Fietsen, fietsen, fietsen

Het begon eigenlijk al tijdens het zwemseizoen… na het zwemmen meefietsen richting Veenendaal en na het zwemmen is dat gebleven. In eerste instantie meefietsen en later gewoon gaan fietsen als ik wakker was. En ik ben wakker. Maakt niet uit hoelaat ik ga slapen, ik ben wakker, vaak al om 5 uur waarna het liggen wachten is tot ik eruit mag. Want zo voelt het bijna.. dan mag ik…. En het is donker en koud buiten en iets in mij vindt het belachelijk dat gefiets….. waarom.. En dan besluit ik dat ik de volgende ochtend niet ga fietsen. Ik moet vroeg ergens heen, dat wordt geren en ik ga dus nietEn dan merk ik dat mijn hele gestel er op ingesteld is. Dat niet gaan fietsen voelt als opgeven, als zwak. En ik sta vroeg op en rijd mijn rondje door het Binnenveld en als ik aan het einde van de middag nog zit te werken begint het toch tegen half 5 te  kriebelen. Ik ga niet.. ik ben bezig.. maar weer dat gevoel.. opgeven, zwak. Dus ik ga en eenmaal buiten is het heerlijk. Koud of niet.. ik geniet van de beweging, van het rondje.. Ik moet fietsen. het is een verslaving… niet fietsen is geen optie lijkt wel. Ik heb nu eenmaal aangegeven dat het fietsen voor mij een rondje woonwerk verkeer is.. dus niet fietsen is niet naar het werk gaan.. kan niet, mag niet, gebeurt ook niet. Ik moet voor mezelf een goed excuus hebben.. en daar is dat moeten…… Controle… macht.. gedeeltelijk dus met de voeding en deels dus met beweging. En daar is een naam voor.. maar zover is het nog niet.. maar niet fietsen is de controle kwijt is de macht verliezen.. is onrust…..