Gipsloos

Vanmorgen was het weer tijd voor het ziekenhuis. ‘Gips’ eraf, foto maken en dan hopelijk zonder gips weer naar huis. Het gips mocht eraf blijven, of liever, moest eraf blijven. Door de aard van de breuk groeit nieuw botweefsel in het polsgewricht. Langer in het gips, en dus inmobiel, kan als resultaat hebben dat de pols straks niet meer goed kan bewegen. Dus nu heb ik een soort van steunkous en moet ik oefeningen doen. Dat valt niet mee. De spieren die 5 weken in de zelfde stand hebben gestaan, protesteren. Eén spier is wat gewilliger en de hand kan ik redelijk naar achteren bewegen, maar naar voren wil gewoon niet. Normaal kan hij dat zo’n 90 graden, maar nu haalt hij de 1 graad niet eens. het is gewoon zo star als wat. Maar dat schijnt normaal te zijn en moet langzaam flexibeler worden. Een ander wat minder geval is dat die arm en hand nu ontzettend vervelt. Alsof ik echt te lang in de zon heb gezeten en dan een paar dagen later. Roos in zijn ergste soort, zeg maar. Net als eens lekker er langs met een vette scrubhandschoen en dat doen we morgen nog wel een keer in de herhaling. Maar de arm geniet nu lekker van de volle zuurstof stroom die er nu langs glijdt. Hopelijk kan hij morgen ook nog heerlijk van wat zon genieten. Na een avondje ‘The day after tomorrow” kan ik ook wel wat zon gebruiken.