en ik zeg tegen mezelf ‘Het is goed’. Ik weet niet waarom. Niet omdat de dame vertelt dat er geen meldingen zijn, want hij kan wel ergens liggen waar ze hem nog niet gevonden hebben. Maar de rust stelt me gerust. Ik mag om 10 uur nog een keer bellen als hij dan nog niet thuis is, dan gaan ze zoeken. Op dat moment roept K dat hij eraan komt. De dame aan de telefoon hoort het ook. Een lieverd: “wat heerlijk mevrouw, ik hoor het, hij is er weer. Ga maar gauw naar hem toe”. En dat doe ik. Jankend val ik hem in de armen. Hij schrikt ervan, slaat de armen om me heen en troost me. Van zijn vader een preek, want die komt net achter hem aan binnen. Ze hebben elkaar niet gezien onderweg. Hij had moeten bellen, er is altijd wel ergens een telefoon. Als je ergens aanbelt en zegt dat je even naar huis moet bellen omdat het later wordt en anders je ouders ongerust worden, dan zal niemand dat weigeren. Hij was helemaal komen lopen vanaf de andere kant vn Ede, met zijn lekke band. En hij moest toch werken. Alleen dat vriendje niet. Maar hij is thuis en zich heel bewust van onze ongerustheid. Hij zal gelijk zijn oude mobiel in zijn tas stoppen met een goede batterij, voor reserve.

Ik had nog een afspraak om 8 uur, dus snel het huis uit. Nog wat natrillend, maar afleiding zal ook wel goed zijn. Ik ben halverwege als ik mij realiseer dat ik wel heb getwitterd dat M nog steeeds niet thuis is en dat ik ongerust ben, maar dat ik niet meer heb getwitterd dat hij weer veilig thuis is. En veel volgers kennen ook het verhaal op de mailinglijst en ik weet dat ze met me meeleven. Gelukkig heb ik telefoonnummer van J in mijn mobiel staan en ik bel haar snel op. Dat M weer terug is (gelukkig) en dat ik naar een afspraak onderweg ben en dat ik niet wil dat iedereen nog voor mij ongerust is terwijl hij al weer thuis is. Wil ze ajb even twitteren dat alles goed is. En natuurlijk doet ze dat 🙂

En alsof het avondje nog niet heftig genoeg was, zien we tijdens de lezingen in de kantine van de vvB eerst een ambulance met licht en sirene het terrein op rijden. Even later gevolgd door een politie en dan een brandweer en nog een politie allen met sirene en zwaailichten. Brandweer?? Hartstilstaand, zegt mijn buurman. De brandweer heeft vast dat klapding bij zich. De verenigings fysio gaat naar buiten. Het duurt nog lang voordat er ergens wat beweging komt. Dan (voor gevoel na uren) vertrekt de ambulance met sirene en zwaailichten. Wat er ook is gebeurd – fataal was het gelukkig nog niet. Dan komt de fysio terug met de bevestiging van een hartstilstand en dat de toestand stabiel is. Later komt M de kantine nog in. Hij had getraind. Op het veld naast hun was de vader/trainer van een speler op het veld naast hun in elkaar gezakt. Ze hadden hem gereanimeerd, eerst met de handen, tot de ambulance kwam. Het team van M had bij het hek gekeken. De zoon van de man was helemaal gek geworden zei M. Die was helemaal in paniek. Dat had indruk gemaakt op M. Ze hadden het hele proces kunnen volgen. Het had lang geduurd. Ze waren allemaal stil en ongerust. Niemand had meer zin om te trainen. Ze waren allemaal aangeslagen. Hij was blij dat het allemaal goed was afgelopen en dat de man weer zelfstandig had kunnen ademen. Maar geschrokken was hij wel. Is ook wat voor zo’n stel pubers van 16/17 jaar. Als zoiets vlak voor je neus gebeurt. Gelukkig niet fataal. Ik denk dat er dan wel een paar jongens een flink trauma hadden opgelopen. Nu heeft hij de instelling ‘het is goed gekomen’. Dat het anders had kunnen aflopen… maar het is goed gegaan. Hij leefde nog…

Heftig allemaal bij elkaar. Ik hoop dat het vandaag gewoon een rustige dag wordt.