Sinds het zwemseizoen is afgelopen fiets ik…. en als het kan twee keer per dag. Dat had in het begin een dubbele reden… niet alleen bewegen, maar ook ontmoeten. Het ontmoeten werd minder, maar het fietsen niet. Ik word onrustig als ik niet fiets, of hardloop. Maar vooral het fietsen, dat heerlijke rondje.. rondkijken, de wind in de haren.. even op volle snelheid met de wind in de rug.. of zwoegen tegen de wind in… of gewoon heerlijk trappend in gedachten. Ik geniet er van.. Het maakt me ondertussen niet meer uit of het koud is, regent of wat dan ook. Dat rondje MOET.. ook als ik weet dat er niets te ontmoeten valt…. En nu is er daar dat dilemma.. ontmoeten kan niet meer….. maar ik wil wel blijven fietsen.. het is om mijn energie af te romen in de ochtend.. om mijn werk af te laten waaien in de middag en bovenal.. het is een manier om energie te verbranden, de manier om op gewicht te blijven.. niet meer fietsen is het gevaar dat er weer gewicht bij komt.
Het vreemde is dat ik de afgelopen weken al steeds vaker de neiging had om zo te fietsen zodat ik zeker wist dat ik het hele rondje alleen kon fietsen. Ik wilde ook niet meer ontmoeten (verstand)… maar soms kwam het er toch van (hart)…. De afgelopen dagen sliep ik weer slecht.. wilde ik ontmoeten en toch ook weer niet… wat wilde ik nu.. wat voelde ik nu… ik weet het nu. Het is goed zo….ergens….hoewel ik liever nog een keer een heel goed gesprek zou willen hebben.. iets op een goede manier afronden of zo…
Ik vind het leuk als je reageert. Reacties worden niet direct geplaatst. Ik lees ze wel allemaal. Als je je reactie privé wilt houden.. geef dat dan aan. Dan verschijnt je reactie niet op de website.