Geheugen

Gisteren wil ik even reageren op een artikel in een tijdschrift en kom op de website van de school van de oudste. Het eerste bericht wat ik zie is dat er de dag ervoor open lessen gymnasium en technasium waren met na afloop voorlichting voor de ouders. De jongste wilde graag naar deze open lessen, waarom is hij niet gegaan? Waarom weet ik van niets?
Ik storm naar beneden en confronteer hem. Wist hij hier van?? Ja. Waarom ik dan niet?? Waarom hangt er niets op het prikbord, waar zijn de brieven die hij wellicht heeft gehad? Ik ben echt pissed, niet kwaad, maar van dat teleurgestelde, waarom gebeurt hem dit, soort van spijt, weet ik voor wat- gevoel. Ik zie en voel de wanhoop van dat jochie. Tijd kun je niet terugdraaien. Dit is een gemiste kans. Ja er had een brief gezeten in de map die hij op die school had gekregen en hij was het daarna gewoon vergeten…. En langzaam besef ik dat er uit dit jochie steeds minder komt. Hij komt uit school, zet zijn radio aan en gaat heerlijk op zijn bed een boek zitten lezen. Hij lijkt langzaam steeds meer in zijn eigen wereld te gaan leven en daarbuiten…. daarbuiten vergeet hij. En ik vraag me af hoe ik hem daarbij kan helpen en ik weet het niet. Ik kan hem leren overal briefjes op te hangen, maar hoe krijg ik hem uit dat eigen wereldje. En terwijl ik mezelf de schuld loop te geven, want ‘had ik daar ook niet beter op moeten letten?’ komt de oudste en ik merk dat hij ouder wordt, volwassener. ‘Mam, daar moet je jezelf niet de schuld van geven. Hij heeft ook zijn eigen verantwoordelijkheid. Hij wil toch naar die school, dan moet hij daar toch zelf op letten? Dat hoef jij niet allemaal te doen. Hoe kun jij nu helpen iets te onthouden wat je niet weet”. En ik weet dat hij gelijk heeft, maar toch blijft het malen – waarom heb ik niet beter opgelet en gezorgd dat ik het wel wist.
En ik merk dat ik ook baal omdat het af en toe zo overduidelijk lijkt dat hij toch wat van mijn ADHD heeft, als is die H dan ontzettend klein of niet aanwezig. En ik denk dat dat mijn hoofdprobleem is. En ik weet dat ik er niets aan kan doen… maar toch.